Het is officieel twintig jaar geleden dat de tienerkomedie Mean Girls in de zalen verscheen. Ondertussen heeft de film als het ware een cultstatus verworven. Zinnen zoals “On Wednesdays we wear pink”, “You go Glen Coco”, en “That is so fetch” zijn iconisch geworden en er is zelfs een jaarlijkse Mean Girls-dag (October Third, wat had je verwacht?). Het nadeel van zulk geliefd werk is dat fans het bronmateriaal heilig wanen en zo sceptisch staan tegenover enige afwijking. Dat bleek nog maar eens bij de promocampagne die voorafging aan de release van deze remake. Actrice Renée Rapp gaf in een interview aan dat ze haar personage Regina George zag als queer en bijgevolg ook zo speelde. Deze invulling paste volgens vele fans niet bij het beeld dat zij hadden, wat zorgde voor tegenkanting.
Nochtans is het niet de eerste keer dat de film bewerkt werd. Zo werd de komedie herschreven als een Shakespeare-theaterstuk genaamd Much Ado About Mean Girls en opende in 2018 een musicalversie van Mean Girls op Broadway. Deze remake is dan ook een verfilming van die laatste productie. Al wordt het amper aangekondigd dat de film een musical is, iets wat een huidige marketingtrend lijkt te zijn die men ook al toepaste bij Wonka.
Behalve dat de nieuwe film zang en in beperkte mate dans toevoegt aan het verhaal, verschillen beide versies quasi niet. Zelfs de dialoog blijft voor 85 procent gelijk aan het origineel, waarschijnlijk juist omdat de gevatte conversaties en komische oneliners bijdroegen aan het succes van de versie uit 2004. De keren dat men wel afwijkt van de dialoog – zeker bij gekende en vaak gequoteerde zinnen – voelen dan ook verkeerd. “I am not a regular mom, I’m a cool mom” vervangen door “I’m not a regular mom, I am @coolmom” mag dan meer inspelen op de hedendaagse maatschappij, het klinkt gewoonweg niet even goed. Veel ruimte voor de acteurs om met de tekst aan de slag te gaan, is er meestal ook niet. Hierdoor ga je de acteerprestaties vooral vergelijken en aftoetsen aan de vertolking van de originele cast. Op andere momenten zwakken ze de tekst dan weer doelbewust af, waardoor de snedige opmerkingen minder diep snijden en de handelingen minder gemeen overkomen. En dit terwijl het uiteindelijk wel gewoon Mean Girls blijft.
Het scenario voor zowel de originele film als de Broadway musical als deze remake zijn niettemin allemaal van de hand van Tina Fey. Zij baseerde zich voor het oorspronkelijk verhaal op het zelfhelpboek Queen Bees and Wannabees en haar eigen ervaringen als tiener. Het is om die laatste reden dat ze opmerkt dat het materiaal een update kon gebruiken, aangezien haar tienertijd toch al wel even achter haar ligt. Los daarvan neemt ze opnieuw haar rol als Mrs Norbury op. Ook Tim Meadows, die de schooldirecteur was in zowel Mean Girls als de erbarmelijke sequel Mean Girls 2, keert terug. Naast deze twee rollen en een kleine cameo van Lindsay Lohan (die het hoofdpersonage vertolkte in het origineel) bestaat de cast volledig uit nieuwe (musical)acteurs die gestalte mogen geven aan de legendarische personages.
De remake is in de eerste plaats een hommage aan het origineel en wil niet echt veel vernieuwen. Enerzijds om niemand tegen de borst te stoten, anderzijds omdat de Broadway-musical ook al erg succesvol is gebleken. Desondanks werd deze bewerking enigszins aangepast om zo de huidige tienergeneratie meer te weerspiegelen. De scènes uit het origineel waarin randpersonages de vierde muur doorbraken en rechtstreeks roddelden in de camera werden zo vervangen door TikTok-clips. Ook zijn er vaak snelle montages en werd er op ironische wijze jongeren-slang zoals bestie en slay in gestoken. Daarnaast zijn er ook duidelijke verwijzingen naar popcultuur. Het befaamde kerstshowoptreden werd onmiskenbaar overgenomen uit de muziekvideo van Ariana Grandes “thank u, next”, die zich dan weer door het origineel liet inspireren. Tegelijk bevat de film ook veel referenties aan zichzelf, waardoor de remake aan waarde verliest, mocht je niet voldoende vertrouwd zijn met het bronmateriaal. Die tweestrijd tussen trouw blijven aan het origineel en een nieuwe doelgroep aanspreken, is het meeste zichtbaar in de kostumering. Bij momenten zijn de outfits letterlijk kopies uit het origineel en op andere momenten lijken ze recht van tieners op straat te zijn geplukt.
Al bij al is de film vooral leuk en pretendeert het ook niet meer te willen zijn dan dat. Het musicalaspect sluit verrassend goed aan bij de toon van de film en zorgt voor een soort High School Musical-versie. De vraag blijft echter wel waarom er per se een nieuwe bewerking nodig was, zeker omdat de film uit 2004 immens populair blijft. Maar wie opgroeide met het origineel én kan loslaten dat de remake nooit hetzelfde niveau zal halen, beleeft in ieder geval een avondje plezier. Aan de populariteit van het origineel zal dit nooit kunnen tippen, maar één ding kan ik alvast beloven: het is in ieder geval een veel betere poging dan Mean Girls 2.
