Dag zes van de Lokerse Feesten, en we gaan de country- en americanatoer op, met Chris Isaak als publiekstrekker. Al doen de Belgen het ook niet slecht, zo blijkt, als tegen ruim 1 uur ’s nachts de laatste festivalgangers het plein afstrompelen. Dansen op country en americana zegt u? Awel ja!
Als opener heeft BLUAI het alvast getroffen: het publiek is in een opperste zomerse en zonnige stemming. Openen met “Worms”, met die zalig snerpende gitaarsolo, dat is pas een binnenkomer van jewelste. Met de beide benen vooruit, zullen de dames gedacht hebben, en ja, het werkt aanstekelijk. Al na twee nummers wordt er stevig meegedeind en -geswingd. Sinds de groep in 2022 de Nieuwe Lichting van Studio Brussel won, zijn ze serieus gegroeid, al dat live spelen deze zomer zit daar zeker voor iets tussen. De dames laten het vroege aanvangsuur en de halfvolle festivalsite niet aan hun hart komen, en amuseren zich te pletter – ook geholpen door het feilloze geluid, want het moet gezegd, Catherine Smet klinkt loepzuiver en krachtig, geen spoortje onzekerheid te bekennen. Bij “Better, I Swear” krijgt het vijftal zowaar het publiek aan het handjeklappen, al moet gezegd dat dat niet zo moeilijk is, de hele avond was het publiek supervriendelijk en vergevend.
En ja, BLUAI is wel degelijk de nieuwe Belgische lichting (pun intended): lichtvoetige pop met een grungy en indie inslag. We gaan nu niet zo ver om te beweren dat we de Belgische Phoebe Bridgers of Boygenius gezien hebben, maar wat niet is, kan misschien nog komen. Ze hebben in Lokeren alvast fans bijgemaakt. “In Over My Head”? Bijlange niet!
De vorige Belgische festivalpassage van Richard Hawley, op het Cactusfestival van 2022, werd hier bij enola iets minder enthousiast onthaald, want door technische problemen kregen we toen een eerder grumpy Hawley te zien en te horen. Wat een geluk dat een klein gitaarprobleem de man uit Sheffield nu niet uit het lood slaat. Met een grote dosis humor, branie en zelfrelativering komen we al een heel eind, zal ‘ie gedacht hebben, want gedurende een goed uur entertaint Hawley iedereen moeiteloos. Midden in de set zijn de “I love you’s” uit het publiek niet te stuiten, waarop Hawley geamuseerd de leeftijd van de dame vraagt. Het antwoord (51) staat hem zeker aan; “That’s right in my agegroup, come see me after the show”. Om maar te zeggen: opperbeste stemming, daar op dat hoge podium.
Er moet een nieuw album gepromoot worden (In This City They Call You Love), en dus krijgen we daar een ruime greep uit. “Prism In Jeans” doet je mijmeren naar de jaren 50, toen de bolle jurken op alle Proms te zien waren, bij het horen van “Two For His Heels” en “Standing At The Sky’s Edge” zie je dan zo weer hopen tumbleweed voorbij vliegen: ze snijden en snerpen, en Hawley laat zijn gitaar op het plein razen, tot groot enthousiasme van het publiek. “Deep Space” snort dan weer als een sneltrein voorbij, en is funky/punky tegelijkertijd.
Dat de meesten gekomen zijn voor de tragere songs, waarin Hawley aantoont dat zijn bariton ook voor slepers gemaakt is, kunnen we snel vergeven en vergeten: “Open Up Your Door” doet de harten smelten en ook het stemmig gezongen “Tonight” is een voltreffer. “Don’t Stare At The Sun” was dan weer iets té gezapig, maar oh driewerf hoera, “Is There A Pill” was het perfecte tegengif. Richard Hawley ligt ten huize enola weer een paar schuifjes hoger, laat daar geen twijfel over bestaan.
Chris Isaak? Die van “Wicked Game”? Kan die nog meer dan gewoon wat countrysongs croonen? Om maar te zeggen dat de 68-jarige Amerikaan op voorhand zeker niet onze top of the bill was. Heeft hij daar eens goed komaf mee gemaakt, we zijn nog altijd niet bekomen.
Al sinds het midden van de jaren 80 is Silvertone de begeleidingsband van Isaak, en vooral gitarist Hershel Yatovitz en bassist Roly Salley zullen gedurende anderhalf uur hun baas met raad en daad (en semiprofessionele danspasjes) bijstaan. Een hoog entertainmentgehalte dus, op zijn Amerikaans, maar niet té gladjes voor de Europese concertganger.
