Vrienden, juicht: er is een nieuwe Sukilove. En doe er meteen maar een dansje bij, want dat is de bedoeling. Met een ferme nadruk op ritmes, laat Drunkaleidoscope — de hoes zien is de titel begrijpen — immers ruimte voor wat benenwerk. Dat krijg je dan ook met de recentste personeelswissels. Nietwaar, Pascal Deweze?
enola: Twéé drummers, Pascal?
Deweze: : “Daar was ik al lang over aan het denken, maar het was er nog niet eerder van gekomen. Ik wilde de ritmiek complexer maken, omdat ik dan de rest meer kon verstoppen. Static Moves was een plaat die harmonisch vrij ingewikkeld was, en ik bedacht dat als we de ritmes als basis namen ik de rest daar op kon plakken, zodat het misschien minder moeilijk werd om te luisteren.”
“Daarbij kwam nog dat ik gewoon was om ritmes te programmeren en dan aan Stokkie (drummer Stoffel Verlackt, mvs) te geven, en hij begon te klagen dat hij die helemaal niet kon spelen. Vroeger zei ik dan ‘komt wel goed’, en hij maakte er inderdaad iets van, maar nu leek het me interessant om het nog wat meer open te trekken naar twee drummers. Ik was nu eenmaal veel naar Warpachtige muziek aan het luisteren waar de ritmes uit machines komen en dus niet door een mens zijn gespeeld. Ik wilde eenzelfde ritmiek, maar dan uit mensenhanden. En dus: twee drummers. Vanaf de eerste nummers dat we zo werkten, gaf dat een kick. Daar nog een bas onder en dat was het. Enkel nog de stem er boven, en je had al bijna de plaat die het uiteindelijk geworden is. Het moeilijkste was het nog voor Sjoerd (Bruil, mvs) die heel erg heeft moeten zoeken wat hij op deze plaat kon bijdragen. Op Static Moves had hij veel ruimte, deze zat al meteen vol met drums.”
enola: Dat accent op grooves maakt het meteen een pak toegankelijker dan je vorige platen.
Deweze: “Dat was dan ook de bedoeling. Gefrustreerd over die opmerkingen dat we moeilijke platen maakte ben ik niet, maar op een eind ging elk interview daar wel over. En dan heb ik de neiging om te zeggen: misschien zijn sommige andere platen wel te gemakkelijk. Ik vind het soms wel cynisch dat je je niet moet verantwoorden als je platte, populistische liedjes maakt, maar wel als je probeert om iets van persoonlijke meerwaarde te maken, dat dan misschien inderdaad wel anders en moeilijker is en kans op mislukken heeft, maar ook de mogelijkheid dat je een soort magic chord vindt waar iedereen iets aan overhoudt.”
enola: ’t Werd een knip-en-plakplaat die je maakte met materiaal van vijftien dagen opnemen. Hoe ging dat in zijn werk?
Deweze: “Dat was bij elk nummer anders, omdat ze elk wat anders vroegen. Ik wilde mezelf ook verrassen, en niet alleen het publiek. Broken Glass Heroes was een oefening volgens de regels van de kunst: maximaal drie minuten, hier hoort een refrein, daar een brugje,… Voor Drunkaleidoscope vertrok ik eerder van een basisidee — een ritme of een melodie of wat dan ook — en alles wat de groep daarboven kon spelen als input, hebben we opgenomen. We vertrokken gewoon met wat ik had als ik in de studio kwam. Soms was dat een bijna afgewerkt nummer, zoals “Whatever You Have (Now Now Now)”, maar soms had ik alleen maar een paar akkoorden zoals “Think I Love You But I Made A Mess”, waar de groep één ritmiek op heeft ingespeeld en ik dan verder heb geknipt en geplakt met de stukken die nadien nog binnenkwamen.”
“Dat was zowat het spectrum: alle mogelijke stadia daartussenin hebben we ook gezien. “Beatlesnake” is ontstaan uit paniek. We hadden vijftien dagen opnames afgesproken, en op een bepaald moment besefte ik dat ik nog niets had terwijl de rest er de volgende dag zou staan voor een opnamesessie. Ik heb toen een dag zitten zoeken zonder resultaat, tot ik besloot: nu begin ik te spelen, en wat er uit komt, dat wordt het. Vandaar dat het een rare seriële song is geworden, omdat ik niet meer de tijd en de energie had om te gaan structureren. Als ik tijd had gehad, had ik het waarschijnlijk wel strakker geknipt, maar toen ik achteroverleunde, vond ik het eigenlijk wel kloppen op deze manier. Ik denk niet dat ik het naar de kloten heb geholpen, maar dat weet ik niet goed. Dat is eerder jouw job om daar over te oordelen.”
enola: Ik vind deze plaat eigenlijk een logische evolutie van jullie geluid sinds You Kill Me.
