Oorspronkelijk waren ze niet meer dan een studioproject die nu en dan een 7" of een single uitbrachten, maar toen hun oudere werk gecompileerd werd op een album, kwam de nood aan de man. Ook live diende de groep er te staan en dus trommelden the Earlies hun vrienden maar op. Maar liefst negen man diende de plaat naar een live-publiek te vertalen.
De Magdalenazaal in Brugge is nauwelijks volgelopen als The Earlies hun intieme set starten maar met "One Of Us Is Dead" gebeurt dat meteen sterk. Al blijft de vrees dat de breekbaarheid van de song de overgang naar het podium niet zou overleven nog even hangen, snel blijkt dat Brandon Carr en de zijnen de song prachtig weten te brengen zonder aan de teneur van het nummer te raken. De negen man sterke ploeg (twee leden zijn achtergebleven) lopen elkaar op geen enkel moment voor de voeten.
De songs mogen dan wel harder klinken dan hun studioversies, ze blijven herkenbaar en verliezen nergens hun complexiteit. "Wayward Song" volgt en niemand dient nog overtuigd van de live-set. Het aan Kraftwerk verwante "Morning Wonder" wordt door Christian Madden aangekondigd als een krautrocknummer terwijl "Devil’s Country" de omschrijving "an epic rocksong of two minutes" meekrijgt.
"Dead Birds" sluit een relatief korte set af waarin ook ruimte was voor een nieuw nummer als "Little Trooper". Carr verzekert het publiek echter snel dat ze sowieso terug komen voor een toegift. Een onverwachte tweede bis leidt naar de Tim Buckley- cover "I Must Have Been Blind", zelfs al is het volgens Madden "scraping the barrel". Aan de nodige humor ontbreekt het hen duidelijk niet: een groepslid slaagde er immers in zijn twee contactlenzen in hetzelfde oog te plaatsen, wat aan de anderen de opmerking ontlokte "he can see through walls with one eye". Ook Nicky Madden kreeg het te verduren wanneer hij zijn onbewogenheid op het podium verklaarde door te stellen dat zowel zijn eigen sampler als degene die hij nu gebruikte het hadden laten afweten.
Het publiek wordt opgeroepen de nodige merchandise te kopen, maar Madden haast zich toe te voegen dat er nog geen albums voorhanden en de T-shirts alleen geschikt zijn voor "ridiculously large persons and very small children". Het weerhoudt hem er evenwel niet van om de set te eindigen met de oproep: "now go and buy a shirt for your fat friend."
Een kleine drie kwartier lang weten The Earlies de breekbare songs te vertalen naar een sterke live-set zonder zichzelf te verliezen in onnodige klankexperimenten of de songs van alle intimiteit te ontdoen. Het volgestouwde podium klinkt dan ook verrassend stil: elk groepslid is zich ten volle bewust van zijn plaats binnen het geheel. Als we al een punt van kritiek moeten hebben, laat het dan zijn dat de set gewoon te kort was.
