Toen we haar bij haar laatste concert in ons land aan het
Koninklijk Circus
stonden op te wachten, stond Suzanne Vega met haar tourbus op een
Franse pechstrook om pas enkele minuten voor de aftrap van het
concert aan te komen. Murphy mag die avond zijn slag binnengehaald
hebben, maar de strijd was wat ons betreft nog niet gestreden;
Suzanne Vega zouden we niet zomaar door de mazen van het net laten
glippen. Met enige vertraging konden we haar middenin haar
hectische tourschema nog een vragenlijstje voorleggen.
enola: Voor je laatste plaat, Beauty & Crime,
wilde je meer dan ooit experimenteren met verschillende muzikale
texturen. Is het de essentiële Suzanne Vega-plaat
geworden?
Neen, het is gewoon een in het rijtje. Er is niet één essentiële
plaat, elk album heeft zijn eigen essentiële songs.
enola: New York is de rode draad op de plaat. Wanneer in het
opnameproces ontstond dit idee?
Zeer vroeg al, maar het verbaasde me wel dat het echt werkte toen
ik het achteraf in overschouwing nam.
enola: ‘Bound’ gaat over je huwelijk, maar kan ook als de
verbintenis met NY geïnterpreteerd worden. Zou je jezelf ergens
anders kunnen zien wonen?
Zo nu en dan denk ik dat ik dicht bij de oceaan zou kunnen leven,
maar ik ben eigenlijk zeer gelukkig om die plaats gewoon te
bezoeken en daarna terug naar de stad te trekken.
enola: Meteen erna volgt ‘Unbound’, een dualiteit tussen
menselijke afhankelijkheid en persoonlijke vrijheid?
Dat denk ik wel, het leek me een vanzelfsprekend paar.
enola: In ‘Edith Wharton’s Figurines’ duidt de parallel met
Olivia Goldsmith op de maatschappelijke klemtoon op uiterlijk
vertoon. Wilde je hiermee een belangrijke waarschuwing
meegeven?
Het is gewoon iets om over na te denken. Een vrouw in de tweede
helft van de veertig zonder een platencontract of een echtgenoot
moet daar wel mee bezig zijn. Toch denk ik dat we uiteindelijk
geëvalueerd worden op basis van ons karakter: hoeveel we liefhebben
en hoe we ook geliefd zijn door anderen.
enola: Op de plaat zijn er enkele hints naar femmes fatales:
Ava Gardner, een teasende Bettie Page en uiteindelijk New York City
zelf. Is dit ook een deel van jou?
Dat is niet echt
aan mij om daarover te oordelen! Maar men is geneigd dat te
denken.
enola: Nummers als ‘Ludlow Street’ en ‘Anniversy’ herdenken
tragische gebeurtenissen, maar hebben een dominerende klank van
hoop en liefde. Is dit een belangrijk cathartisch element voor
jou?
Dat denk ik wel. Vaak probeer ik een stem te geven aan die
gevoelens die in iedereen schuilen, maar zichzelf niet
uiten.
enola: 
Wanneer
je refereert aan 9/11 viel het me op dat je niet verder gaat dan
een beschrijving van je persoonlijke gevoelens en er geen politieke
commentaar bij opneemt. Ben je op je hoede om niet te ver te gaan
in sociale kritiek?
Ik haat over het algemeen politieke songs. De enige waar ik van hou
zijn Bob Dylans ‘Masters Of War’ en Peter Gabriels ‘Biko’; die
vertellen allebei een verhaal. Dylans song vermeldt nooit de
presidentiële naam of een specifieke oorlog – het zou vandaag
gezongen kunnen worden en perfect binnen het tijdskader passen.
Gabriel praat over een man en zijn verhaal en bereikt zo opnieuw
dat tijdloze karakter waarbij men steeds zou weten wat hij bedoelt.
