Justin Currie was altijd al Lousy With Love. Te oordelen naar What Is Love For?, de eerste solo-cd van de Schotse singer-songwriter, is er weinig veranderd. Gelukkig puurt hij uit al zijn miserie nog steeds bloedmooie songs, die bovendien zo universeel zijn dat iedereen er wel iets van zichzelf in herkent.
Wie zoals Currie de relationele lat op Hellebaut-hoogte legt, maar het bijhorende talent in de liefde ontbeert, maakt zich hopeloos belachelijk of valt keihard op zijn gezicht. Telkens weer loopt het mis. Liefde wordt haat (in "Not So Sentimental Now") of, erger nog, saai (in "Where Did I Go?"). Hij kan de ware niet krijgen (in het prachtige "Out Of My Control") of wordt gedumpt. Een mens zou het voor minder opgeven, maar niet zo de Schotse bard. Hij blijft volharden in de boosheid, als een recidivist met geheugenverlies.
Net zoals op de zeven studioplaten met Del Amitri levert die verbetenheid ook nu weer nummers op waarop maar één adjectief van toepassing is: hartverscheurend. De drie eerder genoemde songs zijn evenveel hoogtepunten, maar het allermooiste is zonder twijfel "Something In That Mess", waarin Currie schijnbaar per ongeluk in een nieuwe relatie sukkelt: "You and me were never meant to be together / But you took off your dress / And something in that mess / Got changed forever". Maar natuurlijk blijft het niet duren, want "I can’t find myself among this stuff we’ve thrown together".
In het al even — we schrijven het nog één keer – hartverscheurende "If I Ever Loved You", stelt de zanger vast dat hij na een zoveelste break-up niet wakker ligt, niet huilt en zichzelf niet naar de verdoemenis drinkt. Er is slechts een conclusie mogelijk: het stelde allemaal niet zoveel voor: "Baby, I was not the one / I guess you know that now". Gelukkig voor haar komt zij wél goed terecht: "I was just the interim / between nothingness and him". Nee, vrolijk word je niet van Curries nummers.
Waarom blijf je dan toch luisteren, opnieuw en opnieuw? Omdat hij de ijskoude teksten met zo’n warme stem in je oor fluistert dat het lijkt alsof hij zijn pijn persoonlijk met jou (en met jou alleen) deelt. Man tot man. Currie bezingt de liefde vanuit een zeer mannelijk standpunt, maar schrikt er niet voor terug om zijn diepste gevoelens prijs te geven. Wat dan weer de vrouwelijke fan beroert. Als het al niet Curries niet onknappe verschijning is.
Halfweg What is Love For? gaat het (even) mis: "Only Love" leunt net iets te dicht aan bij "Don’t Come Home Too Soon", de enige slechte song die Del Amitri ooit op de wereld losliet (wat een idéé ook om hen te vragen een voetbalhymne te schrijven). Ook "Gold Dust" en "Walking Through You" blijven al te zeer aan de oppervlakte dobberen — hier mist Currie duidelijk Del Amitri-gitarist en vriend Iain Harvey om de boel in brand te steken.
De (gebrek aan)liefde-cyclus eindigt met "Still In Love". Wie hoop put uit de titel van de song komt al snel bedrogen uit, want helaas: "I’m still in love with nothing / But myself".
Helemaal afsluiten doet What Is Love For? met het bezwerende "No, Surrender", dat begint waar Nothing Ever Happens (u bekend) destijds ophield. Met dezelfde verbetenheid als toen somt Currie, geruggensteund door ijlende violen, in steeds hoger tempo op wat er allemaal misgaat in de wereld. In een koortsig mantra spuwt hij op de rijken die het hoofd wegdraaien zodra ze een minder geprivilegieerde in het oog krijgen. Hij gruwt van het cynisme van de politiek, walgt van de onverschilligheid van het Westen.
Een protestsong dus, zeker als het refrein weerklinkt: "Should you stand and fight? Should you die for what you think is right? (…) If you’re asking me I say: no surrender". Pas op het einde van de song, na dik zeven minuten, komt de pijnlijke waarheid aan het licht. Er staat een komma tussen no en surrender en die maakt een wereld van verschil. Hij geeft het op. Geen heldhaftige houding, maar o zo eerlijk. Net als rest van deze plaat.
What is Love For? is een pracht-cd vol hrtvrschrnde songs. Punt.
