Barry Jenkins is een bijzonder begenadigd cineast, laten we daar duidelijk over zijn. Deel uitmakend van een nieuwe lichting Afro-Amerikaanse regisseurs – een groep waartoe bijvoorbeeld ook Ryan Coogler en Jordan Peele behoren – is hij de man achter onder andere Oscarwinnaar Moonlight en If Beale Street Could Talk. Er fronsten dan ook wel wat wenkbrauwen toen Jenkins aankondigde dat hij voor Disney een prequel zou draaien op The Lion King. Je zou enerzijds kunnen zeggen dat het toe te juichen valt dat een ‘auteur’ een eigen visie brengt naar een dergelijk project. Anderzijds leert de ervaring helaas dat meestal die auteurs zich maximaal dienen te onderwerpen aan de huisstijl van de studio, zoals bijvoorbeeld uiterst pijnlijk duidelijk werd toen Chloé Zhao (die net de Oscar had gewonnen voor Nomadland) in de regiestoel plaatsnam voor het vreselijke Eternals.
Dat Jenkins het eens tijd vond voor het innen van een stevig loonbriefje, tot daaraan toe. Dat hij dat vervolgens in interviews probeerde te verkopen als een artistieke keuze, is al een pak dubieuzer. Disney melkt momenteel de hele animatiecatalogus leeg om live- of hybride versies te draaien van eerdere successen en – laten we vriendelijk blijven – op een paar uitzonderingen na is het resultaat daarvan allesbehalve interessante cinema. Aan Barry Jenkins uiteraard om het tegendeel te bewijzen en hij doet dat ook … een heel klein beetje dan toch.
In een artikel in Vulture beschreef de Amerikaanse criticus Matt Zoller Seitz de manier waarop Jenkins en zijn vaste fotografieleider James Laxton met acteurs en camera’s in een echt decor eerst opnames hadden gemaakt, alvorens die te gaan vervangen door de digitale creaturen (die zijn er in ieder geval nog sterk op vooruit gegaan sinds de eerdere digitale remake van de originele Lion King in 2019). Dat proces dat de menselijke voortbeweging bewaart, levert inderdaad soms een elegantie op in compositie en beweging die veel van dit soort producties missen. Tijdens het eerste half uur vallen ook een paar knappe ‘diepe’ wateropnames op te tekenen (vooral in de 3D-versie), ook al zijn die dan overgenomen van eerdere gelijkaardige scènes uit Life Of Pi en Avatar. Het probleem is dat het allemaal niet genoeg is om te verhullen dat de rest van de film visueel behoorlijk banaal is. Voor elke geïnspireerde camerabeweging of elk mooi shot zijn er immers tientallen tegenhangers die maar niet genoeg kunnen krijgen van de digitaal zwevende en scherende grootse bewegingen die momenteel in zwang zijn en die er bovendien vlak en lelijk uitzien.
Mufasa heeft nochtans die visuele glans broodnodig want van het slappe verhaaltje en de dito zangnummers gaat de opwinding in ieder geval niet komen. De plot is een geforceerd allegaartje dat vooral poogt om zoveel mogelijk elementen uit de voorganger te recycleren om zo de nodige herkenbaarheid te verzekeren, daarbij vergetend dat het ook wel nodig en wenselijk is om met wat nieuwe dingen voor de dag te komen.
Mufasa: The Lion King is geen complete ramp, maar helaas wel de teleurstelling – komende van Jenkins – waarvoor te vrezen viel.
