Het had A History of Boxing kunnen heten, maar A Thousand Blows dekt de lading ook wel. Na het interbellum in Birmingham, duikt Peaky Blinders-bedenker Steven Knight in het Londen van eind negentiende eeuw. En daar heerste naast de misdaad ook de edele bokskunst.
Eerste vaststelling? Van die twenties naar het Oost-Londen veertig jaar eerder is maar een kleine stap. De misdaad bestaat uit meer Dickenesque zakkenrollerij terwijl iemand een noodbevalling ensceneert – al is een overval op een upper class-salon badass as fuck – maar dat het leven ook toen al hard was? Wees maar zeker.
En toch arriveren de twee Jamaicanen Hezekiah Moscow (Malachi Kirby) en Alec Munroe (Francis Lovehall) er hoopvol. Ze zijn jong, de mogelijkheden blinken in hun ogen, en – kijk nu eens! – Londen. Dit is een drama, dus het duurt niet lang vooraleer zoveel naïviteit het onderspit moet delven. Homo homini lupus, zo leren ook de twee gezworen jeugdvrienden, terwijl ze Mary Carr, Queen van de dieveggebende Forty Elephants, leren kennen. Via haar belanden ze in het haar belendende boksersmilieu waar de al even geschiedkundig correcte Sugar Goodson (Stephen Graham), een volkse bokser, over het lokale circuit heerst.
Wanneer Moscow diens tanende reputatie aanvalt, wordt geen truc te leep of te laag om zijn onvermijdelijke neergang te vermijden (“I am but a stranger to you. Why would you want me dead?” – “It’s like looking in a mirror. And there can’t be two of us”), en krijgen we een verhaal dat via confrontaties met de upperclass van West-Londen een beeld schetst van de diepe ongelijkheid die het Victoriaanse Engeland kenmerkte. En passant zien we hoe boksen van dat brute blotevuistengedoe evolueerde naar gesofistikeerde – veiligere – handschoenen met de handleiding “Until you wear gloves you are Eastend scum. Wear gloves, you’re engaged in a sport for gentlemen, and that is where the money is.” Reactie van Goodson wanneer hij de grote dingen voor het eerst past: “I go out west to fuck, not fight.” En met een grote boog gooit hij ze de Thames in.
Dit is na Adolescence opnieuw een reeks waarin Graham conform zijn personage domineert. Hoe hard dit vooral het verhaal van Moscow is, hoezeer Erin Doherty haar koningin der boeven met zichtbare pret speelt, dit is zijn serie. De Brit pompte zich voor deze rol op tot een soort Neanderthaler-fitnesshunk, en smelt samen met zijn personage. En zoals altijd bij Graham is hij op zijn sterkst als hij als geslagen hond in elkaar mag zijgen, schouders afhangend, met een verweerd gezicht dat er zo, zo moe uit ziet.
Verder gaat Knight met veel vrijheid aan de haal met het verhaal van deze historische figuren. Goodson accepteerde immers naar alle waarschijnlijkheid wel degelijk die dikke handschoenen, hij had in werkelijkheid slechts één oog. A Thousand Blows had de realiteit niet nodig, want het wil liever vertellen over een Londen waar zwarten per definitie tweederangs waren, waar klasse je plek maatschappelijk vast beitelde, en uitzichtloosheid een job als een ander was. Ook het Britse slavernijverleden wordt intelligent in het verhaal verweven. En passant spaart de scenarist de bon mots niet: “We are ordinary, decent criminals, and we thrive on neglect.’’
Het wordt allemaal gefilmd met die typische grauwe grijsfilter die synoniem staat voor “negentiende eeuw”, een Chinese plot zorgt voor wat kleur en exotiek, brengt het multiculturele aspect van het toenmalige Londen naar voor. De sterkste vormingreep zit echter in de soundtrack waarin bijzonder staccato koormuziek erg aanwezig is. Het geeft A Thousand Blows een vinnige energie.
Wanneer na tien zinderende afleveringen een spannende title fight nagelbijtend afloopt, liggen alle kaarten goed voor een vervolg. Van ons mag dat. Na Adolescence is dit alweer straffe Britse fictie. Stephen Graham heeft 2025 nu al met knock-out gewonnen.
A Thousand Blows is te zien via Hulu (Disney+).
