Dat het leven soms een vreemde bocht neemt, moet je Fien Deman – ook wel Ivy Falls – niet vertellen. Een stormachtige periode duwde de zangeres terug naar haar ouderlijk huis, waar ze naast een prachtig debuutalbum ook opnieuw de liefde vond voor de kleine dingen des levens. “Ik wil de rust en traagheid van het bestaan terug wat meer leren omarmen.”
enola: Je debuutplaat heet Sense & Nonsense. Waar stopt voor jou de zin en begint de onzin?
Fien Deman: “Ik ben nu op het einde van mijn jaren als twintiger en zit momenteel in een periode waarin ik mij wat losmaak van de zaken die mij in mijn jeugd hebben gevormd. Ik vind dat de maatschappij je als kind wel in een bepaalde richting duwt. Zo gelden er normen over wat goed is, over wat leuk is, over wat mooi is … Het is volgens mij heel belangrijk dat je tijdens het ouder worden leert om deze maatschappelijke normen in vraag te stellen, en nadenkt over wat je zelf belangrijk vindt. Een beetje de zin en de onzin van elkaar leren scheiden dus, en je eigen waarheden durven te zoeken. Dat is waar deze plaat over gaat.”
enola: Van welke zaken uit jouw jeugd ben je dan de voorbije jaren precies losgekomen?
Deman: “Ik denk vooral van het idee dat een leuk leven of een leuke dag altijd iets heel gróóts moet zijn. Dat je megazot moet gaan feesten of een overdadige hoeveelheid aan spullen moet hebben om gelukkig te kunnen zijn. Dat is gewoon de maatschappij die voor jou bepaalt wat belangrijk is. Jeugdigheid is ook zoiets. Het idee leeft heel erg dat alles moet gebeuren in je twintiger jaren: je moet een lief vinden, je moet carrière maken, een goeie plek vinden om te wonen … Tegelijk moet je ook nog eens veel vrienden en een bruisend leven hebben: ik denk dat dat ook allemaal heel verstikkend kan werken. En dat het zeker niet voor iedereen klopt. Ik denk dat iedereen voor zichzelf moet uitmaken wat voor hen waardevolle momenten zijn. Dat kan evengoed iets klein zijn, zoals een vos zien tijdens het wandelen. Een superklein moment dat voor jou toch enorm veel betekenis heeft.”
enola: Sense & Nonsense voelt als een break-up met je jaren als twintiger. In welke zin ben je nu niet meer de twintiger die je vroeger was?
Deman: “Ik denk dat ik nu veel meer in het moment leef. Vroeger had ik veel meer het gevoel dat ik mezelf moest bewijzen. Ik was nog jong en ik dacht dat ik maar gewoon hard moest werken en zoveel mogelijk projecten moest aanvaarden. Ik raasde eigenlijk maar door het leven zonder ooit stil te staan bij wat ik zelf waardevol of bijzonder vind. Ik slaag daar momenteel ook nog niet altijd in hoor, maar ik voel wel dat ik al grote stappen heb gezet – zoals stoppen met mijn redelijk intensieve job als creative manager. Mijn huidige vriend Bram (Vanparys, ook wel The Bony King Of Nowhere – jvs) is ook iemand die veel meer in het nu leeft. We spenderen onze vrije tijd samen vaak buiten en we doen veel dingen waar ons innerlijke kind ook gelukkig van wordt. Vroeger was ik daarentegen alleen maar bezig met blijven gaan, presteren, en eigenlijk gewoon flink zijn. Ik denk dat ik de waarde van dat flink zijn altijd erg heb overschat.”
enola: Je geniet nu meer van de rust en de traagheid van het bestaan?
Deman: “Dat is toch de bedoeling (lacht). Ook als ik muziek schrijf, blijkt dat die boodschap er vaak in sluipt. Het is een boodschap waar ik zelf in geloof, of toch graag in wil geloven, maar het kost mij ook moeite om hem zelf in de praktijk te brengen. Het is een proces, het is niet zwart-wit, maar het is zeker mijn bedoeling om de rust en de traagheid wat meer te omarmen.”
enola: Als ik naar de plaat luister, klinkt deze voor mij inderdaad veel rustiger dan de synthpop op jouw eerdere EP’s. Is Sense & Nonsense voor jou ook een muzikale reset?