Deweze: “Daar ben ik heel blij om. Ergens ben ik blij dat we tot nu gewacht hebben om er een tweede drummer bij te halen. Veel van onze vorige nummers waren al ritmisch, alleen waren ze nog niet zo toegespitst op die drums. Dat zal je ook live horen. Veel van die funk- en soulinvloeden hebben hun wortels ook in het werk met Broken Glass Heroes. Door daarmee Grandchildren Of The Revolution te maken heb ik gemerkt dat ik dat toch wel fijn vond om happy muziek te maken. Dat was wel ontspannend, dat je mensen blij zag reageren. Het deed me deugd. Sukilove was destijds een reactie op alle pensenkermissen die ik met Metal Molly heb afgedweild,maar nu komt dat opnieuw boven water. Na al die jaren ligt me dat terug wat beter; een stuk van die vibe van Broken Glass Heroes is in Drunkaleidoscope geslopen.”
enola: Om eerlijk te zijn: dat hoor ik er niet zo hard in.
Deweze: “Meer in mentaliteit, dan in muziek, dat geef ik toe. Muzikaal heb ik echter toch meer toegelaten dan voorheen. Het mocht dat je invloeden als Michael Jackson hoort. Het is de eerste keer dat er zware stijlkenmerken opduiken. Er zitten Curtis Mayfieldmomenten in “Lancelot”, bijvoorbeeld. Daar heb ik over getwijfeld. ’t Is geen pastiche, maar ’t leunt toch dicht bij een totale tribute aan. Al zal ik dat in mijn hoofd wel weer overdrijven, voor Sukilove was het toch iets nieuws. Normaal werd muziek die op iets anders leek genadeloos geschrapt, zelfs al was het goed.”
“Ik had eigenlijk verwacht dat we voor Broken Glass Heroes slaag gingen krijgen, omdat we schaamteloos hadden geript, maar het tegendeel was waar. Blijkbaar herkende men het plezier van het eerbetoon er in. Dat wist ik niet, dat we daarmee konden wegkomen.”
enola: Toch blijft het weer een kille plaat.
Deweze: “Dat komt omdat de zware meezingrefreinen, de duidelijk uitgeharmoniseerde elementen op een harmonische en ritmische lijn strak aan de leiband zitten. Andere groepen, neem nu Editors, gaan de andere richting op: die volgen melodieën zo dat ze tot meezingen uitnodigen. Ik vind dat showbizz; niets mee te maken. Ik weet ook dat we deze muziek live warmer zullen brengen, maar op plaat is het inderdaad afstandelijker. Al weet ik ook dat die kilte minder is mocht je hem op een fuif opzetten, omdat die grooves dan pakken. Dat was dan ook wel de bedoeling: dat het een plaat werd die ook nog goed was als je er niet naar wilde luisteren, maar als ze gewoon ergens opstaat.”
enola: Static Moves is alweer drie jaar oud. Dat begint zowat een regelmatig ritme te worden. Bevalt dat je, of mochten de Sukiloveplaten sneller komen?
Deweze: “Ik zou er meer willen maken, maar dat is gewoon niet haalbaar. Ons geld moeten we immers met andere projecten verdienen, zoals bijvoorbeeld Broken Glass Heroes. Anders moet ik op straat gaan leven, wat me niet zo aantrekt. Maar als het kon, dan was er om het anderhalf jaar een Sukiloveplaat. Maar dat gaat niet.”
enola: Ik las dat je ook een nummer voor P.P. Michiels hebt geschreven?
Deweze: “Ja, ik heb heel veel respect voor P.P. Hij was een jeugdheld toen ik vijftien was. Ik vond die goed zingen — heel soulvol — en een paar jaar later ontdekte ik dat hij al meegaat van eind jaren zestig, en sindsdien is blijven doorgaan met tal van projecten. Dat is een muzikant, en de rest maakt hem niet uit. Hij heeft niet de credibiliteit van een Arno, maar daar ligt hij ook niet wakker van, denk ik. Hij wil gewoon blijven zingen en muziek maken en dat vind ik chique. Het is geen carrièrekeuze maar een levensstijl. Als zanger is hij trouwens niet te onderschatten.”
