De hele maand december blikt enola terug op het afgelopen jaar met de interviewreeks DIT WAS 2022. Daarin laten we artiesten aan het woord die het jaar maakten.
In 2022 verdween het coronaspook stilaan naar de achtergrond en werd diens houdgreep op ons dagelijks leven gelost. Het slot ging weer van de cinema’s, festivalweides en concertzalen en er werden artiesten geprogrammeerd dat het een lieve lust was. Iets wat de heren van Dans Dans zich geen twee keer lieten zeggen. Er viel dan ook veel te vertellen: de concerttour van de vijfde plaat Zink was uitgesteld en/of afgelast, waarop de groep dan maar prompt nog een album opnam, getiteld 6. Enkele maanden en een rist concerten later is het dus tijd voor een gesprek.
Na nog lang te blijven dralen verliet de zomerzon afgelopen week dan toch ons land en trok de herfstlucht over. Bij een gierende wind en trefzekere regensalvo’s duwen we de deur van de Stadsschouwburg in Leuven open, alwaar de heren van Dans Dans vanavond ten – euh – dans spelen. De jas uitschuddend wandelen we de mooie loges binnen, waar drie in het zwart gehulde gedaantes ons opwachten: Bert Dockx (gitaar), Fred Lyenn Jacques (bas) en Steven Cassiers (drums). Midden november, het jaar zit er nog niet op, maar ongeduldig als we zijn, blikken we graag toch al eens terug.
Steven Cassiers: “Voor Dans Dans denken we eerder in termen van platen dan in kalenders. Zo was dit het jaar waarin onze jongste plaat gereleaset is. Op zich kwam die redelijk snel na de vorige, maar aangezien de promotour daarvan grotendeels in het water gevallen was, hadden we allemaal een vrije agenda. We zijn normaal nogal drukbezette mensen dus hebben we van die vrijgekomen tijd nuttig gebruik gemaakt om opnieuw de studio in te duiken. Initieel voor een EP’tje, maar het groeide al snel uit tot een volwaardig album.”
Bert Dockx: “Dit jaar is dus in zekere zin speciaal omdat de opnames van 6 zo anders waren dan voorheen. Alle beslissingen errond zijn heel impulsief genomen: laten we de studio in duiken, laten we een plaat maken, laten we die ook meteen releasen. Daarnaast was er ook een sterk contrast tussen de wintermaanden in lockdown en de releaseperiode daarna met enorm veel optredens.”
enola: Merken jullie zelf ook verschillen tussen de huidige live-ervaringen en deze in de periode voor corona?
Dockx: “Op zich is onze mentaliteit niet echt veranderd. We vangen op van programmatoren dat het publiek soms wat moeilijker komt opdagen. Maar het soort publiek dat we ontvangen is wel grotendeels hetzelfde, merken we. En dat is wel fijn, juist omdat we zowel spelen in het jazz- als het rockcircuit in binnen- en buitenland.”
enola: Is het een concrete ambitie om meer richting buitenland te gaan?
Dockx: “Goh, niet meteen, we willen eerder gewoon zoveel mogelijk spelen. Al is het wel fijn natuurlijk, je komt in verschillende omgevingen en andere soorten luisterpubliek. De Belg is wat dat betreft misschien ietwat meer introvert… (corrigeert zichzelf) al klinkt dat misschien wat blasé. Ik denk dat er eerder een verschil is in mentaliteit tussen grootsteden en platteland. Zo speelden we onlangs in Denemarken: in Kopenhagen en in Thisted. In die eerste merkte je dat de mensen het meer gewoon zijn een groot aanbod aan concerten te hebben terwijl ze in die kleine club in Thisted vooral blij zijn dat er eens iets te doen is.”
enola: Je noemt al Denemarken, waar merk je dat Dans Dans zo nogal voet aan de grond begint te krijgen? En daarnaast, waar zou je graag eens willen spelen?
