Een betoverend landschap, een frisse wandeling of toevallige ontmoeting die leidt tot een diepgaand gesprek: soms is er niet veel nodig om van iets eenvoudigs een verrijkende ervaring te maken. Het kan een verrassende belevenis zijn die we nog lang met ons meedragen en blijven koesteren – en van waaruit soms het verlangen groeit om dit unieke moment nog een keer te mogen ondergaan. Het is precies dit gevoel dat independent-regisseurs Steven Kanter en Henry Loevner trachten te vangen of evoceren met hun tweede langspeelfilm, maar ondanks alle goede bedoelingen verzuipt de op buitenlandse festivals warm onthaalde prent in een aaneenschakeling van weinig betekenisvolle scènes.
In Peak Season ontvlucht een verloofd stel uit New York de dagelijkse sleur om tot rust te komen in het idyllische Wyoming. Terwijl de egocentrische effectenmakelaar Max z’n vet betaalde job niet van zich kan afzetten en helemaal door het werk wordt opgeslorpt, probeert Amy met een open geest van hun vakantie te genieten. Wanneer de emotioneel verwarde jonge vrouw – die herstelt van een burn-out – bijgevolg veel tijd alleen doorbrengt en een onverwachte band smeedt met een vliegvisinstructeur, nemen de twijfels rond haar nakende huwelijk toe.
De problemen waarmee Peak Season te kampen krijgt, beginnen eigenlijk al bij het flinterdunne scenario dat door de beide cineasten werd geschreven maar twee keer niks voorstelt. Dit wordt enigszins gecamoufleerd door de plot tegen de achtergrond te plaatsen van het schilderachtige Tetongebergte – een locatie die zich uitstekend leent voor dit verhaal, wat een aantal fotogenieke panorama’s oplevert – al is dit toch vooral het soort film die de aandacht volledig op de personages richt.
Peak Season wil een oprechte weergave zijn van de ontluikende vriendschap (of potentiële romance) tussen twee gelijkgestemde zielen. In alle voorzichtigheid lijkt er inderdaad iets tussen hen te bloeien, maar zijn hun verschillende werelden (een vrouw uit de grootstad voor wie stabiliteit belangrijk is versus een avonturier die de natuur omarmt en er een totaal andere levensvisie op nahoudt) wel te verenigen?
Dit is waar de hele film, die even simpel als herkenbaar is en daarnaast teert op een beproefd recept, helemaal om draait. Op zich is daar niks mis mee, ware het niet dat het allemaal een beetje meer overtuigend zou mogen worden gebracht. Bovendien ligt de boodschap dat een andere omgeving je tot nieuwe inzichten kan brengen, hoewel we meestal uiteindelijk toch vasthouden aan wat we gewend zijn, er nogal dik op.
Steven Kanter en Henry Loevner rekruteerden de drie castleden van Peak Season uit hun debuutfilm The End of Us, een break-up komedie die zich afspeelt tijdens de begindagen van de Covid 19-lockdown. Dat de acteurs reeds vertrouwd waren met elkaar, helpt Peak Season toch een beetje vooruit. Het mooie samenspel tussen Claudia Restrepo (die eerder onder meer haar opwachting maakte in de populaire miniserie Lesbian Princess, die ze overigens zelf mee ontwikkelde) en Derrick Joseph DeBlasis zorgt hier en daar voor een kleine opflakkering, maar voorts is het allemaal erg flets en een tikkeltje banaal. Alles lijkt gewoon zijn gang te gaan zonder dat we echt betrokken raken bij de personages, noch bij wat hen in deze korte tijdspanne overkomt.
