De 39-jarige Elene Naveriani studeerde schilderkunst en behaalde vervolgens een bachelordiploma in cinema. Hoewel ze bij het grote publiek momenteel nog weinig naambekendheid geniet, wordt haar werk wel ten volle naar waarde geschat op gezaghebbende festivals verspreid over heel Europa.
Met het in Locarno bekroonde Wet Sand (2021) bracht de Georgische regisseur een eerbetoon aan diegenen die vergeten worden in de maatschappij – wat zich vertaalde in een warm pleidooi voor verdraagzaamheid. Van daaruit is het slechts een kleine sprong naar haar nieuwste prent, die opnieuw speelt in een geïsoleerde en hechte gemeenschap.
De centrale figuur uit Blackbird Blackbird Blackberry is Etero, een alleenstaande vrouw van middelbare leeftijd die haar emoties en gedachten steevast voor zichzelf houdt en het vertikt om de sociale normen te respecteren. Ze is trots op haar onconventionele leven, zelfs al gaat dit in het dorpje gepaard met roddels en achterklap. Een bijna-doodervaring (tijdens het bramen plukken op een berghelling verliest de vrouw haar evenwicht en kan ze ternauwernood voorkomen dat ze in een ravijn naar beneden stort) dwingt Etero om haar eigen sterfelijkheid onder ogen te zien – wat tot een radicale breuk leidt. De ingrijpende gebeurtenis doet de drogisterij-uitbaatster seksueel ontwaken, waarna ze zich stevig in de armen van haar vaste leverancier (een getrouwde man en vader van twee kinderen) drukt. Dit is het begin van een hartstochtelijke affaire, waardoor ook het zelfvertrouwen van Etero toeneemt.
De derde speelfilm van Elene Naveriani is een vrije interpretatie van de gelijknamige feministische roman van Tamta Melashvili. Naveriani bleek daarin veel te herkennen en prijst Melashvili’s unieke inzicht in de psyche van haar kansarme protagoniste, maar wou in de wijze waarop ze het verhaal naar een ander medium ging vertalen toch een zekere afstand bewaren ten aanzien van het hoofdpersonage.
De cineaste werd naar verluidt erg getroffen door het neorealisme van Vittorio de Sica, meer bepaald zijn Gouden Palm winnende fabel Miracolo a Milano uit 1951, die haar aanspoorde om filmregisseur te worden. Met Blackbird Blackbird Blackberry schetst Naveriani het bitterzoete portret van een stoïcijnse vrouw die zich in de herfst van haar leven bevindt en wiens lichaam niet meteen beantwoordt aan de gebruikelijke schoonheidsidealen en probeert de cineaste haar eigen eerbetoon aan De Sica te brengen. Eka Chavleishvili, die ook al werd gecast in het eerder vernoemde Wet Sand, vertolkt deze rol met doordringende blik en een grote gevoeligheid.
De ingetogen karakterstudie – die volgens sommigen de van melancholie doordrongen romantiek van de Finse droogstoppel Aki Kaurismäki verenigt met de geneugten van een Elizabeth Strout-roman – moet het niet hebben van grote gebaren. De film brengt op subtiele wijze de botsing in kaart tussen oude tradities en voorzichtige tekenen van vooruitgang in het hedendaagse Georgië en bevat details die quasi verborgen zitten in het beeldkader. Het schilderachtige camerawerk (met veel pasteltinten en verzadigde kleuren) is afkomstig van Agnes Pákózdi, waarop Naveriani al een beroep deed voor haar eerste langspeelfilm I Am Truly a Drop of Sun on Earth en die tevens mee op de set stond van Brandon Cronenbergs onheilspellende, door kenners terecht bewierookte Infinity Pool.
