My Sunshine is een bescheiden coming-of-age-verhaal waarin het zoeken naar een eigen identiteit, gevoelens van verwarring, prille verliefdheid en de hoop en twijfels die daarmee gepaard gaan haarfijn worden ontleed, zonder ze expliciet onder woorden te brengen. Dat is meteen ook de grootste verdienste van deze eenvoudige prent, die voorts op veilig speelt en heel braafjes binnen de contouren van dit genre blijft.
De ingetogen film vertelt over Takuya, een verlegen en in zichzelf gekeerde middelbare schooljongen die plichtbewust deelneemt aan de populairste groepssporten, al doet hij dit niet echt uit interesse. Wanneer Takuya zich opmaakt voor het nieuwe ijshockeyseizoen (dat de zomerse honkbalwedstrijden vervangt) raakt hij echter in de ban van z’n leeftijdsgenote Sakura, een beloftevolle kunstschaatsster uit Tokio en rijzende ster in wording. Haar gracieuze bewegingen en techniek zetten Takuya aan om zich stapsgewijs op deze discipline toe te leggen. Als de zorgzame coach van Sakura vervolgens besluit om het joch eveneens onder zijn vleugels te nemen en beide kinderen voortaan als duo te trainen, gaat er voor de jeugdige protagonist een geheel nieuwe wereld open.
My Sunshine is pas de tweede langspeelfilm van de 29-jarige Japanse cineast Hiroshi Okuyama, die met zijn debuut Jesus uit 2018 verschillende prijzen won. Okuyama werd naar verluidt sterk beïnvloed door de innemende kortfilm Le Ballon Rouge van Albert Lamorisse en tevens door de Zweedse regisseur Roy Andersson. Hij ziet zichzelf evenwel eerder als een leerling van meester-chroniqueur Hirokazu Kore-eda, met wie hij een vruchtbare samenwerking aanging voor de minireeks The Makanai: Cooking For The Maiko House. In het bitterzoete My Sunshine weet de jonge regisseur menselijke warmte, tederheid en melancholie mooi te observeren. Met veel empathie kijkt hij naar de stille interacties tussen de drie hoofdpersonages.
Het rustige tempo van deze impressionistische film – opgenomen in het compacte 4:3-formaat – past bij de weemoedige stemming die wordt opgeroepen. My Sunshine ademt een dromerige sfeer uit en speelt tegen de achtergrond van de wisselende seizoenen. Wanneer de winter op het eiland zijn intrede maakt en de eerste sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen, staat dit symbool voor de op til zijnde veranderingen. Het winterlandschap wordt met welhaast schilderachtige precisie in beeld gebracht. De buitenopnames zijn vaak gehuld in een dunne mist, terwijl de scènes op de ijspiste met licht worden overgoten – waardoor ze soms een sprookjesachtig karakter krijgen. Verder speelt ook de muziek een belangrijke rol in My Sunshine. Zo loopt Debussy’s Clair de Lune als een rode draad doorheen de film, en is de titel bovendien geïnspireerd door een nummer van de Japanse folkband Humbert Humbert. 
Hiroshi Okuyama heeft in ieder geval ambitie te over. Naast de regie nam hij ook nog de montage voor zijn rekening, schreef hij het scenario van My Sunshine en verzorgde hij daarbovenop zelf de fotografie, samen met Hiroki Nishigaya. Zodoende stond niks hem in de weg om de film te realiseren zoals hij die helemaal voor ogen had. Toch komt het allemaal soms iets té berekend over. Hoe ongedwongen of natuurlijk My Sunshine er bij momenten ook uit mag zien, het voelt soms aan alsof de regisseur op een manier worstelt met zijn bewegingsvrijheid en de film vooral moest beantwoorden aan het verwachtingspatroon en de conventies van dit soort cinema.
