Wat is dat, een song van het jaar? Die vraag heeft ons kopzorgen dit jaar bezorgd.
Laten we het hoofd spreken, dan wordt het iets van Sufjan Stevens of Yo La Tengo. Onze dansbenen? “Welcome To My Island”! En als België speelt, wint de ploeg van Bert Dockx. Maar er kan er maar eentje op een koude, maar zonnige septemberdag ons hart zo onverwacht beroeren als Soccer Mommy, met een obscure cover van een Slowdivesong van dertig jaar geleden begot. En dat durven wij kiezen in een jaar waarin Slowdive zelf een meer dan puike nieuwe plaat uitbracht. En toch is “Dagger” gezongen door Soccer Mommy de perfecte synthese van dit bizarre jaar: de onverwachte shoegazehype bij Gen Z, de plots schaamteloze emotionaliteit van onze samenleving, de fascinatie van het internet met de jaren ‘90. “Dagger” vat het allemaal samen. Die cover kan symbool staan voor een soort doorgeven van de wacht.
Dat is de rationele uitleg.
Uiteindelijk waren wij gewoon diep ontroerd over hoe die dieptrieste stem van Soccer Mommy “I thought I heard you whisper/ It happens all the time” prevelt. In hoe ze de spaarzame song even kaal laat en tegelijk totaal naar haar hand zet met dat narcosesfeertje. Hoe je de zangeres ziet zitten op haar kamertje, gitaar in de hand en hart aan flarden. En in hoe ze de schoonste zin van heel Souvlaki – “The world is full of noise yeah/ I hear it all the time” – betekenis geeft in een oververmoeide, overwerkte en overprikkelde wereld. Soccer Mommy raakte en bleef raken.
