Sinds hij zichzelf in 2010 in de kijker werkte met Trollhunter, brak de Noorse regisseur André Øvredal niet echt al te veel potten meer. Er was de maar heel matig ontvangen adaptatie Scary Stories to Tell in the Dark, gebaseerd op de kinderboeken van Alvin Schwartz en geproduceerd door Guillermo del Toro, maar dat was het dan zo ongeveer ook. Met The Last Voyage Of The Demeter lijkt de Noor nu toch weer aan te knopen met opvallender werk, in casu een ‘high concept’ film die een enkel deeltje uit de Draculamythe licht: het nauwelijks anderhalve pagina lange The Captain’s Log over de overzeese trip die de kist van de graaf maakt om in Engeland te geraken, een reis waarvan we weten dat ze het leven kost aan de bemanning aangezien het vaartuig in de roman zonder een levende ziel aan boord de uiteindelijke haven bereikt (auteur Bram Stoker liet zich inspireren door verhalen die zeelieden in zijn thuisstad vertelden over het Russische schip de Dimitry).
Het spreekt voor zich dat om dat hoofdstuk te vertalen naar een twee uur durende langspeelfilm, er behoorlijk wat extra omkadering moest toegevoegd worden. Een drietal scripschrijvers – die zonder meer ruiterlijk toegaven dat ze erg geïnspireerd waren door Coppola’s meesterwerk Bram Stoker’s Dracula uit 1992 – namen dus de taak op zich om personages in het leven te roepen die de bemanning en passagiers van het gedoemde vaartuig de nodige kleur moesten geven en – veel neteliger – een verhaallijn verschaffen die omging met het feit dat Stokers bronmateriaal de afloop eigenlijk al vastlegde. Centraal staat Clemens, een arts die terugkeert naar Londen en daarom aanmonstert op een schip dat vijftig kisten aan boord neemt in Roemenië en door de eigenaar behoorlijk betaald wordt om de vracht zo spoedig mogelijk op de eindbestemming te krijgen. Aangezien we als kijker weten dat de beruchte vampier meereist, neemt de film niet te veel tijd alvorens het onheil te laten losbarsten en de Demeter op weg te zetten naar een onafwendbare lotsbestemming.
In de verhalende ontwikkeling zit precies wat we verwachten en het pleit voor scenaristen en regisseur dat er niet geprobeerd wordt daar iets aan te veranderen. Waar wel – met behoorlijk succes – op ingezet wordt is op onheilspellende sfeerschepping en het creëren van een overtuigende dreiging. De nachtelijke oceaan of de zoektochten in het duistere ondersteven worden gepast uitgelicht en in beeld gebracht – met de hulp van Tom Stern die menig Clint Eastwood-film fotografeerde – en er wordt ook niet gekeken op een bloedig schrikeffect meer op minder. Dat levert een film op die niet foutloos is – soms wordt ons geduld wat lang op de proef gesteld – maar die wel een behoorlijk angstaanjagend visueel spektakel weet te weven rondom het idee van een verdoemd schip dat een incarnatie van het pure kwaad met zich meedraagt.
Zeker geen horrorfilm die de annalen van de geschiedenisboeken zal halen (helaas ook niet aan de kassa, want de film flopte catastrofaal tijdens het eerste weekend in de Amerikaanse zalen) maar wel meer dan een visie waard.
