Was de strip over Robbedoes en Kwabbernoot, die in 1938 voor het eerst in het wekelijkse stripblad Robbedoes/Spirou verscheen, aanvankelijk bedoeld voor kinderen, dan toont Robbedoes door … hoe ook een volwassen lezerspubliek nog steeds uitkijkt naar nieuwe avonturen van deze twee helden. Jammer genoeg valt het laatste deel wat tegen door een weinig geïnspireerd verhaal.
De oorspronkelijke reeks werd na de hoogdagen van Franquin door wisselende tekenaars en scenaristen — en tevens met wisselend succes — onder handen genomen. De one-shotreeks Robbedoes door … lijkt een verderzetting van dat gegeven. Voor deze spin-off mogen gerenommeerde tekenaars en scenaristen (niet zelden zelf tot in hun kinderziel grote fan van Robbedoes) namelijk een op zichzelf staand en vaak iets complexer deel afleveren.
Schwartz en Yann zijn evenwel de eersten die binnen deze reeks een vervolgdeel mogen afleveren. De Luipaardvrouw breidt een vervolg aan Piccolo in Veldgroen, waarin Robbedoes en Kwabbernoot een niet geringe rol speelden in het verzet tegen de nazi’s die Brussel bezetten. In dit vervolg worden de naweeën van de bevrijding duidelijk. Onze helden komen immers in contact met geallieerde autoriteiten, die er zelf een listig plan — Duitse atoomkennis gebruiken — op nahouden.
Toch maakt dat niet de hoofdmoot uit van het verhaal. Robbedoes kan een aanslag door een “luipaardvrouw” op kolonel Van Praag verijdelen en raakt daardoor zelf in de ban van deze Congolese inwijkelinge. Aniota, de vrouw gehuld in het luipaardpak, is op jacht naar een soort totembeeldje om haar stam in Urugondolo opnieuw te beschermen. Zij is echter niet de enige die haar zinnen op het beeldje heeft gezet, want ze krijgt concurrentie van gorillamonsters in dienst van de Meester van de Zwarte Hosties.
Dit verhaal is helaas niet het sterkste dat Yann heeft voortgebracht of dat tout court in deze spin-offreeks verscheen. Specifiek is het zijsprongetje naar het Amerikaanse complot vooralsnog oppervlakkig en complex, terwijl tekst en tekeningen over het algemeen vrij druk ogen. De zwakke uitwerking van het karakter van Robbedoes roept bovendien wat wrevel bij de lezer op. In het vorige deel verloor hij zijn geliefde, raakte daardoor verslaafd aan alcohol en verloor daarna zijn baan. Zijn pogingen om initiatief te nemen in dit verhaal blijven dan ook wat op de achtergrond en lijken niet zo overtuigend.
Een personage dat gelukkig wel de boel trekt is Aniota, de luipaardvrouw. Hoewel zij niet altijd wars van Afrikaanse en vrouwelijke clichés werd neergezet, schuwt ze in haar zoektocht naar het totembeeldje het geweld, feministische poses en holle, streekgebonden gezegdes (“Als hij een banaan in tweeën snijdt, ziet de blanke man een eerste en een tweede helft. De baviaan ziet twee gelijke stukken.”) niet.
Een nieuw verhaal rond Robbedoes en Kwabbernoot is altijd een beetje kermis; in dit geval is het dat zeker omdat de tekenstijl van Schwartz duidelijk echo’s vertoont van de vroegere Robbedoes. Voor heel wat oudere lezers (en jongere die een inhaalbeweging deden) is deze uitgave a trip down memory lane, niet in het minst dankzij de goed verscholen verwijzingen. Helaas is het verhaal weinig origineel gebleken, maar Schwartz en Yann hebben nog het derde deel om dat goed te maken.
