Ballroomquartet blijft een onrustig kwikzilveren visje; nadat het viertal op Soundmanifest nogal nadrukkelijk met elektronica ging stoeien, wordt op de titelloze derde een wat bedaarder zijweggetje ingeslagen.
Een ding: vergeet dat de nieuwe plaat van Ballroomquartet door Blixa Bargeld van Einstürzende Neubauten is geproducet. Je hoort het er immers niet aan. Verwacht geen Kollaps-achtige noise-uitbarstingen, zelfs geen Perpetuum Mobile-gewijze creativiteit met het geluid van vijgenbladeren. Liever dan samen met hem het elektronische geluid van voorganger Soundmanifest uit te bouwen, maakte de groep een mooie, weemoedige soundtrack bij een oud scheepsdagboek.
Is dat een goeie beslissing? Neen; wie met Blixa Bargeld de studio intrekt mag wel iets ambitieuzer zijn en de kaart van het experiment trekken. Maar we hadden afgesproken dat ene feit verticaal te klasseren in de krochten van ons geheugen. Is Ballroomquartet zonder al die voorkennis dan een mooie plaat? Ja.
“Een film of theatervoorstelling van muziek voorzien, dat kunnen wij ook”, balde Ballroomquartet vorig jaar nog de spieren, en dat wordt met deze nieuwe plaat afdoende bewezen. Ballroomquartet koppelt de sfeer van Yann Tiersens beste sountrackmomenten aan heel wat verhalende flair. De drie fragmenten uit dat dagboek die door een Radio 1-achtige computerstem worden voorgelezen, zijn zelfs iets van het illustratieve teveel.
Dat de accordeon van Ronny Deprins de bovenhand kreeg, werkt de vergelijkingen met de Amélie Poulain-soundtrack natuurlijk in de hand. Zeker in opener “Guided By The Stars I” doet de combinatie met de piano erg bekend aan. Mooi is ook het traag openbloeiende “Farewell”, waarbij je het schip de haven voelt uitvaren en de wind in de zeilen krijgen met de mooie viool van Andries Boone.
Nieuw is dat Ballroomquartet her en der wat tekst gebruikt. In het dronkemansnummer “Single Malt Waltz” zingt Deprins door een vocoder een flard van het dagboek, wat een erg bevreemdend effect heeft. Ook “Dream Eating Island” doet het vaag met wat gezang, maar blinkt vooral uit door zijn warme melodie.
Productioneel valt er nergens iets op aan te merken. Elk instrument klinkt zoals het moet klinken, de mix is perfect, de warmte van de plaat is opmerkelijk. Maar ergens blijft de vraag hangen: “was dit geen gemiste kans voor de groep? Kan er uit een samenwerking met Bargeld echt niet meer worden gehaald, zelfs al moest een nieuwe bassist snel ingewerkt worden?” Het is een vraag die alleen de groep echt kan beantwoorden. Het enige antwoord dat we hebben is: Ballroomquartet is de perfecte keuze voor uw volgende soundtrack. Deze plaat is daar het beste bewijs van.
