Iedereen kent wel Darren Star. Niet noodzakelijk zijn naam, wel zijn producten. Darren Star is namelijk een van die zeldzame tv-makers die al enkele decennia lang hit na hit aflevert met wat quasi dezelfde formule is. Zet een hoop aantrekkelijke mensen samen en volg hun seksleven. Liefst gekoppeld aan een verhuis of onverwachte wending in hun leven en als het even kan paraderen de personages enkel als stereotypen. Beverly Hills 90210, Melrose Place, Sex and the City, Emily In Paris, And Just Like That … Al deze series passen perfect in die formule. In Beverly Hills 90210 volgden we de familie Walsh die van Minnesota naar het chique Beverly Hills trokken. Sex and the City volgt een troep vriendinnen in het mondaine New York. In Emily in Paris volgen we de Amerikaanse Emily in, nou ja, modestad Paris. Dit keer speelt Darren Star, samen met producer Jeffrey Richman, eindelijk dichter bij huis. Al die andere series als gingen eigenlijk ook al over de liefdesperikelen van homomannen, maar de tijden vereisten toen het standpunt van een vrouw. Nu is de tijd rijper om de belevenissen van een oudere homo in het hippe Manhattan te volgen.
Het volledige verhaal laat zich in een pitch vertellen: nadat als een donderslag bij een heldere hemel zijn partner hem na 17 jaar hem verlaat, moet de bijna 50-jarige Michael tegen wil en dank de ‘gay single scene’ van New York herontdekken. Dit wordt door Star en Richman met de nodige humor gekruid. Er is het hoofdpersonage Michael, zijn Griekse koor Stanley en Billy, zijn collega Suzanne en de lastige cliënte Claire die net hetzelfde als Michael meemaakte, maar dan als heterovrouw van 60.
Michael Lawson wordt met verve gespeeld door Neil Patrick Harris, die voor deze rol blijkbaar zijn kostuums van Barney Stinson uit How I Met You Mother uit de kast heeft gerecupereerd.  Zijn personage is de enige breed uitgewerkte figuur en daar wringt het een beetje. In de vroegere Darren Starr reeksen, maakte het ensemble aspect steeds de series gaandeweg beter. Nu ligt in Uncoupled, net als in Emily in Paris, de focus te veel bij slechts één enkel personage. De andere personages, hoe overtuigend en geweldig ook gebracht, hebben te weinig body. Neem het voorbeeld van de twee beste vrienden van Michael, de galeriehouder Stanley en de weerman Billy. Zoals gezegd is hun rol beperkt tot dat van een Grieks koor dat moet reageren op het gemekker van Michael over zijn ex, Colin. Maar dit soort personages zijn al honderdduizend keer op het scherm gepasseerd: Stanley is de oude bittere ‘queen’ en Billy de van ‘twink’naar ‘twink’ fladderende ouder wordende snoeper. Emerson Brooks en vooral Brooks Ashmanskas als Stanley leveren evenwel meer dan degelijk werk en maken er met volle overgave het beste van. Het helpt ook dat beiden aan het eind van het seizoen een klein inzichtmoment beleven. De andere twee belangrijke figuren zijn Suzanne, de collega-makelaar van Michael, en Claire, de veel lijdende cliënte. Het is vooral Marcia Gay Harden als die Claire die met al de aandacht gaat lopen. Zij is overheerlijk. Het blijft evenwel een beetje hopen dat in het tweede seizoen de serie meer evolueert naar een ensemble, dat zou ook het hoofdpersonage en de prestatie van Neil Patrick Harris ten goede komen.
Neil Patrick Harris is een acteur met een nogal vreemde carrière. Begonnen als kindster in het brave Doogie Howser M.D., dook hij plots op in de briljante satire Starship Troopers. In 2004 speelde hij een opvallende cameo in Harold & Kumar Go To White Castle, een heerlijke stonerkomedie waarin hij een vrouwenverslindende versie van zichzelf in overdrive is. Deze rol leidde tot zijn grote doorbraakrol: Barney Stinson in How I Met Your Mother. Daarnaast is hij ook actief in theater, want hij kan ook een aardig potje zingen en dansen. Getuige zijn rol als Dr. Horrible in Dr. Horrible’s Sing-Along Blog, mogelijk de beste serie die Josh Whedon ooit maakte. Harris is niet het type acteur dat fluistert en ingetogen zijn lijnen declameert. Harris is altijd energiek en over-the-top. Kijk al de openingsacts die hij leverde voor de Tony Awards, de Emmy Awards, de Oscars. Mooi dus, maar Uncoupled dreigt hierdoor wel soms te verzinken in de Neil Patrick Harrisshow. Op zich niets mis mee, dat zou nog altijd overeind blijven, maar zijn personage Michael is een tikkeltje te oppervlakkig en veel te egocentrisch om een langlopende serie te dragen.
Kijk bijvoorbeeld naar de relatie met Colin, de ex die op zijn 50ste de deur uitstapt omdat hij meer ruimte voor zichzelf nodig heeft. Nergens krijg je ook maar enige informatie over hem, buiten dat hij een vetbetaalde job heeft. Dit maakt het moeilijk om enige voor het liefdesverdriet op te brengen. Je krijgt op geen enkel moment enige aanwijziging waarom Michael en Colin zo lang samen waren of wat de lijm van hun relatie was. Gelukkig ontwikkelen er zich enkele nevenplots die in de laatste aflevering voorzichtig komen om de hoek loeren en zo bieden er zich dan toch interessante pistes aan voor Suzanne, Billy, Stanley en zelfs Colin. Hopelijk duikt Jack, de buurman van Michael ook terug op in een volgende seizoen. Deze rol wordt gespeeld door de geweldige Broadwayster André De Shields en lijkt tjokvol autobiografische knipoogjes te zitten. Die man zijn leven zou eigenlijk een eigen serie op zichzelf waard zijn.
Uncoupled mag zich dan volledig binnen de LGBTQI+ gemeenschap van New York afspelen, toch is dit meer een romcom voor iedereen dan enkel kijkvoer voor die community. Het blijft een Amerikaanse serie uiteraard en net zoals Sex and The City probeert die zich gewaagder te verkopen dan het eigenlijk allemaal is. De humor ligt in dezelfde lijn als in Sex and the City, eigen aan intellectueel wat magere personages die opereren in een luchtledige versie van New York waarin iedereen een topjob heeft en een appartement met zicht op Central Park. Het werkt echter wel tot op zekere hoogte en de opgeklopte zomerse luchtigheid zorgt ervoor dat je de reeks in een wip ‘binge-watched’ en eigenlijk wel met wat plezier uitkijkt naar het vervolg.
