Atiye Zare Arandi en Bram Crols brengen met Grand Me een sterke documentaire. Arandi, geboren verhalenverteller en tante van Melina, vertelt ons het verhaal van een kind als slachtoffer van een scheiding. Op authentieke wijze toont ze hoe een scheiding zelden een kwestie is van enkel twee mensen die uit elkaar gaan. Dergelijke actie laat sporen na die dieper reiken dan de breuk zelf, want in het oog van de storm bevindt zich het kind: niet als partij, maar als ongewild middelpunt van een conflict dat groter is dan zichzelf.
Door Melina, het kind, centraal te plaatsen, behandelt Arandi vragen zoals wat het betekent voor een jong mensenleven om verscheurd te worden tussen twee werelden die eens één waren? En hoe de onmogelijkheid om partij te kiezen de ontwikkeling van identiteit, vertrouwen en liefde beïnvloedt? Grand Me verkent niet per se de juridische aspecten van een scheiding, maar richt zich op de emotionele kant ervan. Sterker zelfs, Arandi werpt een haast filosofisch licht op de fundamentele kwetsbaarheid van het kind als stille getuige en onvermijdelijk slachtoffer van een strijd die niet de hare is.
Melina is een negenjarig meisje dat opgroeit bij haar grootouders, een schijnbaar alledaagse mededeling die op het eerste gezicht geen vragen oproept. Toch verandert die ogenschijnlijke eenvoud zodra de film zich ontvouwt. Wat betekent het werkelijk om een kind te zijn? En waarom ontbreekt het ouderlijk huis in haar verhaal? Achter die op het eerste zicht simpele situatie schuilen diepere existentiële vragen over identiteit, volwassenwording en de onzichtbare breuklijnen in familierelaties.
Visueel koos Arandi voor een observerende camera die op indringende wijze de emotionele instabiliteit van Melina tracht weer te geven. Twee jaar lang registreerde Arandi het dagelijkse leven binnen dit gezin, waar zij zelf ook deel van uitmaakt. De lens is nooit een afstandelijke toeschouwer, maar beweegt mee met de onzekerheid, de spanning en de stilte tussen de woorden. Een indrukwekkende techniek die Arandi gebruikt, is dat Melina zichzelf ook filmt. Hierdoor krijgt de documentaire een extra laag: Grand Me is niet langer een studie van buitenaf, maar een subjectieve blik van binnenuit. De onvaste, soms schokkende beeldvoering lijkt zo niet alleen een esthetische keuze, maar een filmische vertaling van een realiteit die voortdurend uit balans is. De camera wordt niet enkel een instrument van observatie, maar een verlengstuk van het innerlijk van het kind, een tastend zoeken naar houvast in een wereld die langzaam uit elkaar valt.
Arandi gebruikt ook een sprekende symboliek in Grand Me. Die symboliek wordt niet louter gebruikt als visueel ornament, maar als een diepgeworteld narratief middel dat de innerlijke wereld van Melina tastbaar maakt. De film werkt met subtiele, maar krachtige contrasten tussen de plekken waar Melina zich mag verliezen in haar kind-zijn en de werelden die haar dat ontnemen. Centraal staat haar verblijf bij haar grootouders, een veilige haven waar de tijd lijkt te buigen en zwaarte oplost in lichtheid. Hier wordt gelachen, gespeeld, geknuffeld – Melina is niet slechts aanwezig, ze bestáát voluit. Baba Ati, haar grootvader, is de zachte tegenkracht tegen de mannen die haar anders doen voelen: een vader en een stiefvader die afstandelijk en onverbiddelijk blijven, met wie gesprekken schuren en contact een formaliteit lijkt. Baba Ati daarentegen ontvangt haar – niet als last, niet als projectie, maar als kind. Zijn aanwezigheid herschrijft wat mannelijkheid kan zijn: een hand die haar niet dwingt, maar draagt.
Tot slot is er ook een sprekende sleutelscène waarbij Melina zichzelf filmt en spreekt over liefde en graag gezien worden. Het shot dat meteen hierna volgt, is de aankomst van haar moeder. Dit alles wordt niet scherp getoond, maar eerder gevangen achter een tralieachtig hek, Het is geen brute opsluiting, eerder een stil statement: hier vervaagt Melina’s speelruimte. De cinematografie maakt voelbaar wat woorden niet hoeven te zeggen – de manier waarop haar moeder haar wereld omkadert, haar zorgeloze kindertijd opslokt in de structuren van volwassen verwachtingen.
Kortom, Grand Me benut beeldtaal als geheugen, als spiegel, als waarschuwing. De film fluistert waar hij zou kunnen schreeuwen en precies daarin schuilt zijn kracht.
