Stapt u even mee in professor Barabas’ tijdmachine voor een enkele rit naar die duistere jaren tachtig die bij nader inzien toch niet zo donker waren? Robots In Disguise speelt dan wel met het thema van robots in vrouwelijke verpakking, maar laat vooral discowave door de boxen knallen op het knappe Get Rid!
Het Britse Robots In Disguise brengt haar eerste full-album uit op het Waalse Anorak label dat ons eerder al verblijdde met Sold Out. Ook deze maal is de link met de jaren tachtig meer dan duidelijk. Meer nog dan Sold Out echter lijkt Robots In Disguise de kaart volledig te trekken: niet alleen klinkt de muziek alsof ze twintig jaar geleden opgenomen was, ook de dames zelf lijken uit een vergeelde editie van Vogue te stappen, de overdadige make-up en schreeuwerige kleurcombinaties incluis.
Opener "The DJ’s Got A Gun" heeft u ongetwijfeld al eens op de radio gehoord: het vervormde stemmetje, de aha’s, de pompende bas, het dreunende drumritme en de funky gitaarlick…kan het nog meer retro? U zal al met een plaatje van Les Rythmes Digitales mogen aandraven om nog zoveel goed fouts in één song te horen. Maar de echte foute discopunk komt pas op "Mirror Rorrim" tot uiting. Dit klinkt niet eens als een update of een tongue in cheeck versie van één van die vele bandjes die in de jaren tachtig met hun hitjes de wereld onveilig maakten, dit is gewoon zo een nummer. U hoort het nog het meest treffend in het refreintje waarin schaamteloos tweestemmig "Mirror, mirror live by the / mirror mirror, die by the" gezongen wordt boven een fout klinkende gitaar en hopeloos verouderd geprogrammeerde drum.
"La Nuit" klinkt ondanks zijn Franglais niet als een pastiche op Vive La Fête en laat dat nu net in hun voordeel pleiten. In essentie horen we hier echter niets dat we een eeuwigheid geleden al niet gehoord hadden, maar de postironische knipoog blijft ons tenminste gespaard. "GIRL" laat foute disco clashen met electro en cold wave en smeedt aldus een heerlijk anthem voor de verdwaasde jeugd, zij het twintig jaar na datum. "She’s A Colour Scientist" maakt door een wat te vlakke productie helaas niet waar wat wij er in willen horen: een dreunende cold wave klassieker.
De obligate klassieker "You Really Got Me" van The Kinks is een dubbeltje op zijn kant. De structuur van de song wordt tot op het bot ontleed en dan weer aangekleed. Voorlopig houden we het op een interessant experiment, maar het kan nog alle kanten uitgaan: kut of klassieker? U mag nu uw geld inzetten. Doorheen "Voodoo" wasemt overigens een heerlijk sfeervol geluidje dat al in zowat elke horrorklassieker in zwart wit te horen was. De tribale percussie en de hijgerige samenzang zijn een mooie bonus voor een nummer dat vooral op de dansvloer voor een bezwerende sfeer kan zorgen. "Turn It Up" is trouwens een mooie afsluiter dankzij haar repetitieve keyboard, harde drumaanslagen en knappe zanglijnen.
Get Rid van Robots In Disguise is geen klassieker, verre van zelfs. Het is zelfs totaal niet origineel te noemen. In essentie horen we op hun plaat de bizarre mix van stijlen die ooit furore maakte op de Europese underground dansvloeren maar nu vooral als curiosum beschouwd wordt door hen die niet nostalgisch terugblikken (kunnen) op deze periode. Maar als u ons vraagt of we dit een goed plaatje vinden, antwoorden we volmondig ja. Is het louter uit nostalgie of omdat beide dames wel degelijk weten hoe ze een song moeten opbouwen? We zijn er nog niet uit, maar laat u dat er vooral niet van weerhouden om ook deze avond voor uw badkamerspiegel luidkeels "mirror, mirror" te zingen.
