Sprints opende eerder dit jaar de postpunkdebatten met splinterbom Letter To Self, en English Teacher viel vorig jaar al op met enkele intrigerende nummers. Twee bands aan de vooravond van hun grote doorbraak? We zetten ons schrap voor een onvervalste postpunk-double bill in Trix, die daags ervoor nog Cactus Club uit z’n voegen deed barsten.
English Teacher, iets jonger nog dan die van Sprints, verzorgt de opwarmingsronde, en heeft daarvoor alsnog maar een beperkt arsenaal. De zaal is alvast aardig gevuld, er is duidelijk volk dat het kwartet uit Leeds als meer dan een voorgerecht beschouwt. De band stelt het geduld van dat volk toch wat op de proef door zelfs na wat intromuziek het podium langer leeg dan nodig te laten: beetje vreemd. Wanneer de band uiteindelijk verschijnt, begint die gewoon met een makkelijke binnentikker, en dat “World’s Biggest Paving Slab” – heerlijke titel toch – klinkt precies als verwacht. Lekkere riff, intelligente tekst in dat casual parlando van frontvrouw Lily Fontaine – waar dat volk voor kwam, quoi.
Niet dat de toon daarmee zonder meer gezet is: wat volgt klinkt modderiger, en verdwaalt te makkelijk in wat English Teachers idee van wat dat voorvoegsel post in postpunk moet voorstellen. Het ene moment horen we black midi met vrouwelijke zang, het volgende eerder Dry Cleaning. Goeie referenties, daar niet van, maar het kan niet wegmoffelen dat English Teacher nog hard op zoek is naar zijn stem. Dat zoeken vertaalt zich live vaak in het oprapen en laten vallen van goeie maar halve ideeën. Pas bij “Nearly Daffodils” raken we terug bij de les.
“Not Everybody Gets To Go To Space”, dat Fontaine aankondigt als haar politieke song, verdiende beter dan het gebrek aan animo dat het kreeg van het publiek, dat nu toch meer op nerveuze anticipatie voor Sprints lijkt te teren. De meest geslaagde grap van de avond heeft Fontaine alvast wel beet, voor haar verkoopspraatje voor “Mastermind Specialism”. Een triestige trage, vertelt ze sober, om dat weg te jagen met een contrasterend opgewekt “klaar voor?”. Op zich is het een mooi rustpunt, knap gebracht ook, net als “You Blister My Paint”, waar de begeleiding zowaar van weinig meer dan piano komt. De vraag blijft of English Teacher al weet wat voor band het wil zijn. In april komt het debuut uit, krijgen we nog mee, en dat dat This Could Be Texas zal heten. Uitkijken of een professionele productie de band op één spoor kan houden.
Het mag dan wel Valentijn zijn, Sprints-frontvrouw Karla Chubb (zang en gitaar) en haar jongens komen niet om ons lieve woordjes toe te fluisteren. Tekst en uitleg voorzien bij debuutplaat Letter To Self, dat is vanavond de missie voor de jonge band uit Dublin. Net als op het album haalt de band met “Ticking” de pin uit de granaat, om die met “Heavy” het publiek in te gooien. Sprints heeft er duidelijk zin in: Chubb spuwt haar woorden, de gitaren schieten vervaarlijk alle kanten op. Ingenieus ook van “Heavy” in een soort van medley tot “I’m In A Band” te transformeren. Die zet vervlecht het recenter werk met dat uit Sprints’ beginperiode, op zo’n manier dat we zien: hier staat een band die aan een oeuvre werkt. Visie, da’s het woord voor zoiets.
Op “Adore Adore Adore” doet Sprints waar de song voor gemaakt is : de eerste rijen opzwepen tot een potige moshpit. Tel mee: we zijn nog maar aan song 4. “Cathedral” pist nijdig tegen dat achterhaalde instituut “kerk”, en de band trekt de ziedende lijn door naar “Shaking Their Hands”. “Shadow Of A Doubt” is eveneens raak met een nijdigheid die bij genregenoten met een artistieker insteek (niks persoonlijks, English Teacher) vaak ontbreekt. Onderweg tackelt de band ook nog eens Brugge, met beide voeten vooruit, tot groot jolijt van Antwerpen. Ja, zo kan je ook scoren, Sprints.
Even lijkt het mis te lopen, want “Can’t Get Enough Of It”, op plaat ook al niet de sterkste song, valt live wat tegen. ’t Is hier gewoon niet de beste mix, zelfs bijna homogeen gehakt. Nee, doe dan maar die lik-op-stuk-song “Up And Comer”, waarin Chubb nog eens haar kwaaie zelve mag zijn. Een up-and-comer is ze al helemaal niet meer; een artieste die bij de les is wat betreft présence, dat dan weer wel. Met wat ze Trix al geschonken heeft vanavond willen haar de relatieve banaliteit van een zin als “Any night can become day” wel vergeven, ook al helpt de gortdroge uitvoering va
n die woorden voor geen meter.
Na een korte speech over haar muzikale raison d’être (kort door de bocht: schenen schoppen en geweten trappen) is de, euh, eindsprint ingezet. Trix weet wat het nog tegoed heeft, en daar komt dus “Literary Mind”, zonder twijfel de populairste song in het Sprints-repertoire. Chubb duikt met gitaar en al het publiek in, en rekt de song een heel eind uit om de omstaanders te plezieren. Op afsluiter “Little Fix”, ook zo’n vechtersbaas van een song, verdwijnt ook gitarist Colm O’Reilly in het feestgedruis.
Een bisronde? Dat vehikel waarmee bands vaak vooral zichzelf feliciteren is niet aan Chubb en co besteed. We zijn er niet minder fan om, integendeel. Sprints in Trix was misschien geen klinkklare zege, maar dat het hier geen zoveelste opkomend bandje meer betreft, dat hebben de vier wel met verve bewezen.
