Akkoord, Satyricon is al lang niet meer true. De originaliteit ten spijt, straalt het Noorse duo volgens puriteinse black metallers de traditie van het genre niet meer uit. Wie genoegen neemt met de nieuwe Satyricon is getuige van een strakke set tijdens de laatste tour voor de grote bezinningsperiode.
{image}
Negura Bunget moet spijtig genoeg verstek laten voor deze package en wordt vervangen door het Noorse Posthum, waarover spijtig genoeg niks kan verklapt worden. Tweede support is het Beierse vijftal Dark Fortress die begin 2010 reeds hun zesde album Ylem releasen. Deze Duisters gooiden reeds grote ogen met melodische black metal op Séance en Eidolon en dat is in hun thuisland een zeldzaam gegeven. Aan de hoge verwachtingen wordt echter niet voldaan. Live klinken de ‘gecorpspainte’ mannen helemaal niet zo verwoestend. Nieuwbakken zanger Azathoth kreeg ondanks zijn vriendelijke Nederlandse woordjes de amper halfvolle zaal niet mee. Het tergend trage “Baphomet”, van hun laatste worp Eidolon, was het bescheiden hoogtepunt van een heel korte set van amper vijf nummers.
Echt depressief worden we van de meeslepende suïcidale black metal van Shining. Terwijl opperpsychopaat Niklas Kvarforth, zijn gevolg en het publiek — op het gemak aan het pintelieren — er opmerkelijk kalmpjes bij blijven, klonk de experimentele black metal alvast een stuk overtuigender dan de voorgaande act. Kvarforth lijkt zijn stoutste kuren afgeleerd te hebben, al blijft het tongzoenen met bassist Larssen een onderdeel van zijn acteerprestatie. Tijdens het halfuurtje komt vooral VI – Klagopsalmer aan bod en wordt de sterke livereputatie bevestigd.
Omstreeks half elf gaat het doek open voor Satyricon. Frost (Kjetil Haraldstad), met de robuuste torso van een woeste Brutus, verstopt zich achter zijn indrukwekkende drum en Satyr (Sigrid Wongraven) geeft met het snijdende Do we need another bastard nation? de eerste tonen van “Repined Bastard Nation” aan. Wongraven houdt het (jongere) publiek als een machtsgeile Romeinse keizer voor meer dan een uur in zijn greep. The Age Of Nero lijkt plots heel dichtbij. Dat gebeurt weliswaar op een gans andere manier dan tijdens de passages in de AB in 2000 met Pantera of de laatste intieme show in de Biebob in 2002. Vooral de oudere fans van het eerste uur verlangen weer naar de Satyricon van de complexe composities, blastbeats en sferische passages.
De nieuwe liveband lijkt beter getraind op het spelen van black ‘n’ roll in de stijl van de oude Venom, Bathory en Celtic Frost. Groovy power chords, krijsende gezangen en pompend drumwerk vormen het recept van deze nieuwe Satyricon. Resultaat: het nieuwer werk (“K.I.NG.”, “Pentagram Burns”, “Now, Diabolical”, “Die By My Hand”, “Black Crow On A Tombstone” en “The Wolfpack”) klinkt zeer fris en veel boeiender dan thuis, vanuit de cd-speler.
De zeskoppige band — inclusief een non-stop headbangende blonde keyboardiste — laat wel steken vallen tijdens “Forhekset”, toch een van de strafste nummers van Nemesis Divina. Ook “Fuel For Hatred”, dé klassieker van Volcano klinkt als een moeilijk te doorgronden geluidsbrij. Dark Medieval Times, The Shadowthrone en Rebel Extravaganza worden — niet verrassend — volledig genegeerd. Tot ieders jolijt wordt weergaloos afgesloten met “Mother North”, nog steeds de livefavoriet van jong en oud. Eindelijk horen we Frost nog eens roekeloos blastbeaten en zien we een massa volk headbangen
Voor de true fans — braaf met de pint in de hand — gaat de passage van Satyr en co onopgemerkt voorbij, soms met ergernis door het gebrek aan oud materiaal. Voor de positivo’s daarentegen zal dit concert in het geheugen gegrift staan en blijft het epische la-la-la van “Mother North” ongetwijfeld door de hoofden galmen.
