Na Batman en Spiderman, krijgen nu ook De Onnoembaren hun prequel. Met dat verschil dat deze prequel ook echt de eerste verhalen bevat van dit beruchte trio. Maar hebben de echte fans nog iets aan deze herhalingsoefening?
In de jaren ’80 waren De Onnoembaren een nooit gezien fenomeen in het weekblad Robbedoes. Über-zwartkijker Franquin heeft het zelfs nog voor hen moeten opnemen toen bleek dat niet alle lezers en evenmin de uitgever hun cynisme en zwarte humor op prijs stelden. In april 1982 begint Robbedoes met de publicatie van Gele Geschiedenis. De censuurdienst heeft nogal wat werk aan dit verhaal, dat zich grotendeels in een bordeel afspeelt, waarin de lijken niet te tellen zijn en de ballen van Tim haarscherp in beeld gebracht worden. Na een veertigtal pagina’s vindt men het welletjes bij Dupuis. Yann & Conrad worden de laan uitgestuurd en hoofdredacteur De Kuyssche mag mee ophoepelen.
Maar kijk: enkele jaren geleden besloot Dargaud om alle strips te bundelen in vier thematische integrales.
Na de Hong Kongcyclus, de Koreacyclus en de Amerikacyclus hebben we nu dus de Nulcyclus. En ook nu dekt de titel de lading. We krijgen drie verhalen op ons bord en daarnaast ook nog eens 32 bladzijden gevuld met interviews, covers, schetsen en voorstudies.
De cyclus begint echter met een Engelstalig miniverhaal van slechts twee pagina’s, getiteld Chuck Willys. Ogenschijnlijk heeft dit niets te maken met De Onnoembaren. Maar kijk: laat die Chuck Willys nu net het allereerste personage in Nummer Nul-Nul-Nul zijn, ogenschijnlijk het hoofdpersonage van de reeks. Enkele plaatjes verder nemen de Onnoembaren het echter drastisch over.
Nummer Nul-Nul-Nul is dus het echte eerste deel van de reeks. Oorspronkelijk verscheen dit verhaal in zwart-wit in het latere album Beerput. We leren ons trio kennen en komen te weten waar ze vandaan komen: het cachot van een Amerikaanse kazerne, waar ze het oorlogsgeweld in de Pacific aan zich voorbij kunnen laten gaan. Maar dat is buiten de generaal-met-Napoleoncomplex gerekend. Het trio is de nagel aan zijn doodskist en dat doet de generaal besluiten om Mac, een deel van het trio, in te zetten voor een bokskamp met iemand uit het rivaliserende kamp. Daarbij wil hij zijn manschappen laten geloven dat er omkoperij in het spel is. Het trio komt er echter zonder kleerscheuren vanaf en besluit om samen een detectivebureau op te starten. Ze worden daarbij ingehuurd door de directeur van de FBI om een complot tegen de gouverneur te verijdelen. Er zijn heel wat linken te maken met Sammy, maar de humor is toch duisterder. Dit eerste verhaal eindigt trouwens waar het begon: in het cachot bij de kleine generaal.
In Shukumei, dat Codagewijs op zwarte achtergrond werd gedrukt, wil diezelfde generaal opnieuw van het drietal af en verpatst hij ze aan een andere generaal die soldaten zoekt om een verdwenen vliegtuig op te sporen. Het drietal steekt algauw enorm af tegen de andere soldaten in dit keurkorps. Verwacht je aan mensenetende Japanners, een corrupte kapitein en een te redden vliegtuigbemanning. Een kolfje naar de hand van de Onnoembaren, die hier ook hun varken tegenkomen.
Deze Nulcyclus is een mooie afsluiter van de reeks. Als we Yann mogen geloven, was hij aanvankelijk de tekenaar en Conrad de scenarist. Dat verandert vrij snel, onder meer omdat Conrads eerste reeks “Jason” opgedoekt wordt. Hoewel Didier Conrad hier nog zoekende is naar een vaste tekenstijl, worden hier toch duidelijk de karaktertrekken van de personages uitgetekend. Het geeft ook meer leven aan de verhalen dan zijn latere, meer klare lijn. Het geheel van vier integrales is al bij al een fijne aanwinst voor de stripboekenkast. De Onnoembaren zijn dood, leve de Onnoembaren!