Dockx: “Opvallend is misschien wel dat we in sommige relatief verre landen al redelijk wat bekendheid opgebouwd hebben, zoals bijvoorbeeld Slovenië, terwijl dit in Wallonië – veel dichter bij huis – minder het geval is. En dat ondanks het feit dat we instrumentale muziek maken die dus niet taalafhankelijk is. Daarnaast zou ik graag eens spelen op Le Guess Who? in Nederland, of op Fusion festival in Duitsland.”
Cassiers: “Ik wil wel eens naar Australië, ik heb daar vrienden wonen. En Fred, jij hebt ervaring met krokodillen, nietwaar?”
Fred Lyenn: (grijnst veelbetekenend).
enola: 2022 was dus het jaar van 6. Hoe voelde dat aan, op zo’n snelle, ‘punky’ wijze een album inblikken?
Cassiers: “Wel, onze eerste albums waren eigenlijk ook op relatief korte tijd gemaakt, maar bij elk album werd dit proces steeds langer tot bij Zink, de plaat waarbij we het langst in de studio hebben gezeten. Bij 6 hadden we bewust slechts twee dagen studiotijd voorzien. En het resultaat voelde en klonk dan ook zoals bij de opnames van de eerste platen.”
Dockx: “Ja, 6 klinkt echt opnieuw als de essentie, de blauwdruk van Dans Dans. Zink daarentegen was meer een zoektocht waarheen we konden evolueren met de groep.”
enola: Is de titel dan ook een knipoog naar I/II, jullie tweede plaat uit de begindagen van de groep? Of is dit eenvoudigweg vanwege het aantal nummers hierop – ook toevallig zes?
Dockx: “Net zoals bij vele van onze creatieve beslissingen was dit een vrij snelle en impulsieve. Geen bewuste verwijzing dus, maar eerder een soort illustratie van onze huidige state of the union. Dit is wie we zijn op onze zesde plaat. Dat er dan zes nummers op staan, was eerder een poëtisch toeval. (glimlacht) Ook het ontstaan van songtitels gebeurt op diezelfde manier. Al zijn deze niet meteen een reflectie van ons alle drie, zo heeft Steven vaak zijn eigen benaming voor onze nummers.”
enola: En als we dan toch bezig zijn met achter alles iets te zoeken: de band Talk Talk is jullie allen wel genegen; is de groepsnaam Dans Dans hierop een allusie?
Dockx: “Ja, wie weet… zo heb ik het eigenlijk nog nooit bekeken, dus weeral: bewust is het zeker niet. Maar misschien is dit diep vanbinnen wel een aanleiding voor de groepsnaam geweest, ja.”
enola: Goed, alvorens jullie ons van verregaande psychoanalyse gaan betichten, laten we het even over jullie creatief proces hebben. Vanwaar komen de ideeën voor jullie muziek? Jullie hebben allemaal verschillende projecten, hoe beslis je dan of een idee bij Dans Dans hoort of niet?
Dockx: “Als er een plaat aankomt, gaan we misschien wat meer bewust ideeën parkeren voor Dans Dans, maar het is zeker niet zo dat we elk apart gaan zitten componeren voorafgaand aan de repetities. We komen samen en proberen als collectief iets te creëren waar we allemaal achterstaan.”
Cassiers: “Klopt; we proberen eigenlijk hetgeen wat er op dat moment ontstaat op plaat te krijgen. Er wordt achteraf niet oeverloos bijgeschaafd en gestileerd. En daarom blijven de nummers daarna ook live verder groeien.”
Lyenn: “Ik denk dat dat ook gewoon de natuur van de muziek is. Die heeft nood aan het vinden van een vorm op het moment dat die gespeeld wordt. Muziek wordt er niet beter op door opnieuw en opnieuw te repeteren en in te spelen; dat is de filosofie achter Dans Dans.”
Cassiers: “Als je iets live speelt, word je beïnvloed door je omgeving op dat moment waardoor je op een subtiel niveau bepaalde stukken anders gaat spelen of accenten gaat verleggen. Bovendien werkt niet alles even goed voor elk publiek, dus je kan niet steeds terugvallen op dezelfde patronen.”
enola: Zijn er zo optredens afgelopen jaar die jullie erg zijn bijgebleven, waar je de muziek echt voelde tot leven komen?
