Ook wij waren de tel kwijt, maar The Vaccines komt alweer met zijn zesde plaat, en daarmee dus met een vijfde vergeefse poging om het succes van hun geweldige debuut uit 2011 te evenaren.
The Vaccines, ze bestaan blijkbaar nog. Ruim tien jaar is het al geleden dat de Londense band ons wist te verrassen met hun retestrakke debuut What Did You Expect from The Vaccines? – een stomend halfuurtje vinnige indierock stinkend naar een wel heel zweterige Britse kroeg. Echt vernieuwend was het toen misschien ook al niet, dolle pret was het des te meer.
Zoals het iedere beloftevolle jonge artiest vergaat, kreeg ook The Vaccines al vlug een plekje toebedeeld op de grote festivalpodia van de wereld, waar de groep omstreeks het middaguur mocht fungeren als begeleidingsband van de eerste lading lauwe pils. Met de fletse nasmaak van verschaald bier nog vers in het geheugen leverde het viertal in de jaren die volgden de ene makke plaat na de andere af. Het lot van The Vaccines als eeuwige publieksopwarmer werd zo helaas bezegeld, en ook deze Pick-Up Full Of Pink Carnations zal daar weinig aan kunnen veranderen.
De sound van The Vaccines is doorheen de jaren wat geëvolueerd. De frisse, energieke Britpop die hun debuut zo spannend maakte, heeft plaats moeten ruimen voor een dichte mist aan vacuümverpakte gitaren waaruit geen spatje lucht ontsnapt – of het moeten al de overdadig galmende vocalen van frontman Justin Young zijn. Grootste schuldigen in dit verband: het duo “Heartbreak Kid” en “Lunar Eclipse” – dichtgepleisterde veertien-in-een-dozijn rommelrock die twintig jaar geleden al zou worden afgekeurd wegens te belegen. Een interessante melodie? Een toffe hook? In geen velden of wegen te bekennen.
Ook op de rest van het album is het voornamelijk – pun very much intended – hetzelfde liedje: “Love To Walk Away”, “Primitive Man”, “The Dreamer”; we zijn er vrij zeker van dat ook wij na zeven luisterbeurten een blinde test niet tot een goed einde zouden brengen. Nummers die er toch weten uit te springen doen dat dan weer eerder in de negatieve zin: “Discount De Kooning (Last Man Standing)” klinkt als iets van Sam Fender – maar dan van een niet nader genoemde budgetwinkel – en het aan een The Cure-gitaartje opgehangen “Another Nightmare” probeert wel héél krampachtig de 80’s te doen herleven.
Toch staat er geheel volgens de Vaccines-traditie ook op deze plaat welgeteld één nummer – afgezien van het aardige refreintje van “Sunkissed” dan – waar we nog wel vrolijk van worden. “Sometimes I Swear” heet het deze keer, en het is een potige stadionrocker die zich kan meten met het betere werk van The Killers. Helaas meteen de eerste song van de plaat, zo is de lol er ook snel af natuurlijk. Geinig detail overigens: in het nummer zingt Young de tekstflard “..Say your best work’s behind you”. Ze beseffen het dan ten minste zelf toch ook.
Op de keper beschouwd is Pick-Up Full Of Pink Carnations een plaat die niet heel erg veel volledig verkeerd doet, alleen doet hij ook vrijwel niets juist. Het is een zoveelste stuiptrekking van een groep waarvan de relevantie al enige tijd morsdood is. Maar ach, al het cynisme terzijde staan ook wij wellicht komende festivalzomer “Wetsuit” opnieuw uit volle borst mee te kwelen. Rond het middaguur welteverstaan.