Het door de buitenlandse pers warm onthaalde Riceboy Sleeps is pas de tweede speelfilm van Anthony Shim. Daarin volgt de cineast, wiens eigen familie vanuit Seoul naar Vancouver emigreerde, de beslommeringen van een alleenstaande moeder (Choi Seung-yoon) die samen met haar zoontje Dong-Hyun een nieuw leven tracht op te bouwen.
De proloog leert ons dat de vrouw afscheid moest nemen van haar grote geliefde, een soldaat die leed aan schizofrenie en ten gevolge daarvan zelfmoord pleegde. Verscheurd door verdriet wijkt ze van Zuid-Korea uit naar de buitenwijken van Canada – er rotsvast van overtuigd dat er ginds voor Dong-Hyun betere kansen in het verschiet liggen.
De titel van de semi-autobiografische coming of age-film refereert aan de racistische beledigingen die de kleine jongen gedurende z’n eerste schooldag al naar het hoofd geslingerd krijgt, omdat hij niet past in het beeld van wat zijn leeftijdsgenootjes als normaal beschouwen. Dat het kind de grootste moeite ondervindt om zich te aarden, blijkt ook wanneer de plot een ferme sprong voorwaarts maakt en een inmiddels uit de kluiten gewassen Dong-Hyun blijft worstelen met zijn identiteit. Hij wordt omringd door blanke vrienden, maar heeft eigenlijk meer interesse in zijn Koreaanse roots. De botsing tussen twee culturen veroorzaakt bovendien een kloof tussen de tiener en zijn moeder, een geïsoleerde fabrieksarbeidster die op haar beurt vecht tegen sociale en institutionele vooroordelen.
Anthony Shim draaide de in 16 mm geschoten film overwegend op locaties waar hij zelf als kind is opgegroeid. Ondanks deze persoonlijke insteek en de vele goede bedoelingen raakt hij niet veel verder dan een conventioneel familiedrama dat weinig diepgang kent en soms wat banaal dreigt te worden.
Een gebrek aan ambitie kan je Shim in ieder geval allerminst verwijten. Hij vatte niet alleen post in de regisseursstoel, maar stond zowel in voor het script, de productie en de montage, en nam – alsof dit nog niet genoeg was – daarbovenop ook een van de bijrollen voor zijn rekening. Niettegenstaande zijn verwoede pogingen om een zo authentiek mogelijk verhaal te vertellen dat een weerspiegeling is van zijn eigen ervaringen, voelt Riceboy Sleeps toch erg geforceerd aan.
Het enige waarin de prent zich wel weet te onderscheiden van de doorsnee probleem-van-de-week film is door zijn uitgekiende cinematografie. Shim en zijn fotografieleider Christopher Lew kiezen er bewust voor om de band tussen moeder en zoon weer te geven in kleine, intieme scènes met lang aangehouden takes – waarbij minder gebruik wordt gemaakt van klassieke shot-reverse-shots, maar een zeer beweeglijke camera-esthetiek ontstaat. De huiskamer van het gezin fungeert aanvankelijk als een veilige cocon of een soort schild tegen de buitenwereld en wordt gevuld met gedempte kleuren. In het laatste gedeelte van Riceboy Sleeps verandert zelfs de beeldverhouding van de film, waardoor de regisseur zijn personages niet alleen letterlijk een ruimer perspectief lijkt te willen geven.