“Dus ja, toen ik ooit per ongeluk een soulnummer had geschreven, lang voor Broken Glass Heroes, heb ik het hem aangeboden en hij was geïnteresseerd. Nu Mark (Bonne, mvs), de drummer van Broken Glass Heroes, een plaat met hem gaat maken, ga ik ook één of twee nummers schrijven daarvoor. Ik heb daar geen probleem mee: dat is een goeie muzikant. Hetzelfde heb ik met Selah Sue, trouwens: die is ook echt. Ik hoef het daarom niet met elke artistieke keuze eens te zijn, het enige wat me interesseert is of mensen echt met muziek bezig zijn, of dat nu Paul Severs, Arno of Iggy Pop is; I don’t care.”
enola: Ik vroeg het omdat je ooit zei dat het je niet meer lukt, een gewoon liedje met a-mineur, b-kruis,…
Deweze: “Het lukt me nog wel, maar ik word er niet meer wild van. Ook bij Broken Glass Heroes was het zo. Ik weet gewoon niet of er op dat vlak nog grote overwinningen zijn te behalen; je schrijft je uiteindelijk alleen maar in een traditie in, en daar heb ik niet zo veel geduld meer voor. Af en toe vind ik dat wel eens fijn, maar dat is het. Vergelijk het met stoofvlees met frieten eten. Daar is niets mis mee, maar ’t is ook maar dat: been there before. Ik herinner me nog toen ik Super_Collider ontdekte, het eerste groepje van Jamie Lidell. Die deden zaken waarvan ik me afvroeg ‘waw, mag dat? Kan dat?’. Ik werd er opgewonden van, en dat doen akkoorden tegenwoordig minder met mij. Dat werkt nog wel meditatief: gewoon wat akkoorden spelen is pure meditatie, word ik rustig van.”
enola: Je bent ook meer en meer een veelgevraagd producer. Staat dat op dezelfde hoogte als je muzikant-zijn?
Deweze: “Aan Sukilove verdien ik niets; aan producen wel. Dat is de essentie. Het is anders. Producen kan ik veel beter missen. Ik kan heel hard genieten van een microfoon goed te zetten, een klank juist te krijgen, een goed nummer van een groep die niet weet hoe dat naar de plaat te vertalen helpen opnemen,… Zoals een schilder afwerken: ik vind dat een heel creatief, intens proces. Tegelijk is het ook heel ontspannend: het draait minder om mij, en ik heb de ervaring die nodig is om hen te begeleiden. Daarom doe ik ook veel debuterende groepen: zij hebben zo’n vertaler nodig die hen helpt hun ideeën in de studio te realiseren.”
”Nu, als ik moest kiezen, dan koos ik voor iets als Sukilove, al zou ik dat ook niet alleen kunnen doen. Dan zou ik uitgeput raken. Ik heb aan Drunkaleidoscope vijf à zes maanden intens gewerkt, waarvan de laatste drie maanden tien-twaalf uur per dag. Ik was op, uiteindelijk. Het laatste nummer van de plaat, “You Are All I Want From You”, heeft een duboutro die ik verschillende keren heb gemixt. De laatste keer was ik op kleine speakertjes aan het mixen, en later hoorde ik dat de delay te traag was; een beetje uit het ritme: een nog stoneder Lee ‘Scratch’ Perry, maar ik dacht ’fuck it, dit is het maar, ik ben te moe om het nog eens te doen’. Nu ben ik daar blij om. Dat foutje maakt het zo menselijk.
enola: Lukt het ondertussen wat om optredens te versieren?
Deweze: “Dat begint te lopen. We zijn langzamerhand door die barrière aan het breken: dat mensen beginnen te beseffen dat we niet zullen weggaan. Geen idee hoe lang dat nog zal duren, maar op dit moment heb ik het gevoel dat ik nog niet uitverteld ben. En dus krijg je het gevoel dat we voor mensen deel van het landschap zijn geworden, en ze ons dus maar beter af en toe een optreden kunnen aanbieden. Dat vind ik wel fijn, vooral omdat we niet te veel toegevingen hebben moeten doen onderweg, en toch in een betere situatie terechtgekomen zijn.”
