Abeltje is het tweede album van Renaud Dillies dat vertaald werd door Biloan. Dit bevat naar Dillies’ gewoonte opnieuw ontroerend mooie tekeningen, maar meer nog dan Dromen & Muizenissen is dit een hartverwarmend verhaal, ideaal voor deze barre tijden.
Voor Abeltje schreef Dillies dit keer het scenario niet zelf. Régis Hautière, scenarist van recent werk Oorlogsvrouwen 1 en Boven de Wolken, schreef het verhaal waarvan hij zelf beweerde dat alleen Dillies het kon tekenen. Moest Dillies weigeren, zou het verhaal meteen opgeborgen worden. Hautière kon zich namelijk met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat iemand anders het zou uitwerken. In een interview verklaarde Dillies verder nog dat hij verbaasd was dat het verhaal hem zo gegoten leek dat hij het slechts als een paar pantoffels moest aanschieten. Het resultaat van deze quasi-romantische samenwerking liegt er dan ook niet om.
Abeltje vertelt het verhaal van het gelijknamig hoofdpersonage. Dit vogeltje ontsnapt niet aan de ondraaglijke lichtheid van het bestaan — bij het kaartspelen en vissen met vrienden kan hij het wegdromen niet tegenhouden, aan small talk ontkomt hij niet en het gras aan de overkant (in dit geval “de stad”) blijkt ontegensprekelijk groener. Zijn enige zekerheid in dit leven is zijn gitaar en zijn speciale hoed die op gezette tijden een spreuk produceert (“Wil je populair worden, ga dan dood of ga op reis”). De trigger die hem uit deze verstikkende grip van leven rond het moeras zal halen, is de kortstondige ontmoeting met Epilia (veelzeggender in respectievelijk het Frans en Engels: “Epilie” en “Epily”), een jonge deerne uit de stad die er op vakantie komt. Vanaf dan gaat Abeltje, via allerlei soorten omwegen en ontmoetingen, op tocht om haar te bereiken.
De uitwerking van dit verhaal blijft hoegenaamd niet gefocust op een liefdesverhaal. Hautière heeft er op geniale wijze verschillende facetten van het leven in verwerkt, waardoor het pagina na pagina grimmiger wordt. Abeltje maakt kennis met racisme, zinloos geweld en fundamentalisme. Dit is een pak zwaardere kost dan Dillies lichte plot van Dromen & Muizenissen. Uiteindelijk toont Abeltje s tocht kenmerken van literaire genres als ontwikkelingsroman en road novel: met vallen en opstaan wordt de beschermende cocon van naïviteit die rond Abeltje hing op brute wijze doorprikt.
De tekeningen van Dillies zijn enorm passend. Met zijn typisch suggestieve, gerasterde schaduwlijnen en rake positionering van zijn figuren binnen steeds in hoogte en breedte verschillende kadrering wekt hij heel wat onderliggende emoties los bij wat op het eerste gezicht “schattige” figuurtjes lijken. Net als in Dromen & Muizenissen vormen dieren als personages immers opnieuw een belangrijk thema. Volgens Dillies zorgt dit antropomorfisme ervoor dat het verhaal licht verteerbaar wordt, maar drukt het de lezers ook met de neus op het feit dat de mens ook “maar” een dier is.
De structuur zorgt er daarnaast voor dat er tijd voor verhaal en tekeningen genomen kan worden. Dit volledig gebundelde verhaal (in het Frans oorspronkelijk in twee delen verschenen) bestaat uit een vijftal delen, ingeleid door een spreuk uit Abeltjes hoed en van het vorig deel gescheiden door een zwarte-inkttekening op een witte achtergrond. Leuk is evenwel dat deze tekeningen als apart verhaaltje staan.
Uiteindelijk is het doel van Abeltje om de boot naar Amerika te nemen, want daar kunnen de mensen zogezegd vliegen. Vliegen wil hij zelf om zo een tuiltje sterren aan Epilia te kunnen geven. “Met een bloem zul je haar niet veroveren,” raadt Fjodor aan, een van de personages die Epilia allemaal (toevallig?) blijken te kennen. “Ik kan het weten, ik heb hele velden voor haar geplukt” En dan volgen twee getekende pagina’s zonder woorden, maar met prachtige tekeningen die tonen hoe Abeltje de hemel letterlijk probeert te bereiken. Het is maar een voorbeeld van een van de sleutelpassages uit deze strip, waarbij Dillards tekeningen de filosofische reikwijdte van het verhaal op pauze zetten en de lezer, net als Abeltje, eindeloos doet wegdromen.
