Love Is Hell. Kan men de pijn der liefde nog krachtiger beschrijven? Ryan Adams bracht met Love Is Hell een tweeling ter wereld, en bezorgt ons ondanks de onvermijdelijke bevallingspijnen toch rillingen.
We gaan even terug in de tijd. Het is maart 2003 en Adams’ platenfirma besluit Love Is Hell niet uit te brengen wegens te ’donker’. Ter compensatie daarvan zet Ryan Adams z’n tanden in de garagerock met Rock ’N Roll dat in november 2003 op het publiek wordt losgelaten. Merkwaardig genoeg gebeurt dit gelijktijdig met de uitgave van Love Is Hell, Pt. 1, de eerste telg van een tweeling die in december 2003 met Pt. 2 vervolledigd wordt.
De splitsing van Love Is Hell is weliswaar een kleine ramp, maar de gedachte dat de plaat het daglicht in het geheel niet zou halen, is nóg ondraaglijker en bovendien werden er vier bonustracks toegevoegd . Die nummers doen geen afbreuk aan het geheel en zo is er ook geen reden tot klagen. Wie Adams’ hartverscheurende blues een warm hart toedraagt, komt volledig aan zijn trekken: hij delfde immers nooit eerder zo diep in zijn ziel. Je voelt de songs door merg en been en daarbij verbleekt zelfs het allerbeste van Gold en Heartbreaker.
Love Is Hell, Pt. 1 start bijzonder fraai met "Political Scientist", begeleid door een fluisterende piano die de ijzig kalme song een stevige spuit hormonen geeft. Deze aanpak werkt optimaal en zorgt er ook voor dat de prachtige cover van "Wonderwall" veel beter klinkt dan het origineel. Meer nog: deze versie van het nummer verslaat zelfs de alom geprezen cover van Cat Power. "This House Is Not For Sale" en "Love Is Hell" rocken dan weer een stuk harder, maar staan met hun emotionele bagage toch nog op hetzelfde perron.
Wie denkt met dit eerste deel genoeg moois in huis te hebben, maakt een kwalijke vergissing. Ook met Love Is Hell, Pt. 2 balt Adams zijn songs samen tot nieuwe hoogtepunten. Zo zijn "City Rain, City Streets" en "I See Monsters" de gevoeligheid zelve en geven ze zelfs Tom McRae het nakijken. De bonustracks op dit tweede deel liggen wel iets minder voor de hand. "Fuck The Universe" klinkt bijzonder trashy en "Halloween" staat bol van de zenuwachtigheid. Toch weten we ook dit op prijs te stellen, nadat we zeventien tracks lang met volle teugen van Ryan Adams’ ’pur sang’ hebben kunnen genieten.
We hebben er nu al spijt van dat deze plaat niet in ons eindejaarslijstje van 2003 staat, maar een plaat als Love Is Hell heeft dan ook even de tijd nodig om te rijpen. Een goedbewaarde fles wijn waarvan de bodem nog lang niet in zicht is: wat behoeft een mens nog meer?