Cassiers: “Ik had onlangs een erg goed gevoel bij onze show in de Handelsbeurs in Gent. Daar raakten we echt in een state of mind waarin de band opsteeg en het optreden zichzelf leek te spelen. Daardoor durf je meer risico’s nemen en voel je je vrij. Je speelt gewoon wat op dat moment logisch lijkt.”
enola: Wat is de rol van het publiek hierbij? Is deze cruciaal om zo’n effect te creëren?
Dockx: “Niet cruciaal neen, ook in de studio kan je een intimiteit voelen waardoor je je in het moment kan verliezen. Live spelen is gewoon een andere biotoop met zijn eigen regels en aspecten. De rol van het publiek is hierbij belangrijk, bij de beste concerten gaan zij mee met ons op zoek naar hoe die muziek op dat moment tot leven te wekken.”
enola: Zou het wat dat betreft dan interessant zijn om eens een liveplaat te maken met Dans Dans?
Dockx: “Dat sluit ik zeker niet uit. Al vrees ik wel dat er dan extra druk op zo’n concert zou zitten, waardoor je moeilijker het unieke van de muziek kan vatten. Dit merken we bijvoorbeeld ook nu al bij grote optredens.”
Lyenn: “Je mist sowieso iets wat op een podium gebeurt dat je op plaat niet kan vatten. Nu, ook in de studio ga je op zoek naar dat vuur in de muziek, hoor. Of dat dan tot een interessant resultaat kan leiden, is een andere zaak.”
enola: De muziek van Dans Dans komt dus tot stand als gevolg van jullie zoektocht van het ‘nu’ van de muziek. Even de filosofische toer op: ervan uitgaande dat dat de essentie is van deze groep, wat zou Dans Dans nog kunnen zijn, als het geen muziek was?
(diep fronsende wenkbrauwen)
Dockx: “Ik ben op zich visueel ingesteld maar voor mij is muziek de essentie van dit project, ik kan het er moeilijk los van zien. Hetgeen niet wil zeggen dat enkel muziek een inspiratiebron hoeft te zijn; we hebben elk onze eigen levens die zorgen dat we maken wat we maken.”
(plots, enkele vragen later tijdens het interview)
Dockx: “… of wacht! Dans Dans zou misschien ook een picknick kunnen zijn! Iemand heeft een slaatje bij, een spelletje, een dekentje. We zetten ons waar dan ook en maken ervan wat het op dat moment kan zijn. (begint te fantaseren) Ik kan me inbeelden dat Fred enorm voorbereid zou komen opdagen. Gasvuurtje, een beetje vanalles om te eten, en ga zo maar door!”
Cassiers: Ik denk dat Fred zeker een mes mee zou hebben in zijn mand.
Lyenn: (mysterieus stilzwijgen).
Cassiers: “Misschien is Dans Dans ook een muntstuk. Iedereen heeft zijn duidelijk afzonderlijke kant, maar je hebt alle delen nodig om het tot een geheel te maken. Een voorkant, achterkant en ring… en ik weet al wie wie is!” (er worden blikken uitgewisseld)
enola: laten we tot slot even vooruitblikken naar de toekomst: welke evolutie zou de groep kunnen doormaken? Zou er bijvoorbeeld ooit gezongen kunnen worden op de muziek?
(ongemakkelijk geschuifel)
Dockx: “In principe zou dit voor mij kunnen, al geldt dat niet voor ons alledrie. Ook het toevoegen van andere muzikanten, klanken of instrumenten zou ik interessant vinden. Maar de essentie blijft wel het collectief van deze drie mensen. Je bent trouwens niet de eerste die dit opwerpt, we hebben er al over gediscussieerd in het verleden…”
enola: Laat de muziek vanavond dan maar voor zich spreken.
