Overvolle agenda’s bleken toch nog een gezamenlijk gaatje te hebben en ziedaar: het Belgische jazzcollectief John Ghost komt prompt met hun derde album, Thin Air. Mirror Land. Bereid je voor op een intense rollercoaster van maffe ritmes en innemende grooves met een royale scheut Nordic Noir. Achteraf wel even de ijskristallen uit je baard pulken.
Wat zijn ze toch heerlijk gezellig, die Scandinaviërs, met hun knusse woonkamers in Hygge-stijl, hun schattig Engels accent en leuke theekransjes met kaneelkoekjes. Alhoewel, de kunst vertelt ons vaak een ander verhaal over deze landen met hun oneindig donkere winters. Zie bijvoorbeeld hun thrillers of de griezelige schilderijen van Edvard Munch. Het is namelijk het werk “De Storm” van die laatstgenoemde waarop John Ghost zich baseerde voor hun derde langspeler Thin Air. Mirror Land. Geen complete nieuwelingen in de sauna, dit sextet rond Jo De Geest. Hun handdoekjes lagen al klaar na de vorige plaat Airships Are Organisms uit 2019, die zelfs opgepikt werd door BBC Radio 6 en Gilles Peterson’s radiostation Worldwide FM. Daarnaast reiken de leden hun tentakels tot bij andere klinkende namen in de vaderlandse jazzscene als Nordmann, Black Flower of Compro Oro.
Nu, wij Belgen met onze kwakkelwintertjes kunnen wel ons best doen om die Scandinavische noir op te wekken, maar toch maar beter iemand erbij halen die the real deal gewoon is. Enter de Noorse producer Jørgen Træen, die al zijn pluimen verdiende bij bands als Jaga Jazzist en Kaisers Orchestra. Alsof dat ons nog niet genoeg deed rillen van nieuwsgierigheid, beloofde de band ons een plaat geïnspireerd op onder andere knoppenvirtuoos James Holden, modern klassiek als Jóhann Jóhannsson en contemporaire ambient jazz van Portico Quartet en Hidden Orchestra. Een beetje van alles, denkt u? Begrijpelijk: uiteindelijk zit er toch nog een Belgische smoel onder die Toendravacht.
En hoe klinken die beloftes dan vanuit onze speakers? We krijgen zes stevige lappen muziek op ons bord die elk vlotjes afklokken boven de zes tot zelfs tien minuten. Opener “The Quantities” steekt meteen goed van wal met een staccato synth waaruit een oosterse melodie kringelt. Even later komt daar een nog een flamenco-achtige clapbeat bij en we voelen heel het lijf sidderen. Al snel wordt de invloed van producer Træen duidelijk wanneer de bombastische blazers en de hoekige gitaar ten tonele verschijnen. Traag opbouwend gaan we richting het einde waarin het nummer opdroogt en leegdruppelt boven een kalm orgeltje.
Een gelijkaardige beschrijving past voor “The Hordes” – met fijne jungle vibes vanwege de vibrafoon aan het begin – en “The Flies”, al is de basisriff op gitaar daar iets brutaler. In principe kunnen we ook vooruitgeschoven single “The Dimmed” in dit rijtje onderbrengen, maar daar willen we toch even wat meer de aandacht op vestigen: de perfecte opbouw waarin er de verschillende instrumenten beurtelings telkens een trapje hoger spelen, de chaotische climax – ja, deze keer echt wel – en de ontlading in het slot: het voorgenoemde Jaga Jazzist, zelf ook niet mis, mag heel jaloers zijn.
“The Hedges” is dan weer wat meer de vreemde eend in de bijt. Het is een griezelige soundscape waardoor flarden muziek en sound clips waaien. Het jaagt ons de stuipen op het lijf, maar wat er ook ruist in deze hedge, we zijn er nog niet helemaal uit of het ons echt weet te boeien. Ook het epische sluitstuk van de plaat, “Them”, begint met een kalme ambient-aanhef, echo’s vanuit een kille diepte. Na vier minuten trekt een gestaag wandelend ritme eropuit en komt gaandeweg terecht in die ijskoude wereld waarin het dwaalt richting de waanzinnigheid. Na ons te hebben opgeslokt, eindigt het nummer even kalm als het begon, alsof er niets gebeurd is.
We zullen eerlijk zijn: ja, we horen duidelijk de muzikale referenties waarnaar verwezen wordt, maar kom, wanneer was de laatste keer dat een band ons van bij de eerste luisterbeurt bijna een uur wist te boeien? Dit is muziek gespeeld met verve en plezier. We worden vastgeklemd in een claustrofobische houdgreep, een gevoel dat mooi in beeld gebracht wordt op de albumhoes van Jaak De Digitale met al die bedrukte gezichten in een veel te nauwe tunnel. Jezelf opzadelen met een gevoel van angstig onbehagen als bij de betere Halloween-horrorfilm, min de horde kids smekend om de hoop fructosetroep uit je voorraadkast? Wij tekenen meteen!
