Om de zoveel tijd komt er een serie uit waarover na meer dan vijf seizoenen nog steeds niemand kan zwijgen. Zelf heb je er om bepaalde redenen vanaf het begin altijd nogal onverschillig tegenover gestaan. Aflevering na aflevering, seizoen na seizoen sluipt de hype echter stilletjes dichterbij, maar je merkt het niet. Tot op een onverwachte namiddag een van je familieleden ook besmet blijkt en je besluit om dan eindelijk maar eens voor jezelf te zien what the fuss is about.
Dat is ongeveer hoe het liep tussen mij en ‘How I Met Your Mother’. Het programma met de WYSIWYG-titel dook in 2005 voor het eerst op en is zeven seizoenen later nog steeds een hit. Waar het over gaat? Tja, min of meer exact wat de titel zegt natuurlijk: een man die aan zijn dochter en zoon vertelt hoe hij hun moeder ontmoette. In feite is de hele serie dus een gigantische flashback, want het verhaal dat de vader (in het jaar 2030) aan zijn kinderen vertelt, speelt zich af aan het begin van de 21ste eeuw. Het gaat ongeveer zo.
We schrijven 2005. Ted Mosby (Josh Radnor) is een 27-jarige architect die met zijn twee beste vrienden, Marshall Eriksen (Jason Segel) en Lily Aldrin (Alyson Hannigan), samenwoont op een appartementje in New York. Wanneer Marshall Lily na een relatie van negen jaar ten huwelijk vraagt, schiet ook bij Ted iets in gang. Hij wil het vrijgezellenleven stilaan vaarwel zeggen en op zoek gaan naar zijn toekomstige vrouw, zijn soulmate. Teds zelfverklaarde beste vriend Barney Stinson (Neil Patrick Harris), een eersteklas rokkenjager zonder gevoelens, voelt – ha ha – daar echter niets voor. De eerste vrouw die Ted na zijn openbaring leert kennen, is de Canadese tv-reporter Robin Scherbatsky (Cobie Smulders). Na een gefaalde poging van Ted om een relatie met haar te beginnen, wordt Robin een vast lid van de vriendengroep.
Het concept is best origineel en ook erg grappig. Ondertussen is Ted al zeven seizoenen lang aan het vertellen hoe hij de vrouw van zijn dromen ontmoette. Het is dan ook niet abnormaal dat zijn kinderen, die soms ook in beeld komen in het begin of aan het einde van de aflevering, stilaan ongeduldig worden. Wat wél abnormaal is, is dat ik dat ongeduld al voelde opzetten na een schamele vijf afleveringen. De reden daarvoor is dat ‘How I Met Your Mother’ in het begin te veel nergens naartoe lijkt te gaan. Elke aflevering is er wel een andere vrouw waarvan Ted even droomt dat ze de ware is, zonder dat er iets duurzamer opgebouwd wordt – voor Ted evenmin als voor de kijker. Daardoor komt de serie een beetje over als cheap ass humor, die trouwens niet altijd van een even hoog niveau is. Van het aantal keren dat je luidop moet lachen, gaat het in 75 procent van de gevallen om scènes waarin Barney de show steelt. De maatpakken dragende seksgod is ook wel vanaf het begin echt grappig met zijn ‘suit up!’s en ‘what up’s en ‘legen-wait for it…-dary!‘s, maar het spijtige is dat dat voor de andere personages veel minder het geval is: vaak komen de grapjes ofwel te flauw ofwel te opzichtig ofwel te vergezocht over.
Tegen het midden van het eerste seizoen durven de makers eindelijk wat diepgang in de personages te leggen en dat is hoog tijd ook. Wat aanvankelijk oppervlakkige dragers van het concept humor leken te zijn, worden zo stukje bij beetje alsnog mensen van vlees en bloed. Hun verledens beginnen een rol te spelen (zelfs dat van Barney) en thema’s als idealisme versus realisme of liefde versus carrière komen zowaar aan de oppervlakte piepen: Lily’s droom om schilder te worden, Marshall die het comfort van een goedbetaalde job in de privé afweegt tegen zijn linkse gedachtegoed. Eerlijk gezegd niet slecht voor een sitcom. Daarmee begint ‘How I Met Your Mother’ zich langzaam maar zeker een weg te knokken van goedkope grapjasserij naar relatieve relevantie. De serie boet daardoor wel soms een tikje aan lachsalvogehalte in, maar dat is een lage prijs voor een rijker verhaal. En niet getreurd, ze blijft haar momenten hebben (de making of Barney Stinson-sequentie is een absoluut hoogtepunt!).
Toch slaagt de serie er op een of andere paradoxale manier echter nooit helemaal in haar plastieken mantel af te gooien. Misschien heeft de titel er iets mee te maken omdat die je er steeds aan herinnert dat het allemaal maar voorspel is tot Ted die ware ontmoet, misschien komt het doordat Barneys verhaallijnen, hoewel grappig, soms ongeloofwaardig ver gaan, misschien is het het feit dat het langzaam opbouwende verhaal soms opeens onderbroken wordt met een aflevering die niets toevoegt, ofwel ligt het gewoon aan mezelf, ik weet het niet; in elk geval heb ik me nooit even betrokken gevoeld bij Teds of Marshall en Lily’s perikelen als bij die van Ross en Rachel, om maar iets te noemen.
‘How I Met Your Mother’ is degelijk entertainment (that is vanaf halfweg het eerste seizoen), maar ook niet heel veel meer dan dat. Dat hoeft natuurlijk ook niet per se, maar het is wel jammer. Ik zat ongeduldig te wachten op het moment waarop ik in de befaamde tv-tunnel gezogen zou worden, wanneer je aflevering na aflevering na aflevering wil zien, maar dat moment kwam er niet. De openingen ervoor waren er nochtans. Onderhoudend dus, maar niet zo mind-boggling als de hype doet vermoeden, en dat ik daarmee de devote HIMYM-fans tegen de borst stoot, kan me geen barst schelen. ’t Is ni anders.
