144 shows. Zo hard heeft Brutus getoerd met Unison Life. Nu was het tijd om hard te gaan in de AB. Vrijdag deden ze dat een laatste keer.
Drie keer speelde Brutus immers de afgelopen week in Brussel. Dat is indrukwekkend voor wat in essentie toch een alternatieve metalband is, ook al heeft het trio een verdomd goed oor voor melodie. Binnen- en buitenland sluiten Stefanie Mannaerts, Stijn Vanhoegaerden en Peter Mulders in de armen. Al van toen de band het podium van de AB opkwam, voelde je: Brutus heeft deze avond al gewonnen. En aan het “ Stefanie je t’aime” van onze buurman kon je opmaken dat Brutus zelfs het notoir moeilijke zuiden van dit rare landje veroverd heeft. Iedereen houdt van deze zingende drumster, voorbeeld tegen wil en dank. “ Everything finally seems right” uit opener “Miles Away” leek niet beter op zijn plek te vallen. Mannaerts zingt het zoals altijd met een stem die net niet lijkt te breken, schurend van de emotie. Tijdens “Brave” overviel je de gedachte: wat is dit trio strak ingespeeld na die ongetwijfeld slopende twee jaar sinds de release van Unison Life. Je zou kunnen zeggen dat het derde album van Brutus een sleutelplaat is geweest, maar dat waren debuut Burst en opvolger Nest eigenlijk evengoed. Brutus groeit gewoon gestaag en verschroeiend verder. Deze drie avonden in de AB, in een wip uitverkocht, zijn een prachtige bekroning van dat traject. Een zot gegeven ook voor deze lichtelijk timide rasmuzikanten die toch vooral hun knalharde muziek voor zich laten spreken.
In februari 2023 stond Brutus nog een beetje onzeker op de planken van hun eerste uitverkochte AB, een zaal die toen wat te groot leek om te grijpen. Niets daarvan vanavond: dit concert was een emotionele trein die de zaal aan stukken sloeg als was het een lijnbus op een spoorweg. Een beukend “Liar” en het psychedelische “Justice De Julia II” hielden een rotvaart aan. De eerste moshpitliefhebbers glipten naar voren om hun plek op te eisen. Vooral dat laatste nummer was een impressionante geluidsmuur, aangevuld met een mooie lichtshow en sfeervolle beelden. Dit was evenveel huilen als vuist in de lucht. Een krachtig “War” en de jeugdhuishymne “Victoria” kwamen al vroeg in de set en werden enthousiast onthaald als de klassiekers die het intussen geworden zijn. Sowieso was het indrukwekkend hoe Brutus nu al een best of set leek te spelen. Die “ For too long/ been dying inside” uit “What Have We Done” was kippenvel over heel je lichaam. De rest van het nummer ook.
De voortdurend ingehouden spanning mocht tijdens “Chainlife” echt van de ketting. “Fire” rolde over de zaal, “Dust” was een tsunami die de dijken deed breken met zijn brutale tempowissel. Het nieuwe “Paradise” (van de soundtrack van Putain) was een indrukwekkende geluidsmuur waar je helemaal in- en vervolgens doorgetrokken werd. Enkel “Space” was een dankbaar rustpunt ergens halverwege. Zo ging het richting het einde van Unison Life. “Desert Rain” met zijn mooie abstracte visuals trok je mee in een wereld die van hardcore naar postrock en terug ging. Ja, Brutus kan hard uithalen als ze willen. Maar toch was dit vooral het concert van de emotie. Dit is een band die ondertussen weet hoe ze een hele zaal van mensen kapot kan laten gaan vanbinnen, terwijl je tegelijk het troostend gevoel hebt deel uit te maken van een groter geheel. Dat “All Along” als een bijna volkshymne onthaald kan worden, tijdens een concert maar ook bijvoorbeeld in de Zwaarste Lijst, moeten we als landje koesteren. Dit is het soort nummer, het soort moment waar het woord Episch voor uitgevonden werd – toch zolang je het niet te licht gebruikt, en dat doen wij hier niet. “Sugar Dragon” was daarna de getrouwe afsluiter, een einde dat de zaal sloopte en vervolgens de brokstukken neerlegde, maar wel met heel veel dankbaarheid en liefde.
Na “Sugar Dragon” zat het er onherroepelijk op. Brutus doet niet aan bisnummers, alles was gezegd. Het deed pijn, het trapte en klauwde, het was ontroerend schoon. “ Oh, desert rain/Nothing’s here to stay/ Oh, desert rain/ Some things never change.” Geniet van die luie zetel, wij gaan nog even de sterren tellen in de donkere nacht.
