In een kolkende AB heeft het iconische Sonic Youth bewezen waarom
hun komst naar ons land nationaal nieuws is. De setlist was
nagenoeg volledig rond het eerder dit jaar verschenen ‘The Eternal‘
opgebouwd, maar dit bleek allerminst een belemmering om van een
stomende prestatie te kunnen spreken.
Van voorprogramma Head of Wantastiquet hoef je
eigenlijk niets te onthouden. Zijn soundscapes op banjo en gitaar,
met de nodige drone-effecten, waren vaak makkelijk ‘scoren’ en in
het beste geval een magere versie van Ignatz. Het positieve aan dit
optreden was dat de man het goed kort hield.
Dit alles maakte de honger naar Sonic Youth alleen
maar groter. De vijf noiserockhelden, met Mark Ibold (ex-Pavement)
sinds kort als full time bassist, hadden zich door een uitgesteld
vliegtuig naar Brussel moeten reppen maar lieten daar op het podium
niets van merken. Integendeel, ze leken erg ontspannen en brachten
een erg professioneel en strak optreden, voor een publiek dat
nummer voor nummer uit hun hand at. Thurston droeg zijn obligate
houthakkershemd, Kim een blinkend zilveren jurkje.
Zelfs al kon het hier en daar wat zuiverder, zoals Kims vocals in
‘Anti-Orgasm’, en hebben we Sonic Youth al meer plezier zien maken
op het podium, deze band straalt zo’n cool uit dat je niet
anders kan dan met je mond half open genieten naar het stuk
muziekgeschiedenis dat zich in je hersenen schrijft. Thurston Moore
ziet er nog altijd dertig uit en hoewel Kim Gordon ook al 56 is,
degradeert ze elke andere vrouw op een podium tot een nietszeggend
muurbloempje.
Weinig verrassingen in de setlist trouwens, die al de gehele
tournee min of meer dezelfde is. Met uitzondering van
‘Thunderclap’, bracht Sonic Youth ‘The Eternal’ integraal, met als
uitschieters het snelle ‘Sacred Trickster’, het uitgesponnen
‘Massage the History’ – met Thurston akoestisch op een kruk – en
het door Ranaldo gezongen ‘What We Know’, waarop we moesten wachten
tot de tweede bisronde.
Hoewel de set geen zwaktes kende, al heeft Sonic Youth uiteraard al
betere songs gemaakt dan pakweg ‘Leaky Lifeboat’, kende ze wel
hoogtepunten, waarvan de meeste oudere songs dat waren. Uit ‘EVOL’
kregen we ‘Shadow of a Doubt’ en als eerste bis de rustige
klassieker ‘Tom Violence’. Nog sterker was het onvermijdelijke
”Cross the Breeze’ (van ‘Daydream Nation’) en het al even
flitsende ‘Stereo Sanctity’ (van ‘Sister’), niet toevallig twee van
Sonic Youths grootste klassesongs. ‘Death Valley ’69’ werd eveneens
een topmoment en meteen ook een slotstuk van een anderhalf uur
durende wervelende show, die met iets meer beleving en variatie in
de set de hemel was geweest. Met een bijna-hemel zijn we ook al
heel tevreden.
‘The Eternal’ van Sonic Youth is uit bij V2.
Meer afbeeldingen Sonic Youth.