Deman: “Ja toch wel. Bij mijn EP’s ging ik nog op een heel andere manier te werk. Ik schreef sneller, wat minder gefocust misschien, en de nummers waren eigenlijk nog niet voldoende afgewerkt toen we ermee naar de studio trokken. Ik kon toen ook nog veel moeilijker onder woorden brengen hoe ik wilde dat een nummer zou klinken. Achteraf gezien is het resultaat dan ook iets waar ik nu misschien niet meer volledig achter sta. Ik denk ook dat ik mij voor mijn EP’s onbewust wat te veel heb laten beïnvloeden door mijn omgeving: ik maakte vooral wat ik dácht dat ik moest maken. Door met Sense & Nonsense weer terug te grijpen naar het genre waar ik als tiener zo van hield – indiefolk – voel ik dat wat ik nu maak echt uit mezelf komt. Het is nu veel meer een directe weergave van wat ik denk en voel op dat moment. Deels ook omdat ik nu op gitaar schrijf, wat ik een veel organischere en fijnere manier vind om te schrijven.”
enola: Je hebt naar verluidt jezelf gitaar leren spelen voor Sense & Nonsense.
Deman: “Ik kan nog altijd niet geniaal goed spelen of zo hoor (lacht). Ik ben ook niet iemand die het geduld heeft om lange gitaarpartijen uit het hoofd te leren, maar ik vind het wel gewoon ontzettend fijn om op gitaar te schrijven. Ik heb ook een online songwriting cursus gevolgd bij Adrianne Lenker (zang en gitaar bij Big Thief – jvs) en dat was echt heel leuk om te doen. Zij schrijft net als ik heel erg organisch.”
Dromen in lijstjes
enola: Bram Vanparys – The Bony King Of Nowhere – kreeg de eer om jouw debuutplaat te produceren. Hoe is het om een plaat te maken samen met je vriend?
Deman: “Dat is eigenlijk heel goed meegevallen. Enerzijds kon ik natuurlijk heel eerlijk zijn tegen hem – hij is tenslotte mijn lief – en dat is altijd goed als je samen iets wil maken. Maar anderzijds was ik ook gewoon op zoek naar een producer die tegelijk ook een heel sterke songwriter is. Niet iedereen vindt dat nodig, er zijn tal van goede producers die nog nooit een nummer hebben geschreven, maar zelf wilde ik wel graag iemand die ook gewoon mooie liedjes kon schrijven. En dat is bij Bram zeker het geval: Ik vind zijn stijl van songs schrijven echt heel erg mooi. Ik sta daardoor ook veel meer open voor zijn mogelijke opmerkingen. Hij heeft verder ook een enorm open kijk op alles: als ik bijvoorbeeld een baslijntje had bedacht – ik speel zelf absoluut geen bas – dan keek hij daar op een evenwaardige manier naar. Van pianopartijen tot rare backings: hij nam alles wat ik schreef serieus en gaf er meteen zijn eerlijke opinie over. Voor het eerst in mijn muzikale carrière heb ik zo dankzij hem iets kunnen maken precies zoals ik het zelf wilde. Hij hielp mij om een plaat te maken die echt volledig van mezelf was, zonder het ooit over te willen nemen.”
enola: In een interview met De Morgen gaf Bram aan bij het schrijven geen nood te hebben aan feedback van anderen. Hoe zit dat bij jou?
Deman: “Ik heb er ook al minder nood aan dan vroeger, maar ik ben wel nog altijd heel erg benieuwd naar Bram zijn mening over mijn songs. Ik luister over het algemeen eigenlijk wel graag naar de mening van anderen. Als Koen (Gisen – jvs) tijdens het mixen bijvoorbeeld zegt dat een bepaald nummer zijn persoonlijke favoriet is, dan hou ik dat zeker in mijn achterhoofd. Ook mijn platenbaas Tim is iemand van wie ik de mening enorm waardeer. Maar het blijft verder wel gewoon mijn muziek: als iemand iets zou zeggen in de trend van ‘Ik had dat refrein toch nog eens gedubbeld’, dan denk ik ‘ja oké dan’ (lacht). Je moet daar ook niet altijd naar luisteren.”
enola: Wat is zelf eigenlijk jouw persoonlijke favoriet op het album?
