Merkwaardig is wel het minste wat je van deze band kan zeggen. Een
transatlantische samenwerking (de ene helft Amerikaans, de andere
(Noord-)Engels) is immers niet vanzelfsprekend. En toch slagen ze
erin om bijzonder materiaal uit te brengen, dat flarden
psychedelica, rock, country en jazz tentoonspreidt. Je hoort Pink
Floyd, Mercury Rev en Flaming Lips, maar dan bescheiden, en precies
daarin schuilt de charme van deze groep.
Hun naam deden ze in elk geval niet veel eer aan: meer dan een uur
later dan voorzien (monsterfile op de E40) mocht Merz het
voorprogramma verzorgen. Veel meer dan een beleefd applaus (leuke
sokken, trouwens) leverde dat niet op.
Dat was toch wel anders met de emotionele nummers van The
Earlies, die er vanaf het begin (‘One Of Us Is Dead’) knal
opzaten. Koude rillingen lopen over je rug wanneer je het
collectief (9 mensen op het toch wel beperkte podium van de
AB-club) zich hoort uitleven met een uitgebreid instrumentarium
(cello, percussie, dwarsfluit, …). Opvallend is het schitterende
Hammond-orgel dat zijn gierende reputatie alle eer aandoet in ‘The
Devil’s Country’ (met ook een fantastische sax inclusief
free-jazz-stuiptrekkingen), het laatste nummer voor de pauze, maar
ook vooraf al lustig door de zaal mag scheuren. Bovendien draagt de
samenzang (o.a. in ‘Morning Wonder’) nog bij tot het scheppen van
een bijna magische sfeer. De zaal mocht dan maar karig gevuld zijn,
dat weerhield The Earlies er niet van een prachtige set te spelen.
Uiteraard mocht ‘Wayward Song’, dat andere prijsnummer van hun
debuut ‘These Were The Earlies’, niet ontbreken.
De toegift werd ingezet met ‘Must Have Been Blind’ van Tim Buckley,
een nummer dat de groep heeft bijgedragen tot de Tim & Jeff
Buckley tribute en opnieuw is er de betoverende sfeer. Helaas is
‘Dead Birds’ al de afsluiter van dit korte maar o zo krachtige
optreden. The Earlies waren dan misschien geen vroege vogels, ze
zijn het meer dan waard er je duiventil voor te verlaten.
In samenwerking met De
Muziekfriek.
