Begin jaren negentig gooiden Evan Dando en The Lemonheads torenhoge ogen bij pers en publiek met hun heerlijke, tijdloze, pure popsongs. Helaas bleef er daar bij het soloconcert van Dando in een uitgedund Depot haast niets van over. Oftewel: hoe diep kan een muzikant met een roemrucht verleden letterlijk én figuurlijk vallen?
Dat roemruchte verleden was destijds niet van de poes: sociologen baarden in de jaren negentig speciaal voor The Lemonheads de geuzennaam slackergerenatie; twintigers die op een übercoole manier wat gitaar speelden, volwassen hoeveelheden drugs en alcohol namen, kortom, de kunst van het al dan niet zalige nietsdoen tot perfectie verheven. Evan Dando, zanger van die band, schopte het zelfs tot alternatief meisjesidool.
Niets van dat alles in het Depot. Dando, één wilde bos haar die zijn gezicht haast volledig verborg, T-shirt van de voortreffelijke Replacements rond zijn borstkas, strompelde het podium op, gordde zijn gitaar stuntelend om en zette “The Outdoor Type” in. Dat stond meteen model voor de rest van het concert: Dando zou herhaaldelijk, praktisch in elke song, hele lappen tekst vergeten en probeerde dat met nonchalante charme nog te redden. Was de zanger onder invloed? Geen twijfel mogelijk. Onduidelijk of het om alcohol of andere substanties ging; maar het resultaat was niet om aan te zien. Dando was voorts, al van in het begin, een absolute nachtmerrie voor de geluidstechnicus van dienst: herhaaldelijk verwijderde hij zich van de zang- en gitaarmicro, waarop de man achter de PA haast moest toveren om toch nog enige muziek te kunnen versterken.
Toch één lichtpuntje, jawel: Dando zou het ganse concert op een twaalfsnarige folkgitaar spelen en dat gaf een mooi, warm geluid dat zo vol klonk als een vijfgangenmenu in een chique restaurant. Voor de rest was het echter huilen met de pet op. In “Being Around” was de zanger misschien dat ietsje tekstvaster; een ronduit slordig gespeeld “Confetti” en “The Great Big No”, waarin hij weer een deel van de tekst vergat, verziekten het concert verder in een wurgende, neerwaartse spiraal. Toch zou Dando niet enkel en alleen songs van The Lemonheads de dieperik inspelen: onder meer nummers van Gram Parsons, Charles Manson, de Rolling Stones, de eerder genoemde Replacements en zelfs Christina Aguilera: ze waren nog net te herkennen, maar daar hield het meestal zowat op. En het publiek? Dat klapte toch redelijk enthousiast en trakteerde Dando bij elke Lemonheads-song op een bescheiden doch vastberaden portie herkenningsapplaus.
Toch verknoeide Dando niet élk nummer: het zo mooie “Hard Drive”, uit zijn soloplaat Baby I’m Bored, kwam zelfs redelijk goed uit de verf. Van “My Drug Buddy” kende het voormalige meisjesidool zelfs de ganse tekst. Maar dit waren jammer genoeg kleine uitzonderingen op de regel dat dit het meest slordig gespeelde concert was dat wij in decennia zagen. Jawel, er was, zoals we daarnet al schreven, die vederlichte vreugde bij elke eerste noten van een Lemonheads-klassieker, bijvoorbeeld bij het door het publiek meegezongen “Into Your Arms” aan het einde van de set. Om dan weer te verzanden in een emotionele opdoffer wanneer bleek dat Dando alweer zijn tekst niet kende.
En zo ging het dus maar door: van de gekende Rolling Stones/Marianne Faitfull-cover “As Tears Go By” over monsterhit “It’s A Shame About Ray” tot en met “Beautiful” van Christina Aguilera, allemaal op diezelfde slordige manier gespeeld. Eindigen deed ons gewezen idool met een zeer vals gezongen a capellasong waarna hij zich doodleuk in het publiek begaf – om niet meer terug te keren naar het podium. Misschien, heel misschien kan je met een elektronenmicroscoop één verzachtende omstandigheid de groep in gooien: dit was het allerlaatste concert van een waarschijnlijk uitputtende tournee. Maar zelfs dan is een dergelijke vertoning beneden alle waardigheid. En als u ons nu wilt excuseren: wij gaan ons een dag of twee opsluiten met het verzameld oeuvre van The Lemonheads en, met een lichte brok in de keel, een heel eind wegmijmeren over gevallen jeugdhelden.
