Sportpaleis, Antwerpen, 4 oktober 2007
Met haar kitscherige glampop vervreemdde Gwen
Stefani drie jaar geleden een hele schare No Doubt-adepten, maar
twee albums ver heeft deze U-turn haar duidelijk geen windeieren
gelegd. Wanneer haar Sweet Escape-tour donderdag halt hield in
België mocht ze dan ook rekenen op een zo goed als uitverkocht
Sportpaleis dat nog voor de curtain call met zijn energie
geen blijf wist. Akkoord, op Love Angel Music Baby
stonden nog te veel losse flodders en ook het evenwichtiger, maar
minder origineel klinkende ‘The Sweet Escape’ kan bezwaarlijk een
klassieker genoemd worden, maar als we ze na elkaar afspelen
hoorden we toch genoeg zoete bubblegumpop om ons tot de aankoop van
een ticketje te bewegen.
Gwen heeft de overstap gemaakt van punky ska naar commercieel
hitparadevoer, van fashion roadkill naar peroxideblond
glamouricoon en van wanorderlijke losbol naar toegewijde moeder en
echtgenote. Spijtig genoeg lijkt de overgang van de festivalweide
naar de zaalshow minder voor de hand liggend. Wanneer Stefani de
avond inluidde met de combo ‘The Sweet Escape’ en ‘Rich Girl’
konden we haar niet anders zien dan als een vis op het droge:
terwijl haar kleine Harajuku Girls op de achtergrond een te
routineuze dansroutine afhaspelden, liep Gwen – minimum twee kopen
boven haar gezellen uitstekend – een beetje slungelig van hot naar
her over het podium. Het eerste halfuur van deze avond was dan ook
grotendeels een waterachtige drets van clichématige choreografieën
(‘Luxurious’ ging gepaard met een stoelendans die we elders
ondertussen al zevendertig keer opgevoerd zagen) en platte
promotalk (“I came out here to take a look at all the cute
people who inspired me to make these records”) met als enige
lichtpunt een goed gezongen ‘4 In The Morning’.
Het was dan ook pas vanaf de verzorgde opvoering van ‘Early
Winter’, gepaard gaand met visuals van de sneeuwdans uit Memoirs Of A Geisha, dat
de show naar een hoger niveau getild werd. Zelfs een vreselijke
geluidsmix kon het feestje van ‘Wind It Up’ – tevens de eerste
geslaagde choreografie van de avond – niet stilleggen en een hierop
volgende, opgepepte rockversie van ‘Danger Zone’ stuwde de
kwikstand nog enkele milimeters de hoogte in. Dat niet lang hierna
ook ‘Wonderful Live’ de revue passeerde, wakkerde dit enthousiasme
alleen maar verder aan: als kruising tussen early nineties
Madonna en poppy Depeche Mode was deze Linda Perry-collaboratie al
het hoogtepunt van ‘The Sweet Escape’ en dankzij een opgedreven
drumpartij en een extra likje elektrische gitaar zal dit ook live
als één van Stefani’s meest memorabele momenten in onze annalen
genoteerd worden.
Na dit lekker verhitte middenluik zat de sfeer er al wat meer in,
maar toch slaagde Stefani er niet in om tijdens het laatste deel
onze barometer in balans te houden. Een amalgaam van ‘Don’t Get It
Started’ en ‘Breaking Up’ leverde een portie aanstekelijke
chaotische waanzin, maar daarvoor moesten we eerst wel een absoluut
overbodig ‘Now That You’ve Got It’ trachten te digesteren. Als
officiële afsluiter werd met ‘Orange County Girl’ één van de betere
tracks uit de tweede plaat geselecteerd, maar een te lange
bandvoorstelling haalde dan weer het ritme uit deze nochtans
degelijke performance. Ook de bissen boden geen onverdeeld succes:
op de akoestische versie van ‘The Real Thing’ mocht Gwen nog eens
bewijzen dat ze wel degelijk kan zingen, maar de strofen van het
nochtans fenomenale ‘What You Waiting For’ werden dan weer de das
omgedaan door een zangstijl die we alleen maar als vocale diarree
kunnen omschrijven.
Op weg naar de eindmeet toonde Gwen wel dat ze au fond een
zeer toffe madam is die ondanks haar sterrenstatus weinig kak aan
haar gat heeft hangen: op lichtjes verlegen wijze stelde ze haar
aanwezige schoonouders aan het publiek voor, om een souvenir aan de
avond te hebben werd de show even stilgelegd om samen met zoontje
Kingston voor de uitgelaten zaal een foto te nemen en tijdens
‘Cool’ dook la Stefani het publiek in om zich een weg te banen tot
aan de overkant van het Sportpaleis en zo haar premisse om een blik
te werpen op al haar fans alsnog waar te maken. Deze sympathieke
attitude verleent haar dat extra beetje krediet waardoor enkele
plooien uit de tweede helft gladgestreken kunnen worden, maar kan
ons de abominabele start toch niet doen vergeten. Als Gwen ooit een
waardig popspektakel op poten wil zetten, kan ze maar beter nog
enkele lessen bij Madonna volgen; anders past zij ondanks de aard
van het materiaal beter voor een uitgelaten festivalmenigte dan
binnen dit mediacircus.
‘The Sweet Escape’ is nu verkrijgbaar via
Interscope.
