Kleine welpjes worden groot – en vermenigvuldigen zich al eens. Wunderhorse groeide van soloproject naar hechte band en liet eind augustus de opvolger van Cub op de wereld los. Op 15 november komen ze het grunge pareltje Midas live voorstellen in het voorprogramma van Fontaines D.C. Dat ze the next best thing zijn, zal je het Britse viertal niet snel luidop horen zeggen – maar stiekem zijn ze best zeker van hun stuk.
Knal op de middag is het op het terras van M Leuven niet zo druk als Noordkaap graag verkondigt. Daarbij loopt ons interview met Wunderhorse wat vertraging op doordat frontman Jacob Slater meer tijd nodig heeft om terug te keren van zijn reisje Italië dan gitarist Harry Fowler, bassist Peter Woodin en drummer Jamie Staples om vanuit het frissere Engeland af te zakken. Dan gaat een kind van z’n tijd weleens aan het scrollen en botst het op de trailer van A Complete Unknown, de Bob Dylan biopic. We zagen de band eerder dit jaar het podium betreden op de tonen van “Ballad of a Thin Man”, dus onze openingszet dient zich last minute aan.
enola: Hebben jullie de eerste beelden van de Dylan biopic al gezien?
Jacob Slater: “Nee. Met Timothée Chalamet zeker?”
Peter Woodin: “Ik denk dat je in je hoofd al een vrij specifiek idee hebt van wie die persoon is door interviews en naar de nummers te luisteren. Zo’n film is eigenlijk het beeld dat een iemand, de regisseur, ervan gemaakt heeft. Ik heb veel biopics gezien waarin ze de neiging hebben om alles te verheerlijken …”
Slater: “Een voordeel is wel dat veel mensen door de celebrity status van Chalamet – goeie acteur, trouwens – naar de film gaan kijken en zo blootgesteld worden aan zijn muziek. We kunnen altijd een paar extra Bob Dylan fans gebruiken. Hij is mijn favoriete songwriter aller tijden.”
enola: Dylan zei ooit dat hij zich niet op z’n gemak voelt met duizenden mensen die naar hem staren, maar dat het podium zijn thuis is, en dat die plek hem minder teleurstelt dan zijn thuis. Voelen jullie dat ook zo aan?
Slater: “Ja. Hoe meer je toert, hoe meer je denkt: ‘Dit is mijn huis, is dit dan thuis?’ Thuis is een gek concept als toerend muzikant.”
Woodin: “Hoe langer je weg bent, hoe meer je in de war raakt. Je krijgt het gevoel dat je altijd aan het wachten bent om opnieuw weg te lopen, zodanig dat het thuis niet meer veilig voelt. Het is moeilijk om geaard te blijven.”
Slater: “Maar wie wil nu ook altijd met zijn voeten op de grond blijven? Oké, het is soms goed, maar als je letterlijk altijd op dezelfde plek blijft, ga je nergens heen. Je wil de mogelijkheid hebben om te kunnen gaan en terugkomen.”
Harry Fowler: “Ik denk dat er een specifiek gevoel, en een zelfzekerheid is, die je enkel krijgt door op een podium te staan. Eens je daarvan geproefd hebt, kan langer thuis zijn saai worden. Je moet het wel variëren, want te veel toeren kan ook, en dat is wanneer het misgaat.”
enola: Moet je een beetje arrogant zijn om op een podium te staan?
Fowler: “Eerlijk, ik denk dat je een bepaald niveau van zelfzekerheid moet hebben over wat je doet, anders weet ik niet hoe je het waar kan maken in deze industrie, een wereld waarin iedereen er probeert uit te springen. Je moet in jezelf geloven.”
Slater: “Je hebt gelijk, het is een dunne lijn tussen zelfzekerheid en arrogantie. Ik denk dat arrogantie de projectie is van jouw geloof in jezelf op alle anderen. Je kan ook stilletjes geloven in jezelf in plaats van er het probleem van andere mensen van te maken. Talk the talk and walk the walk. In de muziekindustrie hebben ze het vaak over the next big thing, en dan hoor je de liedjes en zijn ze helemaal niks.”
enola: Oké, maar hoe weet je of je nummers dat nieuwe grote ding zijn?
Slater: “Wel, dat is het ding – je houdt je mond (lacht). Ik denk niet dat wij snel dergelijke uitspraken op het podium zullen doen …”
Fowler: “Nog niet! (gelach) Het is niet alsof we dat privé niet doen.”
Slater: (grappend) “Constant.”
enola: Dan zeg ik het maar in jullie plaats. Ik denk dat Midas jullie grote doorbraak wordt.
In koor: “Oh, bedankt!”
Woodin: “Wel, als iedereen het voor ons zegt …”
enola: Zien we koning Midas op de cover van jullie album?
