Na een verrassend sterke plaat, blijken The Lemonheads ook live zonder moeite overeind te blijven. Wie Evan Dando enkele jaren geleden nog volledig afschreef, mag dringend zijn mening herzien: The Lemonheads hebben welsiwaar hun jeugdige onschuld verloren, met de frisheid van hun songs is absoluut niets mis.
Grant Moff Tarkin, recentste laureaat van ABCocoon, mocht het publiek opwarmen. Met een vernieuwde ritmesectie kwam de band behoorlijk strak uit de hoek en was het duidelijk dat de groep stap voor stap op weg is naar iets Groots. Gitarist en songschrijver Huddie Rawk versmolt met zijn gitaarspel met het beste van Greg Sage, Dick Dale en John Frusciante tot een natuurlijk klinkend geheel. Van wie hij zijn spastische motoriek had, was echter minder duidelijk. Hoe indrukwekkend de man op gitaar ook uit de hoek kwam, het was Julax Johnson die met haar gouden stem voor de meeslepende atmosfeer zorgde. Een betoverend nummer als ’Middle Class Strike’ liet in ieder geval het beste vermoeden wat betreft de toekomst van Grant Moff Tarkin.
Een gouden toekomst werd begin jaren negentig voorspeld voor The Lemonheads, maar frontman Evan Dando gaf een nogal eigenzinnige invulling aan ’verzilveren van succes’. De man werd zowat de Pete Doherty van zijn generatie en het mag een klein wonder heten dat Dando er eerder dit jaar in geslaagd is een doorstart van The Lemonheads te forceren. Na een verbazingwekkend sterke plaat, waren de verwachtingen voor wat de band er live van zou brengen behoorlijk hoog gespannen en het moet gezegd: Evan Dando haalde het met de vingers in de neus en speelde een bijna perfect concert.
Dat de nieuwe plaat niet moet onderdoen voor het klassieke werk, bleek al vroeg in de set toen het trio "Become The Enemy" en "Black Gown" tussen oud werk moffelde en even deed vergeten dat "Down About It", uit standaardplaat Come On Feel The Lemonheads, een verbijsterend sterke opener was. De lijzig gezongen feelgoodgrunge ging er bij het publiek in als zoete koek en het was bijna een opluchting om zowat halverwege de set te zien hoe Dando zijn gelatenheid liet varen en kortstondig een grijns op zijn gezicht toverde.
"No Backbone", de gitaarbom uit The Lemonheads, bleek ook zonder J Mascis een ijzersterke song, het was zelfs een van de uitschieters van de avond, maar triomfen oogste de groep vooral met oudjes als "My Drug Buddy" en "It’s A Shame About Ray". Tijdens het door Dando solo-gebrachte "Into Your Arms", waar zelfs bij de eerste noten de rillingen al door de zaal liepen, sloeg het noodlot echter toe: Evan Dando brak een snaar en verdween promt van het podium, tot grote verbijstering van het publiek. Wanneer de voltallige Lemonheads niet veel later opnieuw op het podium verschenen, was het hek helemaal van de dam en had Dando de zaal in zijn zak.
Waren de meningen over de liveprestaties van The Lemonheads eerder dit jaar bij wijlen behoorlijk gepolariseerd — gaande van ’concert van het jaar!’ tot ’middelmatiger dan dit kan niet’ —, dan viel het concert in de ABBox niet onder zo’n uiterste onder te brengen. Middelmatig was de prestatie van het powerpoptrio absoluut niet, verre van zelfs, maar om van een legendarische gebeurtenis te spreken, daarvoor gaf de band een iets te gelaten indruk en miste Dando net dat tikje enthousiasme dat van The Lemonheads zo’n sterke terugkeer maakte. Maar als eerste wapenfeit na jaren in de woestijn, kon deze prestatie alvast tellen.
