De herstart van Aquablue in 2011 houdt de zuurstof in de reeks. Régis Hautière en Reno leverden met Gan Eden hun vierde album in de reeks af. Ook na vijftien delen behoudt de reeks zijn status als topper onder de science-fictionstrips.
Het is niet meer dan terecht dat Aquablue al snel de status van een klassieker gekregen heeft. Toen de reeks begin jaren negentig van start ging, was het één van de eerste science-fictionstrips die zo expliciet de aandacht schonken aan de problematiek van de milieuvervuiling en de gevolgen daarvan voor de mens. Tegelijk lanceerde de reeks de internationale carrière van Thierry Cailleteau en Olivier Vatine. Na vier delen verliet Vatine de reeks al om de plas over te steken en ondermeer aan Stars Wars te gaan werken. Cailleteau bleef de scenario’s leveren, maar na elf delen bleek het vet toch wat van de soep. De inspiratie was zoek geraakt en tegelijk was de reeks zo ver afgedwaald van het oorspronkelijke opzet dat de liefhebbers vervreemd leken van de strip. Tussen 2006 en 2011 verschenen geen nieuwe delen meer. Het was in dat laatste jaar dat scenarist Régis Hautière en tekenaar Reno de touwtjes in handen kregen en Aquablue een geslaagde doorstart bezorgden. Ze keerden terug naar de bron en focusten de verhalen terug sterker op Aquablue en centrale personages die we sinds de start van de reeks hadden leren kennen.
Gan Eden is het rechtstreekse vervolg op het veertiende deel in de reeks. Een cruiseschip wordt gekaapt en Nao en zijn vrienden proberen de opvarenden te bevrijden. Dit resulteert in een kat-en-muisspel tussen de gijzelnemers en de helden van het verhaal. Tegelijk hangt Hautière een verhaallijn op aan de conflicten die op Aquablue onstaatn tussen de oorspronkelijke bevolking en de Aardse kolonisten die op de planeet komen wonen. Net de combinatie van een klassieke verhaallijn als een gijzeling, met een meer maatschappelijke insteek (met duidelijke verbanden met de huidige actualiteit), zorgt ervoor dat deze vijftiende Aquablue opvalt tussen het ruime aanbod aan nieuwe stripalbums. Uiteraard zal dit vijftiende deel vooral de al overtuigde liefhebbers interesseren, maar volgens ons blijft de reeks zeker het ontdekken waard. Sinds het duo Hautière en Reno de reeks overnamen, is de frisheid van de oorspronkelijke verhalen teruggekeerd. Met de vaste focus op een beperkte groep personages en de locatie van de planeet Aquablue (met uiteraard regelmatig korte uitstapjes), heeft de reeks zijn eigen cachet heroverd waardoor de reeks al van bij het lanceren opviel tussen andere science-fictionverhalen.
De laatste jaren is Régis Hautière uitgegroeid tot één van de vaste waarden in het Europese scenaristengild. Zijn luchtvaartstrips met Romain Hugault en de dierenstrips met Renaud Dilliès waren allebei commerciële successen. Stilaan is de naam Hugault uitgegroeid tot een garantie voor degelijkheid. De hoge productie is zowat het enige wat dit zou kunnen bedreigen. Hugault zou niet de eerste scenarist zijn die door een overdosis aan scenario’s minderwaardig werk zou gaan afleveren dat een smet betekent op zijn naam.
De realistische computertekeningen van Reno (Renaud Scheidt) zijn voldoende levendig. Hij slaagt erin om zijn personages hun expressiviteit te laten behouden, ondanks het prominente gebruik van computertoepassingen. Hij heeft zich de reeks helemaal eigen gemaakt, maar toch sluit zijn grafische visie beter aan bij de oorsprong van de reeks dan wat Vatines eerste navolgers maakten. Voor Reno is Aquablue een snelle demarrage naar de top van de Europese tekenaars geweest. Binnenkort verschijnt in het Frans al het zestiende deel, meteen het vijfde album van het duo Hautière & Reno. Gan Eden bevestigt nu al de kwaliteiten van hun eerdere albums en bevestigt bovendien ook de status van Aquablue als één van de voornaamste science-fictionstrips op de Europese markt.
