Live komt het goed. Heus. Maar Gigi’s Recovery, de tweede van The Murder Capital, is geen overtuigende plaat.
Gooi het roer anders eens om. Met Gigi’s Recovery neemt The Murder Capital een kilometer afstand van de hele postpunksfeer die debuut When I Have Fears… zo deed ontploffen. Deze opvolger wil iets anders zijn, zoekt een plaat lang, maar vindt het nooit echt helemaal. Dit is niet het album dat een mens verwachtte nadat The Murder Capital eerst de duisternis en agressie van Joy Division opzocht, en daar op de planken vervolgens intens theater van maakte. Gigi’s Recovery is het geluid van een bordenwisser en een band die op dat lege veld opnieuw wil beginnen.
Het is niet gemakkelijk, maar het is op zijn minst interessant hoe de groep probeert. Je merkt dat de groep – het gelaagde In Rainbows van Radiohead op tafel, de slogan “the evolution will not be compromised” op de muur gekalkt – het rocken wilde afleren. Elke luisterbeurt meer valt op hoe dat niet gelukt is – toch in de eerste helft. Hoe meer de Ieren het explosieve schuwen, hoeveel synths en samples ze ook onder de songs duwen, des te spannender wordt het trekken en duwen in hun spel. Onze kop eraf als het tweespan “Return My Head”/ “Ethel” (een waar hoogtepunt) straks geen livefavoriet wordt. Zelfs het monotoon opbouwende “The Stars Will Leave Their Stage” barst van de onderhuidse spanning, maar drummer Diarmuid Brennan houdt de boel nog nét tegen. “A Thousand Lives” kabbelend? Tot die snare de boel aan stukken hakt en je voelt dat dat nodig was om niet te knappen.
Het probleem met Gigi’s Recovery is dat The Murder Capital niet geïnteresseerd is in die spanning. Vond de band op zijn debuut de perfecte balans tussen explosief en introspectief, dan loopt dat deze keer anders. De rekker knapt niet, maar lebbert uit. Een slowcorebas probeert “The Lies Become The Self” nog overeind te houden, maar het werkwoord dat naar voor komt gestormd is “dreinen”. “Een nieuwe definitie van depressie”, reageerde hun management op de eerste versie van Gigi’s Recovery. We vermoeden dat dit een overschotje van die sessies is. “Only Good Things”? “We Had To Disappear”? Ze zijn vergeten voor ze voorbij zijn.
“Existence” – “Belonging” – “Exist”. De drie titels die Gigi’s Recovery structureren geven het weg: de zware thema’s zijn nog niet verdwenen, maar waar When I Have Fears… was opgetrokken uit honderd procent rouw, zijn we hier aan het verwerken toe. “Is this our way to escape? Our way through the gates we built?” zingt – jawel: zingt – James McGovern in “Crying”, en dat is exact waar het over zal gaan. Er wordt doorgeslikt, ruggen gerecht, en op het einde een besluit genomen: “New feeling… I’ll stay committed, I’ll make it stick / This morning, took ownership, to stay forever in my own skin.”
Dit is een nieuw Murder Capital, eentje voor wie dat “Don’t Cling To Life” een verre echo is. Als in “Baby Ethel” één ding wordt gedaan, dan wel geleefd: “I always wanted it to be like this for us / Having our first kid / Name her EthelI (…) And I hold on to her tight”. Van “Belonging” maakt hij even later een bloot liefdesliedje, zo eerlijk dat zelfs Ed Sheeran het er wat over zou vinden. Het is goedbedoeld, ook knullig, maar de boodschap is duidelijk: liefde is de oplossing. “Beside you I die to exist”, gaat het in “A Thousand Lives”.
Of liefde genoeg is voor “Gigi’s Recovery” is verre van duidelijk wanneer de titeltrack tergend zich traag naar zijn einde sleept. Allemaal goed en wel dat je het verleden wil afzweren, maar je moet natuurlijk iets in de plaats kunnen bieden. Krampachtig weglopen van waar je goed in bent is ook maar wat het is: dom. Meer en meer voelt het alsof The Murder Capital op deze plaat op zoek was naar een ander en beter dat niet bestaat.
The Murder Capital staat op 4 februari in Trix in Antwerpen.