Waar is de tijd dat Miam Monster Miam het Vlaamse indiewereldje van Mitsoobishy Jacson en Nemo vanuit Wallonië van antwoord diende? Lang vervlogen want op een dag haalde Benjamin Schoos het in zijn hoofd om folk te gaan maken en de rest is geschiedenis: voortaan zou de man enkel nog zwarte albums uitbrengen, in een zwart maatpak optreden, en zijn haar met veel gel stijf naar achteren kammen. Met het nieuwe, volledig Franstalige Soleil Noir breit hij daar een vervolg aan, en neemt hij een nog grotere afstand van wat bij de Vlaming wel eens kan aanslaan.
U weet het of u weet het niet, maar lang voordat Ghinzu, Girls In Hawaii, Flexa Lyndo en de Hollywood Porn Stars bij ons de podia van de grote festivals onveilig maakten, werd er in Wallonië al gretig aan inventieve pop geknutseld. Niemand minder dan Benjamin Schoos, alias Miam Monster Miam, mag zich één van de pioniers van de Waalse rock noemen. Met Cum At The Liquid Fancy Fair en Hey Tank! baarde hij twee opeenvolgende, prachtige indieplaten, waarvan de tweede in Wallonië tot op de dag van vandaag als een klassieker zou worden beschouwd.
Schoos’ roots bleken echter ook nog elders te liggen. Het Engelstalige Forgotten Ladies, dat in Vlaanderen nog wel op een beetje bijval kon rekenen, maakte al duidelijk dat die niet alleen in de indie lagen. Op Soleil Noir trekt hij de registers nog wat verder open: hij tapt uit een vaatje country folk, met muzikale invloeden uit zowel het Angelsaksische als het Francofone gedeelte van de wereld. De Waal toont dat hij ballen heeft en verzoent zomaar eventkes Johnny Cash en Bob Dylan met Jacques Brel en Serge Gainsbourg.
Dat ook de teksten niet van de minste zijn, is te danken aan de poëtische bijdrage van de cineast Olivier Smolders, die de plaat de sfeer van een road movie soundtrack geeft. Daardoor valt Soleil Noir toch nog een beetje aan Hey Tank! te linken, dat ook al een conceptplaat was.
In tegenstelling tot Hey Tank! is Soleil Noir echter geen popplaat. Wie uit is op hitgevoelig materiaal laat deze plaat beter liggen. Zelfs voor Wallonië zijn de songs niet poppy genoeg om het tot doorgedreven airplay te maken. Soleil Noir is eerder een mooie luisterplaat om bij valavond op te leggen, het liefst in het gezelschap van een goede fles wijn, al is een goede kennis van de Franse taal geen slechte zaak om er ten volle van te kunnen genieten.
In “Sophie” bereikt Benjamins verering van de Franse muziekgeschiedenis een hoogtepunt: zijn duet met Sophie Galet is niets minder dan een pracht van een referentie naar het wereldberoemde duet van Serge Gainsbourg en Jane Birkin. Of gaat u ons vertellen dat u zich “Je t’aime” niet meer herinnert?
Beste vrienden, mocht u het nog niet door hebben: het is niet alleen de Engelstalige muziek uit Wallonië die de moeite loont. U mag best nog wel eens wat moeite doen om die oude, versleten Vocabulaire Deux Mille van onder het stof te halen, en u Soleil Noir aan te schaffen!