Dat vind ik zeer effectief. Als ik ooit leer hoe ik een
soortgelijke politieke song kan schrijven, dan zal ik er een
zingen.
enola: Op je blog zei je dat je je bij de lectuur van een
biografie van Tom Petty afvroeg wat hij van ‘Angel’s Doorway’ zou
maken. Waarom selecteerde je die track voor hem en wat denk je dat
hij ervan zou maken?
De akkoorden deden me aan hem denken; een deel van de productie, de
gitaren alsook het overheersende gevoel bij de toonaard. Ik denk
ook dat het goed zou zijn om een man dit nummer over
posttraumatisch stress-syndroom te horen zingen.
enola: In je beginjaren als songwriter werd je gelanceerd in
een circuit van koffiehuizen om je te beschermen tegen de harde
muziekindustrie. Hoe beleefde je die overgang toen je hem
uiteindelijk toch maakte?
Overal schuilt een transitioneel element – alles is constant in
beweging en neemt constant andere perspectieven aan. Net als je
gewoon raakt aan een werkwijze, verandert die. Dus ja, het was best
een beetje schokkend om de overgang te maken van een kantoormeisje
naar het leven on the road en het inhuren van een eigen
crew.
enola: Van je debuutalbum kan ‘The Queen And The Soldier’ me
nog steeds niet loslaten. De koningin lijkt er aanvankelijk een
machtige vrouw, maar is niets meer dan een verloren ziel gevangen
in een betekenisloze oorlog. Waar haalde je de inspiratie voor haar
vandaan?
Ik ben niet zeker, om eerlijk te zijn. Ik wilde een song schrijven
over een vrouw aan de macht die gevangen zat achter haar façade.
Een koningin leek me een goede figuur om dit aan te pakken. Maar ik
voel even veel sympathie voor de soldaat.
enola: ‘Solitude Standing’ bracht met ‘Luka’ en ‘Tom’s Diner’
twee iconische tracks voort. Heb je soms echter niet het gevoel dat
men deze songs te veel in de verf wil zetten binnen je
oeuvre?
Dat wel, maar ik zie het als grote successen en kleinere successen,
niet als twee monsterhits en een hele bende onsuccesvolle
songs.
enola: Je zei steeds dat ‘Luka’ zo op Lou Reeds ‘Berlin’ had
kunnen staan. Heb je ooit zijn reactie op het nummer
gehoord?
Neen, maar hij hield wel van ‘Blood Makes Noise’. He said it
rocked.
enola: Je greep naast rollen in ‘Desperately Seeking Susan’ en
‘The Colour Of Money’. Als je ziet hoe zangeressen zich kunnen
verbranden aan een zijstap in de film, ben je dan blij dat dit
nooit doorgegaan is?
Ik dacht steeds dat als ik ervoor bestemd was, dat het dan wel zou
gebeuren. Maar het leven verloopt steeds op zijn eigen
manier.
enola: Er wordt vaak naar jou gerefeerd in andere werken (‘Pulp
Fiction’, ‘The Simpsons’, …). Kan je dit appreciëren en is er één
in het bijzonder die je aandacht trok?
Dat doe ik zeker. Ik hield enorm van Danger Mouse’s mix van ‘Tom’s
Diner’, een mash-up met 50 Cent.
enola: Je was de eerste grote artiest die in ‘Second Life’
optrad. Hoe ervaarde je dit?
Het was geweldig, verrassend intiem zelfs. Iedereens gefantaseerde
lichamen op één plaats samengebracht! Bijna een spirituele
belevenis.
enola: Nog even terug naar de locus van ‘Beauty & Crime’.
Als je me naar één plek in New York zou kunnen meenemen die voor
jou de essentie van de stad uitdrukt, welke zou dat
zijn?
Eén locatie, dat is moelijk … De metro, daar zou ik je mee naartoe
nemen.
Bij onze volgende doortocht naar New York houden we haar
daar alvast aan!
Beauty & Crime is nu uit en beschikbaar via EMI.
