Controverse schuwden ze nooit, en vies van een stunt waren ze al evenmin, maar deze keer heeft hondsbrutaal avant-garde hiphopcollectief Death Grips iedereen flink bij zijn spreekwoordelijke pietje: de band houdt er stante pede mee op. Geef toe: zelfs dié had u niet zien aankomen.
Ze waren agressief, ambitieus en hadden zo’n beetje het vlammend schijt aan alles wat nog maar naar het normale of conventionele stonk. Toen avant-gardedrummer Zach Hill (onder meer bekend van bands als Hella) en zijn buurman en rapper Stefan Burnett (oftewel MC Ride) besloten om een bandje op te richten, was die “we don’t give a fuck”-mentaliteit er al voor de twee een noot muziek hadden geschreven. Hill haalde zijn vriend en producer Andy Morin (Flatlander voor de vrienden) erbij, en Death Grips zag het licht.
Het trio schreef op korte tijd meer materiaal dan ze zelf kon bijhouden, en bracht op twee jaar tijd een handvol EP’s, mixtapes en ander obscuur spul uit, vooraleer (na de geniale mixtape Exmilitary) opgepikt te worden door Epic Records. Op dat label kwam in 2012 het eerste échte album The Money Store uit, dat als een splinterbom de hiphopwereld van zijn hippe sokken blies. De rauwe, minimalistische hiphop klonk even fris als compromisloos en hondsbrutaal, en zette Death Grips in geen tijd bovenaan de ‘most wanted’-lijst van zowat elke concertpromotor op de planeet. Tot zover ging alles min of meer volgens het boekje. Maar in de voorbije twee jaar leerden we Death Grips kennen als een band die zowat alle conventies in de muziekwereld aan zijn hol veegde, en zich ook niks aantrok van wie ze daarmee te kakken zette.
In plaats van de normale releasedatum voor de opvolger van The Money Store af te wachten, gooide de band de volledige plaat No Love Deep Web gratis te grabbel op haar bandcamp-pagina (en liet daarbij terloops de ganse wereld kennis maken met de beste vriend van Zach Hill), wat voor ziedende reacties bij de platenfirma zorgde. Waarop Death Grips gewoon krèk hetzelfde deed bij Government Plates een jaar later. Ook het publiek moest er aan geloven. In november 2013 zou Death Grips een afterparty op Lollapalooza in Chicago verzorgen, maar stuurde het trio zijn kat, waarop het aanwezige publiek zijn woede koelde op de drumkit van Zach Hill. Achteraf bleek het hele gebeuren in scène te zijn gezet (behalve de reactie van het publiek dan). Al die zotternijen legden de band duidelijk geen windeieren: er zijn maar weinig bands die kunnen claimen dat de ze drie jaar zowat non-stop in de spotlight hebben gestaan zonder een deftige noot airplay te hebben gekregen
Vorige week stuurde Death Grips met een droog facebookbericht het nieuws van de split de wereld in. En dat was een enorme verrassing: er stonden een hoop livedata op de planning, en er was zelfs een nieuwe plaat op komst. Die plaat komt er gelukkig nog, maar Death Grips zal u tot nader order enkel nog op YouTube kunnen bewonderen. Misschien is deze split wel hét ultieme statement van een groep die er zowat alles aan deed om zichzelf buiten de mainstream te zetten, maar daardoor dreigde er zelf onderdeel van te worden. Hoewel het heengaan van Death Grips een grote verrassing was, kwam ze misschien ook geen moment te vroeg
Hieronder staat het facebookbericht van de band over de split:
we are now at our best and so Death Grips is over. we have officially stopped. all currently scheduled live dates are canceled. our upcoming double album “the powers that b” will still be delivered worldwide later this year via Harvest/Third Worlds Records. Death Grips was and always has been a conceptual art exhibition anchored by sound and vision. above and beyond a “band”. to our truest fans, please stay legend.