Deman: “(denkt na) Moeilijk. Ik ben heel erg blij met “Strange Way”. Dat is een heel klein liedje, maar het is het eerste nummer dat ik heb geschreven voor de plaat. Ik was nog aan het leren tokkelen en had een eenvoudig tokkeltje bedacht. Daar is ‘Strange Way’ dan uit voortgekomen. Het nummer is voor mij echt een heel goede momentopname van hoe ik mij op dat moment voelde. Een ander lied dat ik ook heel leuk vind, is “Lemons”, de afsluiter op het album. Het nummer voelt voor mij wat anders dan de rest; het is eerder hoopvol. Het voelt een beetje zoals een film: het is misschien een emotionele rollercoaster geweest, maar aan het eind is er toch nog zo dat ene nummer waarbij je denkt dat het allemaal nog wel goed komt. Op een positieve noot eindigen, dat was een beetje het idee. (lacht)”
enola: In het nummer “Blue” horen we een ander geluid. “Blue is the colour that you’ll find when you unfold me”, zing je daar. Vormt melancholie een rode draad in jouw leven?
Deman: “Ja, zeker. Ik ben niet altijd de grootste optimist – ik ben daar niet zo goed in – en die donkere tinten hoor je zeker terug in de plaat. Op van die duistere dagen gebeurt het wel eens dat ik verstrikt raak in mijn eigen pessimisme, maar tegelijk wil ik mezelf ook zeker niet te serieus nemen. Zo probeer ik op bepaalde nummers subtiel toch wat zelfspot binnen te brengen. Ik ben bijvoorbeeld echt geen dromer. Zo die naïef dromende go with the flow houding, dat is echt niet wie ik ben. Ik ben eerder realistisch – ook al vind ik dat zelf soms jammer. En hoewel ik mezelf zeker geen neuroot zou noemen, hou ik ook wel vaak lijstjes bij om dingen te plannen. Op het nummer “Lists” spot ik daar dan allemaal wat mee. Ik zing bijvoorbeeld “Trust me, I got dreams making lists in which I write them down, is that what you mean”, waarmee ik wil zeggen van ‘Ja natuurlijk heb ik dromen, ze staan hier toch allemaal op mijn lijstje.’ Ik ben niet iemand die gewoon zomaar springt en daar spot ik dan een beetje mee omdat ik dat soms wel jammer vind.”
enola: Nochtans is je job opzeggen om je te kunnen richten op je muziekcarrière toch ook een vorm van springen?
Deman: “Ja, dat is waar. Maar ik spring altijd op een manier die voor mij veilig voelt. Ik zal enkel van de heuvel afdalen als ik voel dat de ladder toch minstens redelijk stabiel is (lacht). Tegelijk besef ik dat ik in een vrij geprivilegieerde positie leef. Ik woon in België, ik heb een diploma: ik weet dus dat ik altijd wel ergens terecht zal komen. Ik besef dat ik veel geluk heb in het leven en dat ik eigenlijk geen grote problemen ervaar. Ik zou er in feite dus wel wat meer op mogen vertrouwen dat – wat ik ook doe – alles uiteindelijk wel in zijn plooi zal vallen.”
Slecht geheugen
enola: Dan maken wij ook even een sprongetje. In de videoclip van “Golden” zien we een reeks fragmenten uit jouw vorige leven. Is nostalgie ook een belangrijk thema op Sense & Nonsense?
Deman: “Ja, Ik ben eigenlijk wel een nostalgisch persoon. Ik kijk heel graag terug naar het verleden. Die filmpjes die je ziet, zijn bijvoorbeeld allemaal videootjes van de voorbije 3-4 jaar, gefilmd door Bram wanneer we samen weg waren. Je ziet ons zwemmen, sleeën, wandelen, allemaal dingen die mij echt gelukkig maken – het zijn niet toevallig allemaal momenten buiten. Maar hoezeer ik dan ook in het moment leef, toch hou ik ervan om beelden vast te leggen waar ik later naar terug kan kijken. Ik heb een vrij slecht geheugen (lacht) – het gebeurt dat vrienden anekdotes oprakelen waar ik niets meer van weet, ook al was ik er gewoon bij – dus ik vind het wel leuk om terug te kunnen kijken naar momenten die voor mij betekenisvol waren. “Golden” gaat eigenlijk precies over dat soort momenten, dus ik vond het logisch om een videoclip te maken met bestaande fragmenten van kleine momentjes die voor mij toch van groot belang zijn.”
enola: “It’s that weight that’s lifted off of my shoulders”, klinkt het nog in het refrein van datzelfde “Golden”. Welk gewicht is er intussen van je schouders gevallen?
