De Zweedse ochtendstond heeft goud in de mond, bewijst de Scandinaviër David Wenngren. Onder zijn muzikale pseudoniem Library Tapes levert hij met Höstluft een transcendente conceptplaat af rond dis, dagg en dimma, respectievelijk nevel, dauw en mist.
Drie jaar geleden debuteerde Library Tapes met Alone In The Bright Lights Of A Shattered Life, een al even prachtige plaat als de titel laat vermoeden, waarop een piano, enkele gitaren en een resem field recordings elkaar de hand reikten. Opvolger Feelings For Something Lost zocht de grenzen van het desolate op. De klanken vervaagden en broeiden onderhuids, er werd meer muziek vanuit de buik gemaakt. Tijdens het opnameproces voor de nieuwste plaat raakte Wenngren zijn kompaan Per Jardsall kwijt, waardoor de muziek nog meer als reflectie van de diepste zielenroerselen van één man klinkt.
Samen met Jardsall werden ook alle overbodige elementen in de Baltische zee gekieperd. Op Höstluft vallen geen gitaren of andere tokkelinstrumenten te bespeuren. Ook op het gebruik van abstracte geluiden uit de omgeving wordt bespaard. Gelukkig staat de pracht van de melodie nog steeds centraal. “Repor”, “Pjotr” en “Dis/dagg/dimma” zijn wondermooie pianominiatuurtjes die terugkoppelen naar Les trois gymnopédies van Eric Satie. Het zijn onbezoedelde en integere nummers, ontdaan van al het muzikale snobisme waar dit genre wel eens mee te kampen krijgt.
Meer dan ooit krijgen de melodieën de kans zich volledig te ontplooien. In plaats van fragmentarische stemmingsflarden, serveert Wenngren nu volledige akkoordenschema’s. De nummers zijn vaak minicomposities die schipperen tussen avant-garde en klassieke muziek. In het unheimische“Skiss Av Träd” is het ijselijke geluid van gelijkgestemde artiesten als Max Richter en Julien Neto nooit ver weg. Al blijft de Zweed de nadruk leggen op het proces van de gewaarwording, de muzikale perfectie is van ondergeschikt belang.
Te midden van de zomer je plaat de titel “herfstlucht” meegeven, kan alvast tellen qua statement Toch belichaamt die titel de teneur van de plaat. Het geloof in de mensheid en in de vooruitgang is volledig weg. De heersende sfeer is er een van misantropie. Höstluft vertoeft in een bovenzinnelijke wereld waar sprookjesfiguren als een schaduw over de nacht waken. In het verstilde “Ensamhet” (“eenzaamheid”, soms is het makkelijk!) lijkt het wel alsof Pipi Langkous voor dag en dauw door het bos dartelt. De rand van ditzelfde bos staat op de prachtige hoes van de plaat afgebeeld. Daar waar rust en hoop nog onontgonnen gebied zijn.
Höstluft bewijst dat er in het hoge noorden naast de metal van Opeth en HammerFall en de pretpop van ABBA en Roxette ook plaats is voor intieme luistermuziek. Bij wie de laatste Stars Of The Lid nog zwaar op de maag ligt, heeft er bij deze een nieuwe favoriet bij. De derde Library Tapes vormt de ultieme soundtrack voor de vroegste uurtjes van de dag. Enkel voor de frisse grassprieten die door de teenkieren heen kriebelen, moet u zelf nog zorgen.
