De broers Benny en Josh Safdie hadden een klein decennium geleden al een behoorlijke reputatie opgebouwd met Good Time, een delirante nachtelijke trip met in de hoofdrol Robert Pattinson, toen Uncut Gems hen in één klap katapulteerde tot in het pantheon der groten (en ‘en passant’ Adam Sandler dé rol van zijn leven bezorgde). Zoals de Coen-broers recentelijk lijken nu ook de gebroeders Safdie te kiezen voor aparte solo-projecten, maar het hoeft wellicht niet gezegd dat zelfs een film met slechts één Safdie in de regiestoel op meer dan gewone aandacht kan rekenen. Dat is zeker het geval wanneer de trailer ook nog eens een ingrijpende fysieke transformatie toonde van Dwayne ‘The Rock’ Johnson voor het vertolken van MMA (mixed martial arts) pionier Mark Kerr.
De plot legt de focus op een relatief kort tijdbestek: van 1997 tot 2000, een periode waarin de MMA nog een vrij onbekend gegeven was (de evolutie van de sport van pure bloederigheid naar meer gereglementeerde discipline zit mooi verweven in de gebeurtenissen) en Kerr samen met namen als zijn landgenoot Mark Coleman en de Oekraïener Igor Vovchanchyn de grondleggers waren van wat nu een uiterst populair gegeven is geworden (vooral dan in de VS). We volgen Kerr van bij zijn debuut, over zijn jaren van populariteit en dan vooral in de MMA-scène in Japan waar de meest lucratieve tornooien plaatsvonden.
Dit soort sportfilms bedient zich van een heel aantal conventies en het is zeker niet zo dat Safdie die allemaal van de hand wijst. Er zitten zeker een aantal van de verwachte momenten in The Smashing Machine, maar toch is het zo dat er ook een heel aantal zaken niet terug te vinden zijn. Zo omzeilt de film absoluut een ‘zero to hero’ narratief, is de worsteling van Kerr met opioïden niet het verhaal van een overwinning en zelfs de finale is absoluut niet wat men zou verwachten van een dergelijke prent.
Naast die thematisch wat afwijkende vorm is er – uiteraard niet geheel onverwacht – de zeer dynamische en geslaagde beeldvoering die niet alleen inzet op de momenten in de arena, maar ook in de huiselijke scènes en discussies in pers- en trainingsruimtes bijzonder verzorgd en vakkundig is. Dit is in het geheel genomen een bijzonder solide prent, een geslaagd sporterportret (Johnsons acteerspel is zeker beter dan gelijk wat hij eerder ooit afleverde) en een behoorlijk drama. Neen, een nieuwe Uncut Gems is het niet, maar er is genoeg om tevreden mee te zijn.
