Vakantieganger, migrant, erasmusstudent, zakenman, ambassadeur of illegaal, zowat iedere In België verblijvende Zuid-Amerikaan zakte woensdagavond goedgemutst af naar de AB. Reden: de Grootmeester speelde ten dans. De Braziliaanse superster Caetano Veloso geniet in het Zuiden van Amerika dan ook dezelfde status als pakweg Bob Dylan of Paul McCartney hier in het Westen..
’s Mans belang in de muziekgeschiedenis kan moeilijk worden overschat. Samen met geestesgenoten als Gilberto Gil, Gal Costa, Tom Zé, Os Mutantes en Chico Buarque was Veloso dé grondlegger van de controversiële Tropicaliabeweging die op het einde van de jaren zestig in Brazilië een ware cultuurrevolutie ontketende. Dit bonte allegaartje van linkse kunstenaars, schrijvers en muzikanten zette zich af tegen de militaire dictatuur in het land en schopte schaterlachend tegen de schenen van het Braziliaanse establishment. De kloof tussen hoge en lage cultuur moest en zou gedicht worden.
Op muzikaal vlak uitte zich dat in een nieuw experimenteel genre waarin traditionele, populaire Braziliaanse genres als samba en bossanova werden doorspekt met Westerse, vaak psychedelische, popinvloeden (onder andere Jimi Hendrix en het latere werk van The Beatles) en avant garde-muzikanten als John Cale en Karlheinz Stockhausen. Tropicalia was echter geen lang leven beschoren: in 1969 werden Gil en Veloso uit het land verbannen, wat meteen het einde van de beweging betekende. Bij hun terugkeer in 1971 werden beide muzikanten als helden onthaald en groeiden ze uit tot nationaal symbool. Gil schopte het in 2003 zelfs tot Braziliaans Minster van Cultuur. Het kan verkeren…
Over naar de orde van de dag. Caetano Veloso was dus in het land. Veloso’s oeuvre telt ondertussen al meer dan dertig titels waarvan slechts een handjevol iets minder indrukwekkende platen. Het vorig jaar verschenen Cê is voorlopig zijn laatste wapenfeit, het mag dus niet verbazen dat het merendeel van de (lange) set woensdagavond bestond uit nummers van dat album. Geruggensteund door drie jonge maar uiterst professionele muzikanten rockt de zoetgevooisde liedjesschrijver bij wijlen een flink eind weg. Opener "Outro" zet meteen de juiste toon: een funky drumritme en een krijsende gitaar met daarbij Veloso’s engelachtige stem, herkenbaar uit de duizend en o zo oorstrelend.
Het is opvallend hoe Veloso op zijn vijfenzestigste nog steeds even fris en sprankelend klinkt als veertig jaar geleden. Ook met de fysieke gesteldheid blijkt nog niks mis: uiterst kwiek springt en huppelt de zanger als een dartel veulen over het podium, ondertussen uitgebreid handjes schuddend met de net niet in zwijm vallende eerste rij toeschouwers, op het potsierlijke af. Af en toe schemeren er invloeden van recente Westerse bands door de nummers heen. "Wally Salomão" heeft met zijn dreigende drum en diepe bas verdacht veel weg van Einstürzende Neubautens "Sabrina" en "Rocks" had evengoed de debuutsingle van een vers gehypet Brits rockgroepje kunnen zijn.
{image}Zijn meest recente nummers kenmerken zich door die voor Veloso a-typische Westerse sound, maar ook de Zuiderse ritmes komen uiteraard uitgebreid aan bod. "Chão Da Praça", een cover van Moraes Moreira, geeft een idee van hoe het traditionele carnaval in Rio de Janeiro eraan toe moet gaan en "Desde Que O Samba É Samba", inclusief drumsolo en uit volle borst meegezongen door het enthousiaste publiek, is zoals de titel reeds doet uitschijnen een brok uiterst dansbare samba. Uit Transa, Veloso’s meesterwerk uit 1974, brengt de band het bloedstollend mooie "You don’t Know Me" en een rockende versie van "Nine Out Of Ten".
Het viertal eindigt vreemd genoeg met een tweede keer "Odeio", Veloso’s nieuwste single. Enigszins teleurstellend en absoluut onnodig als je over zo’n uitgebreid oeuvre bechikt. Maar ach, meer dan detailkritiek is dat niet. Caetano Veloso heeft met dit twee uur durende concert bewezen dat ook hij waardig ouder is geworden zonder een greintje aan relevantie te hebben ingeboet. Hij mag zonder schroom worden toegevoegd aan het rijtje Dylan-Young-Waits.