Na 40 jaar hoef je Isaak niet uit te leggen hoe hij een goede show in elkaar moet steken, maar toch, al na een nummer het publiek induiken, het is redelijk ongezien. Op voorhand waarschuwen dat je niet moet klagen dat er pailletten van zijn felblauwe kostuum op je blijven kleven bij het nemen van die selfie, dat is dus Amerikaanse zelfrelativering. Het siert Isaak dat hij ondanks zijn status niet de grote ster uithangt, hij laat zijn muzikanten schitteren, en geeft Salley zelfs de kans een eigen nummer, “Killing The Blues” (ooit gecoverd door Allison Krauss en Robert Plant), te zingen. Wat niet had gemoeten, want écht toonvast is Salley niet meer. Maar wel een geweldige bassist, die geen seconde stilstaat, en regelmatig vooraan de show steelt.
Chris Isaak, de man van “Wicked Game” dus. Onvermijdelijke song, klassieker pur sang, maar niet echt representatief voor zijn oeuvre. Ook al zou een optreden van Isaak niet volledig zijn zonder, het draagt niet echt bij tot de flow van de show. Bovendien was het ook de enige keer dat de man de hoge tonen van het origineel niet meer kon halen. Verrassend, want het was opmerkelijk hoe sterk die stem nog is, zelfs iets dieper en sensueler. Na het verplicht nummertje kunnen we dus weer verder rock-‘n-rollen, met een sterk “Go Walking Down There” en “Pretty Woman”.
Van al dat swingen en dansen wordt een mens toch wat moe, en dus worden de barkrukken het podium opgesleurd voor een half uurtje trage plakkers. “Forever Blue”, “Blue Spanish Sky” en “Baby What You Want Me To Do?” worden naadloos aan elkaar gebreid, al voelt Isaak het weer kriebelen en staat hij swingend recht, om dan weer gezwind op de barkruk te gaan zitten. Alsof hij zichzelf moet inprenten dat hij al 68 is, maar aan de andere kant gewoon nog wat rock-‘n-roll wil spelen.
En dan gaan die barkrukken eindelijk weg, en kunnen we, jawel “Dancin’”, met een vooral funky en swingend “Notice The Ring” en “San Francisco Nights” die even “Belgium Nights” worden. Chris Isaak de semi-headliner van vandaag? Joost Zweegers zal straks zijn werk hebben om dit nog te overtreffen.
Hij laat het niet aan zijn hart komen. Dat al een deel van het publiek richting auto gestrompeld is, kan hem eveneens niet deren. Want Novastar heeft anno 2024 een nieuwe adem gevonden, eentje die Joost Zweegers echt op de voorgrond plaatst, waar hij zich niet achter een piano verstopt. Met zijn verse best of The Best Is Yet To Come, waarop hij nieuwe interpretaties brengt van oudere songs, komt hij ook in Lokeren tonen dat het nog lang niet gedaan is.
Want die nieuwe adem, die zet Zweegers dus vooraan, molenwiekend en breed gesticulerend. Die gitaar zit soms in de weg en wordt Novastar-gewijs gemarteld en gegeseld, maar het doel heiligt de middelen: dit is een nieuw hoofdstuk. Verkeerd klinkt “Wrong” alvast niet, en ook “Light Up My Life” knalt de boxen uit: die potigere versies gaan Zweegers goed af, het spelplezier druipt er zo hard vanaf dat je niet anders kan dan gebiologeerd blijven kijken. Hier is duidelijk sprake van 1+1 = 3, want de muzikanten op het podium tillen elkaar op en maken een mooier geheel van de delen. Onder leiding van Skin Tyson (onder andere gekend als gitarist bij Robert Plant) en Mikey Rowe staan hier klasbakken, die weten hoe ze goede popsongs naar een nog hoger niveau moeten tillen.
“Lost And Blown Away” blijft wel dichtbij het origineel, en “Mars Needs Woman” was, welja, beeldend schoon. “When The Lights Go Down On The Broken Hearted” zet nog even de puntjes op de i, en oh ja, “The Best Is Yet To Come”. Twijfelt daar iemand nog aan misschien?
Op hoeveel manieren kan je zeggen dat Novastar zeker niet aan het afbouwen is? Kom op, vind die weldoener en boek heel die Abbey Road studio maar voor het vervolg. We zitten al op het puntje van onze stoel.
