Wie in het lokale bluescafé zijn portie getergde akkoorden graag rauw en pittig geserveerd krijgt, moet zeker eens nummer 22-20s van de kaart bestellen. Het debuut van dit Britse trio staat met de laarzen namelijk kniediep in de muddy waters en loenst hunkerend door het sluik haar naar groepen als The White Stripes of The Hives.
Je groep naar een nummer van de oude blueszanger Skip James noemen is al een hint, waardoor zelfs een doorwinterde domme kloot de klepel vrij snel zou moeten terugvinden. Wanneer je in het openingsnummer "Devil In Me" de gitaar zompig richting perron vier hoort schokken en de keyboards Doorsgewijs voorbij scheuren als een P-trein met een overdosis nitro in de machinekamer, weet je ook al dat er geen weg meer terug is.
Martin Trimble (stem en gitaar) en Glen Bartup (basgitaar) maakten het zich als tieners al niet makkelijk door in het ongetwijfeld pittoreske — maar ook alweer godvergeten — Lincolnshire op te groeien met muziek van Dylan en oude Delta blues van Charlie Patton of de genoemde Skip James. De scouts konden terecht de boom in of naar het plaatselijke Sportpaleis voor een avondje Proms ofzo.
In 2002 — ondertussen aangevuld met drummer James Irving en toetsenist Charly Coombes (broertje van Gaz van Supergrass) — werd nog gespeeld in ietwat ongure bars, maar na een concert in de London Dublin Castle verdrong het gemaatpakte deel van de muziekbusiness zich om een handtekening onder een vet contract. Een hype in Engeland valt even vaak in het water als een te snelle Ian Thorpe, maar af en toe mag er wel eens terecht gesprint worden voor een medaille.
Primal Scream-producer Brendan Lynch slaagt er alleszins in het grimmige, het klauwende van deze groep te vatten in een handvol uitstekende met verspild bier en dito zweet gelardeerde nummers. "Such A Fool" stampt bijvoorbeeld zo lekker arrogant in het rond, dat we onze oude luchtgitaar nog eens afgestoft hebben. Wij horen The Black Crowes goedkeurend cirkelen over de contemplatieve berusting van "Baby Brings Bad News", een hoogtepunt vol dampende drums en moerasgitaren. Nog straffer is het Strokes-achtige "Why Don’t You Do It For Me?", dat geweldig en gewelddadig openspat. De wolken dreigen uitdagend, er wordt met scherp geschoten en ze snapt er alweer de ballen van. Of ze doet het met opzet: "You look so good in the photograph/but you never dress up for me" klinkt het bijtend.
Ook in "22 Days", waarin wij menen dezelfde power en straffe geluidsmuur van Mauro & The Grooms te herkennen, heersen de kwade gitaren terwijl Martin Trimble tweeëntwintig nachten lang tegen beter weten in met haar in zijn hoofd zit. Met "Shoot Your Gun" wordt de blues met de pijnlijke precisie van een scherpschutter in ons hoofd gekogeld. De oorlogsdrum van James Irving doet ons zowaar in de houding springen om vervolgens te wankelen bij het strak aangehouden tempo. Wanneer er dan ook nog een traan in plaats van bloed blijkt te vloeien, houden we het voor bekeken en zwaaien we met iets wit.
Halfweg 22-20s wordt er welgeteld één keer gas teruggenomen met het akoestische "Friends", waardoor Trimble zich blijkbaar minder op zijn gemak voelt. Of het moet zijn dat minder geslaagde zinsneden als "Women move like hurricanes/trying to find someone to blame" hem niet op de jonge heupen werken. Het betere "Things That Lovers Do" zweemt naar iets hemels van The Afghan Whigs, maar mist allesverterende bezieling. In dit soort nummers werkt de schuurstem van Trimble dan ook wat minder. Of blijkt nog maar eens wat voor een geweldige zanger Gregg Dulli eigenlijk is.
Met "Hold On", waarin de opdracht duidelijk is en er vastgeklampt moet worden aan die ene geliefde, wordt er nog een hypnotiserend en passend punt gezet achter veertig minuten dampende bluesrock. Of er voor deze 22-20s in de toekomst meer inzit dan het voorprogramma van groepen als Supergrass of Kings Of Leon valt af te wachten. Wij denken van wel, maar gokken doen we niet meer sinds dat beursongelukje van 1987.
