Kwaliteit boven kwantiteit bij Rajko Müller, die onder zijn nom de plume Isolée aan microhouse doet: het begon in 1998 met het hitje “Beau Mot Plage” en de albums Rest en We Are Monster, waarmee hij het afgelopen decennium een rist accolades verzamelde. Na zes jaar radiostilte — enkele compilaties en ep’s niet te na gesproken — is er de nieuwe langspeler Well Spent Youth.
De Duitse minimal house-heiland — de man ziet eruit als een kruising tussen een degelijke boekhouder en een goedbedoelende priester-godsdienstleraar met een lichte geloofscrisis — ging deze keer in zee met Pampa Records, het label van zijn kameraad DJ Koze. Maar of Well Spent Youth weer zo’n instant klassieker is, is een ander paar mouwen. Oorsnoepjes bij de vleet maar de plaat, met muziek gelegen op het kruispunt van energie en zachtjes indommelen, gespannenheid en rust, broeierig en onderkoeld, dansclub en woonkamer, is te weinig echt memorabel.
Onze topdrie op Well Spent Youth bulkt van de ideeën die wel prima uitpakken: zo ontpopt “Thirteen Times An Hour” zich, aanvankelijk drijvend op een rollende discogolf (detecteerde de Sherlock in ons daar niet “Nasty Girl” van Prince-protégées Vanity 6?) tot een apengeile clubhit die net onder de acht minuten afklopt. “Hold On”, de donkerste track, is intrigerend venijn dat stapvoets tot bedaren komt en “Transmission”, inclusief aan Kraftwerk herinnerend vocodergebruik, is meesterlijk opjuttend.
De etiketten ‘melancholisch’, ‘gedistingeerd’ en ‘bevreemdend’ passen bij “Paloma Triste”: ragfijne melodieën sluipen slaperig, doch ietwat weerspannig (die slapping bastechniek die zich in het nummer opdringt!) de hersenpan binnen maar het nummer derft samenhang en pittigheid. In eenzelfde portie weemoed baadt ook “In Our Country”, zich fijntjes wentelend in klanken uit een epische kungfu-film van de Shaw Brothers-stal. Funky, hypnotiserend en zinnenprikkelend is dan weer “Taktell” waarbij vakman Isolée zelfs gebruik maakt van het “Acid Story”-ritme van Dr. Phibes en “One Box” is een deephouse-uitstapje met een bezwerend en psychedelisch tintje. Twee songs maken probleemloos waar wat de titel belooft: het betoverende “Celeste” klinkt fragiel, ingetogen en behaaglijker dan een knisperend haardvuur maar minder bekoorlijk is het stuurloze “Going Nowhere”, waarin de bliepjes en het gezoem danig de zenuwen teisteren. Een schat aan intrigerende geluiden die de microhouse-pionier in zijn songs smokkelt, vlijt zich neer in de oorschelp — proef bijvoorbeeld met de koptelefoon op het interludium “Trop Près De Toi (97’ Interlude)” — en zet het in de hersenen op een weldadig knetteren.
Met bijna ondoorgrondelijke en duistere melodieën, teder synthwerk, midtempo-beats, delicieuze outro’s, gave samples en een melange van Chicago house, minimal techno, ambient, acidhouse, disco, indie elektronica en Krautrock, is Well Spent Youth een bijwijlen mysterieus album dat prikkelt, reutelt, kraakt, tegenspartelt, krinkelt en wrinkelt, en het avontuur en experiment niet schuwt. Telkens ontdek je nieuwe details maar helaas halen de momentjes van verveling net iets te vaak de bovenhand. Het is elektronica voor doorzetters en wie zijn portie techno liever witheet geserveerd krijgt en niet graag herhaaldelijk op het verkeerde been wordt gezet, laat best deze kelk aan zich voorbij gaan. Well Spent Youth, het is een plaat om menigmaal bij weg te dromen maar ze heeft iets onafs en vervliegt een tikkeltje te snel.
