Melt Banana is een liveband. Wie wil begrijpen waarom Sonic Youth of Mike Patton de band omarmen, moet hem op een podium aan het werk zien. De noiserock van de band klinkt op plaat te vaak steriel of afstandelijk, live daarentegen is het als een sappige biefstuk, een lillend stuk vlees waar je zo de tanden inzetten wilt. Daar zijn zelfs de vegetariërs in De Kreun deze avond het over eens.
Voorprogramma Night Terror komt uit het verre Australië en had daar eigenlijk ook wel mogen blijven. De new wave die de groep brengt, mag dan wel duidelijk omlijnd zijn, hij klinkt ook hopeloos gedateerd en vervelend. En ook al weet de bassist perfect hoe hij een theremin dient te bespelen, er is echt geen nood aan om dit in elke song te tonen. Saai en ongeïnspireerd maar bovendien ook zo verschillend van Melt Banana dat de vraag gesteld mag worden wiens onzalige idee het was om beide bands op hetzelfde podium te zetten.
Maar ach, het leed is snel weggespoeld wanneer zangeres Yako (Yasuko Onuki) en gitarist Agate een verduisterde zaal betreden en de set aftrappen met enkele door distortion en noise voortgedreven songs die zo uit Melt Banana Lite Live Ver 0.0 geplukt zijn. Een klein kwartiertje later start dan de echte set wanneer bassiste Rika Hamamoto en de (tour)drummer van dienst (Melt Banana heeft geen vaste drummer) mee het podium opkomen en de concertlichten aanfloepen. Hoewel Bambi’s Dilemma alweer uit 2007 stamt, klinkt het er wel naar dat de groep uit dit album plukt.
Het blijft immers een knappe jongen die tussen alle noise-lagen door de verschillende songs live uit elkaar weet te houden. Het indrukwekkende rijtje effectenpedalen van Agate en het nauwelijks hoorbare geschreeuw van Yako (niet dat haar teksten anders verstaanbaar zijn) maken het er dan ook niet makkelijker op. Bovendien heeft de groep de neiging om een resems songs aan elkaar te plakken waardoor het nog moeilijker wordt om binnen de “geluidsbrij” een begin en einde te ontwaren. Niet dat herkenning een factor van belang is bij Melt Banana, de duidelijk op hardcore en punk geschoeide noise-uitbarstingen van de band moeten het in de eerste plaats van hun energie en speelplezier hebben.
Finesse en technisch kunnen worden vakkundig verborgen achter een muur van distortion en galopperende drums. De band wil in de eerste plaats amuseren en entertainen, al is het dan op een manier die velen zal ontgaan. Dat gaat echter niet op voor de aanwezigen: nadat de band het na een klein uurtje voor bekeken houdt, wordt hij op een ellenlang gejoel voor bissen onthaald. De bisnummers worden door Yako een voor een aangekondigd in haar vreemde Engels waarbij de titels vaak langer zijn dan de songs zelf. Op nog geen tien minuten zijn er zo zeven songs voorbij.
Melt Banana live is een belevenis op zich: als een kudde op hol geslagen olifanten stormt de groep door een muur van distortion en feedback. De schrille kreten van Yako verzuipen zoals steeds in het geheel en haar Engels beperkt zich tot enkele ongetwijfeld uit het hoofd geleerde zinnetjes. Maar haar podiumact inclusief de hoogst amusante poses en een verrassend correct uitgesproken “Hoe gaat het” maken veel goed. Wie zich de moeite getroost om tussen de lawaaigolven door te luisteren, hoort hoe knap de songs eigenlijk wel in elkaar zitten. Maar daar gaat het niet om. Melt Banana is en blijft immers topentertainment voor noiserockfanaten.
