Met tentakels die verder reiken dan die van inktvis Paul tracht uw favoriet magazine ook deze zomer weer greep te krijgen op het festivalgebeuren. Eén tentakel reikte tot in het Waasland, alwaar in Lokeren tien dagen intensief aan stadsfestivallen wordt gedaan met vandaag een affiche die Air aan M.I.A. uithuwelijkt.
Beginnen doen we echter met Selah Sue, die tegenwoordig niet meer op haar akoestische gitaar alleen vertrouwt en een band meebrengt. Het lijkt alsof de samenwerking met AKS ook andere invloeden tolereert: funk, reggae, hiphop en zelfs hier en daar een vleugje dancehall. Terwijl het terrein nog moet vollopen, krijgen we een experimentele set, ofte “veel nieuwe songs en oude songs in een new jacket”. Dat zorgt voor een weinig samenhangend geheel. Nummers als “Piece Of Mind” en “Crazy Vibes” zorgen in deze bezetting wel voor een voller geluid, al is het bijzonder jammer dat de blazers uit een doosje komen. Sanne Putseys is echter niet bang van een groot podium, en als ze nog even goed nadenkt welke richting ze precies uit wil, zijn er zeker nog heel wat festivals die plezier zullen beleven aan Selah Sue.
Vergeef ons de kritisch opgetrokken wenkbrauw, maar voor aanvang staan we wat sceptisch tegenover Rye Rye. De rapster uit Baltimore, waarvan het debuutalbum nog moet uitkomen, zit onder het N.E.E.T.-label van M.I.A. en heeft dus ‘package deal’ written all over it. Meestal laat dat niet veel goeds vermoeden, maar kijk! In het half uur dat haar gegund is, wordt een draaitafel bovengehaald en stormen twee dansers in oranje bottines het podium op. De erg jaren ’90 uitgedoste Rye Rye degradeert vervolgens een Zumba-les tot een rondje bewegingsrecreatie voor bejaarden. Muzikaal gezien misschien niet altijd grand cru, maar songs als “Bang” en “Shake It To The Ground” — de titels verraden het eigenlijk al — worden met een volle batterij op ons losgelaten. Stijve spieren gegarandeerd voor iedereen die net als wij zonder opwarming de benen in vijfde versnelling joeg.
Air tussen de sandwich van Rye Rye en M.I.A. leggen, dat is zoals Will Tura programmeren op Reggae Geel. Helemaal niets tegen Air, de organisatie probeerde blijkbaar al een tijdje het Franse duo naar Lokeren te krijgen, maar we zijn toch op z’n zachtst gezegd benieuwd naar de praktische uitwerking van de line-up vanavond. Air moet het niet hebben van de podiumact en wat volgt is inderdaad een clash of the atmospheres: de zweverige synthpop van Godin en Dunckel staat haaks op de beats van Rye Rye. Een stoelenverkoper zou hier gouden zaken doen. Air begint dan ook mak aan de set, met het openingsduo “Do The Joy” en “Love”, dat ook de laatste en mindere plaat Love 2 aftrapt. Uiteindelijk zijn niet de songs het probleem, zo passeren “Cherry Blossom Girl” en “Don’t Be Light” al vrij snel, maar de uitvoering. Tijdens de finale bewijst de band met een onder pompende drums kreunend “Kelly Watch The Stars” dat hun muziek wél dansbaar kan zijn, een kaart die vanavond uitdrukkelijker getrokken moest worden. Hits als “Sexy Boy” en een lang uitgesponnen “La Femme d’Argent” krijgen de handen ook op elkaar, maar we blijven bij onze eerste gedachte: vreemde programmatie.
Voor M.I.A. zijn niet de stoelen maar de staanplaatsen in trek. Ze is een van de snoepjes van Studio Brussel en het is dan ook drummen voor de plaatsjes vooraan. De Sri-Lankaans-Britse stuurt haar DJ vooraf om het publiek wat op temperatuur te krijgen en komt dan sterrengewijs — en net voor het irritant begint te worden — met haar crew het podium op. Leuke songs als “Boyz”, “Galang” en “Bamboo Banga” houden de vaart in het concert en het plaatje klopt: kleurige outfits, projecties van trillende billen en een vaardige danser (gevonden op youtube!). Maar na “Teqkilla”, wanneer half vrouwelijk Lokeren het podium op moést, valt het treintje plots stil. Wachten op de juiste plaat, wachten op het juiste licht, allemaal goed en wel, maar het deed dit feestje geen deugd. Uiteindelijk zetten “Born Free” en “Paper Planes” als bisser nog orde op zaken, maar wat deze set miste, was de gebaldheid van die van Rye Rye. Misschien had haar aanwezigheid op het podium — eentje meer kon er nog wel bij — leuker geweest dan dat crowdsurfen van M.I.A.. Het onderste uit de kan, dat mag DJ Martin Solveig er dus nog uit proberen te halen, besluiten we terwijl we de Durme weer oversteken voor de terugtocht.