Deman: “Dat gaat ook over het loslaten van verwachtingen. Er zijn natuurlijk heel wat dingen die moeten in het leven, maar ik ben beginnen beseffen dat het echt wel oké is om je ook te focussen op zaken die niét moeten, maar je gewoon gelukkig maken. Eigenlijk gaat het ook over vrijheid. Vrij zijn vind ik het mooiste wat er is. Tuurlijk kan je niet elk uur van de week vrij zijn, maar als je er dan voor kan zorgen dat je op vrije momenten ook écht vrij bent – en je dus niet het gevoel hebt dat je nog zaken moet doen – dan is dat volgens mij echt een geschenk. Ik denk dat veel mensen, deels door sociale media en dergelijke, het gevoel hebben dat een dag binnen zitten niksen niet hoort, terwijl dat net heel waardevol kan zijn op momenten dat je het nodig hebt. Ik denk dat dat het gewicht is dat van mij afviel: ik besef nu dat het oké is om niet alles perfect te doen, en dat ik mij beter kan focussen op de dingen die voor mij belangrijk zijn.”
enola: Binnenkort spelen jullie in Vooruit en in AMOR de plaat voor het eerst live met de voltallige band.
Deman: “Ja, dat gaan in feite de eerste keren zijn dat we samen gaan spelen. We hebben wel al een live sessie opgenomen met vier nummers, en dat was al heel leuk om te doen. We zijn met vijf muzikanten in de band en het is superleuk om met zoveel mensen samen te spelen, dus ik kijk er wel enorm naar uit. Ik beleef er zelf heel veel plezier aan om te kunnen spelen met een heel toffe band die ook gewoon enorm goed is. Ik hoop natuurlijk dat de mensen die komen kijken er ook plezier aan beleven, en dat ze vinden dat we de plaat goed vertaald hebben naar een live-setting, maar ik ben zelf eigenlijk wel heel erg enthousiast op basis van onze voorbereidingen.”
enola: Ging het vlot om de nummers te vertalen naar een live context?
Deman: “Daarom zijn we nu met vijf bandleden. Het is pas vanaf vijf personen dat het comfortabel wordt om onze arrangementen te spelen. Anders moeten we te veel compromissen maken omdat we te weinig handen vrij hebben. Natuurlijk moet het live geen exacte kopie zijn van de plaat, maar er zitten zoveel mooie gitaar- en pianopartijen in de nummers waarvan ik wil dat ze er echt goed uitkomen. We spelen ook alles live – en dus niet met backing tracks – omdat ik vind dat het echt een verschil maakt als je alles zelf speelt. Dat voelt gewoon authentieker. Daarom hebben we Anton De Boes (bekend van Philemon – jvs) als vijfde lid aan boord gehaald. Hij bespeelt allerlei instrumenten en kan ook nog eens goed zingen, wat het echt heel tof maakt om hem in de band te hebben.”
enola: Zien we jullie vijf komende zomer ook op een festivalweide?
Deman: “We hebben wel wat dingetjes gepland, maar die zijn nog niet aangekondigd, dus daar kan ik helaas nog niets over zeggen. (lacht)”
enola: Andere slotvraag dan maar: stel dat je kortstondig toch in staat bent om te dromen, waar zou je dan zeker nog willen spelen met Ivy Falls?
Deman: “(denkt na) Ik zou het wel tof vinden om eens een tourtje in Europa mee te kunnen doen met een artiest waar ik echt respect voor heb. Zo een Adrianne Lenker of Julia Jacklin bijvoorbeeld. Als ik met een dergelijke artiest een tiental showkes mee zou kunnen doen, dat zou ik echt heel erg cool vinden. Maar ja, het is ook niet evident om zoiets geregeld te krijgen natuurlijk.” (lacht)
Ivy Falls speelt vanavond in VIERNULVIER in Gent. Op 16 april volgt nog een show in AMOR in Antwerpen.
