Ze kwam, ze zag, ze wilde overwinnen. En op het einde gingen we toch wat ontgoocheld naar huis. In Het Sportpaleis schoot Angèle nog net iets tekort om per se de volle twee uur te willen optreden.
Nog even Britney Spears’ ”…Baby One More Time” en dan staat ze daar. Net zo goed het buurmeisje van je dromen, maar dan anders. Alsof ze wil tonen dat je dit soort popprinses ook kunt worden zonder de marionet van anderen te zijn. Want iedereen weet dat Angèle Van Laeken niets doet op bevel van iemand anders; zij en niemand anders houdt de touwtjes in handen.
Maar maakt dat veel uit, als het toch dezelfde soort show oplevert als van elke andere popster? Als je net zo goed in glitterend bikini-ensemble je bisnummers brengt? De dansers komen al bij opener “Plus de sens” opgedarteld; ook het meisje uit Linkebeek voelt dat ze af en toe moet twerken. Zes jaar geleden stond Angèle nog een kilometer verder in Trix, zonder al dit gedoe, en je vraagt je af of het niet boeiender was geweest als ze een manier had gevonden om haar optreden van toen naar deze schaal te brengen in plaats van de internationaal afgestemde formule te volgen.
Het is immers niet dat debuut Brol of opvolger Nonante-Cinq – exact een jaar oud – geen goeie popsongs tellen die zonder poespas ook overeind blijven. Al vroeg geeft ze doorbraakhit “La loi de Murphy” weg, en die voelt nog even lentefris als ooit. Even memorabel blijft het duo “Oui ou non” / “Tout oublier” dat rug aan rug volgt: onverslijtbare klassiekers, zelfs al jaagt de gitarist er ongepast een loeiende stadiongitaar doorheen.
Ze moeten nochtans hun plek kennen, die muzikanten. Per twee krijgen ze een vakje in een podium dat verder op die danstroupe is afgestemd. Angèle? Die zet de pasjes die nodig zijn om niet stil te staan, maar laat hen het werk doen. Ook dat heeft ze met Brit-Brit gemeen. ‘Hoe chaat het?’, informeert ze. En ze schakelt alweer over op Frans of Engels. We moeten dat ‘laat het me zeggen in het Vlaams’ uit “Bruxelles je t’aimes” nu ook niet te letterlijk nemen. En ach, het publiek zingt luider mee dan ze zelf kan; hoezo de jeugd kan geen Frans meer?
Dat ze blij is – neen, ‘hyperchoquée’ – om in Het Sportpaleis te staan, laat ze meerdere malen verstaan. Ooit was ze even studente aan de Jazzstudio, ze kent deze ‘salle mythique’. Ondertussen heeft ze in Frankrijk elk lokaal Palais des Sports aangedaan, en in Parijs een extra groot, twee keer; echt onder de indruk is ze nu ook weer niet. Wat ze brengt is een gerodeerde, dure productie die weinig om ‘het moment’ geeft, want daar is alweer de cue voor een volgend nummer, een volgende wissel.
Het wordt pas interessant als Angèle even haar scherm laat zakken. Natuurlijk is die regenboogvlag een gemakkelijk gebaar, maar aan hoe ze het inleidt, merk je hoe persoonlijk het is nadat ze zelf voortijdig uit de kast werd gesleurd. ‘Dit gaat om liefde die zo normaal zou moeten zijn als het is. Dit is voor alle kings and queens vanavond’, leidt ze “Ta reine” in, en je hoort aan de publieksreactie dat ze hier niemand moet overtuigen.
Drie songs brengt ze alleen achter de piano, en dat is te lang. Het is niet dat “Jalousie” en “Taxi” geen goeie nummers zijn, maar ze werken beter in vollere uitvoering. En zeker “Solo” – de ironie! – was gebaat geweest bij de bandbehandeling. Zelfs al is dat niet de beste set muzikanten, maar een hoopje patsers die vooral met de spierballen wil rollen. Die geslapte bass in het vermoeid gebrachte “Les matins” was al weinig smakelijk, in het dramatische “Mauvais rêves” moet haar gitarist hoognodig zijn instrument met de tanden beroeren; ‘kijk, mama’, ‘Ja, jongen. (zucht)’ Goed nummer anders, een van haar betere, net als “Tempête” daarvoor, waar alle theatrale truken voor worden bovengehaald. Het komt uiteindelijk dus goed in de eindspurt. Voor “Libre” verschijnt ze in dat glitter-ensemble omdat één kostuumwissel op dit niveau nu eenmaal verplicht is, maar belangrijker: dit voelt opnieuw opwindend en herinnert ons eraan waarom Angèle dat eerste jaar als zo’n frisse wind voelde.
En toch lijkt het allemaal net te weinig, zelfs die finale met nog “Fever”, dat eigenlijk van Dua Lipa is en ook zo voelt, “Démons” – daar is die Damso op het scherm – en “Bruxelles je t’aimes”. Vanuit welke taal of gewest je het ook bekijkt, Angèle is na Stromae de grootste ster die dit land heeft, met Frankrijk in de tang. Toch valt een en ander live te licht uit. Als Angèle naast haar boekhouders ook de geschiedenis wil overtuigen, zal ze toch minstens nog een paar sterke nummers meer moeten schrijven.
