Met The Quiet Girl voert de in in Dublin geboren scenarist/regisseur Colm Bairéad ons mee naar het begin van de jaren ‘80. De film is geïnspireerd door een kortverhaal van Claire Keegan en handelt over een in zichzelf gekeerd meisje van negen dat opgroeit op het Ierse platteland en gebukt gaat onder een overduidelijk tekort aan geborgenheid.
De regisseur schetst daarmee een ontwrichte gezinssituatie, want thuis wordt er amper naar het kind of haar zussen omgekeken. De ouders hebben het niet breed en wanneer de hoogzwangere moeder alle beslommeringen niet langer de baas kan, wordt het introverte meisje gedurende de zomerperiode bij verre familie gestuurd die ze van haar noch pluimen kent. Op deze boerderij bloeit echter langzaam een nieuwe wereld voor haar open en wordt Cáit eindelijk met warmte en liefde overladen.
Net als enkele van zijn kortfilms, is Colm Bairéads The Quiet Girl bijna volledig opgebouwd rond één centraal personage. Volgens de cineast ligt het emotionele hart van de film dan ook niet bij de plot, die hij zo rechtlijnig mogelijk wou houden – zodat de kijker zich zonder enige moeite in de schoenen van het meisje kon verplaatsen.
Omdat de jonge protagonist vaak diep verzonken is in haar eigen gedachten en afgeschermde wereldje, focust DOP Kate Mcullough (cinematografe van de bejubelde tv-reeks Normal People) op allerhande details: ruisende boombladeren, de manier waarop zonlicht op het water speelt, of de handeling van terugkerende rituelen. Deze ingrepen hebben het doel een aparte toets te geven aan dit kleinschalige familiedrama, maar de doorzichtige trucjes die worden aangewend om het geheel wat op te tooien, creëren een averechts effect. Om nog maar te zwijgen van de constante behoefte die Colm Bairéad kennelijk voelt om alles nogmaals met een pianoriedeltje of zachte strijkers te onderstrepen.
Begrijpe wie begrijpen kan dat het kunstmatige The Quiet Girl bij zovelen de gevoelige snaar weet te raken. Zelfs de internationale pers kwam superlatieven tekort om de prent (die samen met Close van Lukas Dhont in de running was voor de Oscar voor beste buitenlandse film, maar de duimen moest leggen voor het Duitstalige oorlogsepos All Quiet on the Western Front) unaniem de hemel in te prijzen. Met uitzondering van de kwetsbare vertolking van debutante Catherine Clinch – die al op zeer jonge leeftijd acteerlessen nam en met haar auditietape een einde maakte aan de zeven maanden durende zoektocht naar een geschikte hoofdrolspeelster – mag het duidelijk wezen dat The Quiet Girl zelden tegemoet komt aan de torenhoge verwachtingen. De film culmineert in een finale die de toeschouwer een krop in de keel zou moeten bezorgen, maar compleet om zeep wordt geholpen. Dit door alweer gebruik te maken van slow motion en het inlassen van flashbacks die in herinnering brengen wat we zojuist hebben gezien, waardoor dit slotakkoord ons niet verweesd achterlaat maar eerder aanvoelt als een bevrijding.
