“We hebben superveel emoties in deze nummers gestoken”, vertelde Brutus in het interview dat enola recent met de band had. En dat laat zich horen. Unison Life is een parel van rauwe schoonheid die meedogenloos het muzikale hart van de band én van u doorboort.
Burst was in 2017 een splinterbom waarvan het stof door verschroeiende liveshows aanvankelijk weigerde te gaan liggen. Dat unieke, krachtige geluid van punk, (post-)metal en rock werd op tweede album Nest uitgebreid met melodieuze en emotionele kracht. Gevoelens als gemis en twijfel nestelden zich naast de meer impulsieve woede van het debuut. Op Unison Life graaft de groep nog dieper in het stalen vat van hun geluid en in hun gevoelens.
Door gesloten zalen en afgelaste tours had Brutus meer tijd dan ooit om te schrijven en in het nieuwe repetitiekot in Gent allerlei nieuws uit te proberen. An sich een zegen voor een bende enorme perfectionisten die in elke opgenomen parel meteen een groeikans zien voor later. Het is waanzinnig hoeveel bezieling Mannaert, Mulders en Vanhoegaerden in zulke opnames leggen. Met toegenomen ervaring en door steeds beter op elkaar ingespeeld te geraken, hoeft het geen verbazing dat het drietal op Unison Life stevig vooruitgaat én verdiept. Het maakt van Nest een overgangsplaat die te goed was om er één te zijn.
Mannaerts zingt beter en afwisselender dan ooit. Dat laat zich meteen horen in openingsnummer “Miles Away”, waar de donderende gitaar van Vanhoegaerden een donker wolkendek dat door Mannaerts’ stem wordt geweven, doorklieft. “Brave” legt alle troeven op tafel in een spel strippoker dat de kleren van het lijf blaast: drums klinken zwaarder, cymbalen zorgen voor pertinent oproer, de bas van Mulders snokt aan de teugels van de song, de gitaar van Vanhoegaerden spuugt licks tegen elke wind in. Urgentie.
Een grijns van herkenbaarheid zal u overvallen, maar het openingsduo is slechts opwarming. Mulders en Vanhoegaerden laten in het reeds verschenen “Victoria” vlammende bandensporen na op Mannaerts’ zanglijnen die emoties over opgroeien in de doodlopende straat van het leven haast tastbaar in het gezicht spuwen. Het is verrassend rechttoe-rechtaan, een nieuwe rijstrook voor de band. Met “What Have We Done” raakt Brutus de kern aan van deze plaat: een bloedmooie melodie wordt met een strik van prikkeldraad ingepakt en geduldig, steeds intenser opgebouwd naar complete ontlading. Dit is het geluid van een groeiende groep. Was “War” het vorige ijkpunt, dan is “What Have We Done” een nieuw. Impact heeft niet te maken met rammen, maar met raken.
En zo dribbelt Brutus uw hartje een album lang met zulke dynamieken tot het sterren ziet. “Dust” en “Liar” zijn schouderklopjes voor wie het DNA van Brutus even te hard hoorde veranderen. In “Liar” valt de hele plaat en de typische, maar verrijkte Brutussound weer op z’n plaats als een opgooitent: herkenning en herbronning in één. Smeulende sound, smachtende zang: “I was so wrong” klinkt het bloedmooi, terwijl Vanhoegaerden en Mulders ondertussen een jerrycan benzine en een lucifer of twee gaan halen. Dát is Brutus.
Met de B van balans. In de tweede helft van Unison Life zit die perfect met wederom een stevige ruk aan het stuur in een song, maar geduldiger. Er is meer tijd voor het bloed en de tranen naast het zweet, zoals in “Chainlife” en “Dreamlife”. “Storm” en slotnummer “Desert Rain” tonen wederom wat er gebeurt wanneer melodieuze rijkdom huwt met muzikale knaldrang. Bij Brutus draait het minder dan ooit om riffs spuwen. De riffs en tremelo’s van Vanhoegaerden zoeken én vinden de plek waar u geraakt kan en wil worden om dan met z’n twee kompanen genadeloos toe te slaan als een vlees uiteenrijtende kogel.
Gooien daar nog een schep bovenop: Mannaerts’ teksten, die niet verlegen zitten om uitroepen als “Just give me a light inside my head”, “I’m stuck here in a storm”, “This shit hurts”, “There is so little room to understand my thoughts”, “For too long I’ve been dying inside”. Mannaerts omarmt haar donkere kant in haar teksten en zorgt voor een perfect verbale soundtrack bij de muziek. Ze zijn geschreven door iemand die zich in “Dreamlife” omschrijft met “There is a fire in my heart and thunder in my head”. Welaan dan, het is een van de mooiste manieren om de hele band te beschrijven.
Want dat is het net met Unison Life: de langspeler waaiert minder breed uit, de verdieping zit ‘m in de betere vervlechting dan ooit van wat elk groepslid aan sound en song bijdraagt. Dit is een dampende vrijpartij van beredeneerd perfectionisme met onstuitbare passie. De plaat mag dan wel gaan over de onmogelijke zoektocht naar een harmonieus leven, Unison Life is een enorm pakkend bewijs van uitgekiende harmonie tussen drie leden die voor nu de perfectie van hun unieke geluid bereiken. En er is nog marge ook. Voor Brutus worden het wél roaring twenties.