Slater: “Het is een Midas, niet dé Midas die alles in goud veranderde zoals in de mythe.”
Fowler: “Ja, het is niet het gezicht op de cover dat ertoe doet, het is de dingen die hij doet.”
enola: Wat is een Midas dan precies?
Jamie Staples: “Hij is de man.”
Woodin: “Is het iemand die je machteloos doet voelen?”
Slater: “Het is iemand die jouw menselijkheid reduceert om zijn eigen doeleinden te dienen. Iemand die je doet voelen als een potloodstompje, alsof je opgebruikt bent. Hij kan gelijk wie je kent zijn. In dit geval, en in het lied, is het iemand die koud en afstandelijk is in zijn beroep. In het verhaal is hij in een soort vergaderzaal met de protagonist. Hij lijkt menselijk te zijn, maar er is een bijna bovennatuurlijke kant aan hem. Hij verandert van gedaante tijdens het lied.”
enola: Hij lijkt inderdaad bijna de gedaante aan te nemen van verschillende dieren waarnaar je refereert in de teksten. “Threw his head back like a pelican”, “the rattlesnake sh …”
Slater: (helpt) “I heard the rattlesnake shaking in his invitation”!
enola: Wat een tongbreker. Ik snap niet hoe je dat er telkens vlotjes uit krijgt.
Slater: “Doe ik soms ook niet. Ik val constant over die woorden. Soms moeten we het gewoon instrumentaal spelen. Dan sta ik daar van b-b-b-…”
enola: Kennen jullie Midassen in de muziekindustrie?
Slater: “Oh ja, de muziek zit er vol van.”
enola: Dat spijt me.
Slater: “Het is oké, ik zou jou geen Midas noemen.”
enola: Ik ben gewoon een fan met een alibi. Midas stond in de mythe overigens ook bekend om zijn ezelsoren, die hij krampachtig verborgen probeerde te houden.
Woodin: “Dat deel kende ik niet!”
Slater: “Hij krijgt de oren omdat hij in de muziekwedstrijd de nimf kiest in plaats van de god van de muziek, toch? Zo dom van hem. Omdat hij de objectief betere muziek niet herkent.”
enola: Maar bestaat er zoiets als objectief goeie muziek?
Staples: “Dat denk ik wel. Het hoeft niet per se mijn ding te zijn, maar ik erken het wel als objectief goeie muziek. Radiohead is daar een goed voorbeeld van voor mij. Persoonlijk hou ik van veel dat ze maken. Ik ben niet altijd voor zoiets in de mood, maar objectief gezien erken ik hen als de beste levende band, ook al is het niet mijn favoriete band.”
enola: Iedereen akkoord?
Slater: “Ze staan zeker aan de top. Het aantal mensen dat je in dezelfde adem als Radiohead kan noemen, valt in een vrij substantieel stuk van de geschiedenis op twee handen te tellen.”
Woodin: “Ik denk dat het nogal moeilijk is om te zeggen of iets objectief goed is of niet. Volgens mij is dat inherent subjectief.”
Fowler: “Muzikanten die objectief goed zijn, zijn degenen die zichzelf zijn. Zo simpel is het.”
Slater: “En je kan het meestal ruiken …”
enola: Je hoeft geen namen te noemen. Hoewel, je zit er niet mee dat te doen in je nummers, of in het geval van “Emily” een heel lied aan iemand op te dragen. Moet je soms disclaimers uitsturen?
Slater: “Dat hangt ervan af. Als die persoon me kwaad gemaakt heeft, doe ik wat ik wil.”
enola: Zoals Katie in “Teal”?
Slater: “Dat is inderdaad zo’n geval. Maar Emily is een vriendin van mij, en de tekst is gewoon een reeks conversaties. Dus ik liet haar weten dat haar naam in het nummer voorkomt en vroeg of dat oké was voor haar. Ze zei dat ze eerst het nummer wilde horen. Als het goed was, mocht het. Ik dacht: fair. Ze is een echte New Yorkse.”
“Het hangt dus van de situatie af. Veel van de songs op Cub waren heel persoonlijk en gingen over echte gebeurtenissen. Ik schrijf graag op een eerlijke manier, en ik voel me niet te beroerd om iemands naam te noemen. Maar aan de andere kant is het raar als je het lied twee jaar later speelt en je bedenkt: ‘ik ben niet meer die mens die dat geschreven heeft en de persoon over wie het gaat is ook niet meer hetzelfde’. Dat gaat dus met gekke gevoelens gepaard.”
enola: Dan wens ik jullie een hoop tijdloze nummers en bijbehorende gekke gevoelens toe!
Wunderhorse speelt op 15 november als voorprogramma van Fontaines D.C. in Vorst Nationaal.
